Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος ΙII)

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος Ι)

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος II)

Κυριακή 29/10

Τρίτη ημέρα και εκτός της 1 ώρας πίσω λόγω γεωγραφικής θέσης της Γαλλίας, σε σχέση με την Ελλάδα, γυρίσαμε τα ρολόγια άλλη μια ώρα πίσω λόγω αλλαγής θερινής με χειμερινή ώρα! Η τρίτη λοιπόν, ημέρα της εκδρομής ξεκίνησε με στομάχια να γουργουρίζουν και μουτράκια να κατσουφιάζουν. Και αυτό επειδή ο μπουφές του πρωινού ήταν το ίδιο απογοητευτικός με το μπουφέ του βραδινού. Λίγες πιατέλες με υπολείμματα τυριού και ζαμπόν, ελάχιστα ψωμάκια τα οποία εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού με το που έκαναν την εμφάνισή τους από τις πόρτες της κουζίνας και χυμός που ανανεωνόταν με ρυθμό στυψίματος 1 πορτοκάλι την ώρα. Το πήραμε λοιπόν απόφαση ότι στο ξενοδοχείο δεν πρόκειται να φάμε για τις 2 επόμενες ημέρες.
Μετά την παρωδία πρωινού, αναχωρήσαμε με τα πούλμαν για τους 2 προγραμματισμένους προορισμούς της ημέρας (Eze & Monte Carlo). Ωστόσο πριν φύγουμε από τη Νίκαια, κάναμε ένα μικρό tour στην παραλία της πόλης, όπου είδαμε επιτέλους ανθρώπους!! Τελικά οι κάτοικοι της Νίκαιας είναι πρωινοί τύποι: Κυριακή πρωί και όλοι στην παραλία, άλλοι να κάνουν μπάνιο (δεν σας ανέφερα ότι ο καιρός ήταν πολύ καλός και ζεστός, σχεδόν καλοκαιρινός), άλλοι να διαβάζουν εφημερίδες σε παγκάκια, άλλοι να κάνουν βόλτα, άλλοι να τρέχουν με walkman στα αυτιά, άλλοι με πατίνια, άλλοι με ποδήλατα ... γενικά όλοι σε μια δραστηριότητα. Μόνο εμείς είχαμε κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και από τη νύστα αλλά και από την πείνα. Λίγο έξω από τη Νίκαια και πριν την αφήσουμε τελικά, σε ένα λόφο σταματήσαμε για πανοραμικές φωτογραφίες.
Όταν επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν πάλι, πίσω από εμένα και την αδερφή μου, κάθισε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, ήσυχων κατά τα άλλα, αλλά με ένα μυστικό που η αποκάλυψή του στη συνέχεια της διαδρομής θα έκανε εμένα και την αδερφή μου να δεινοπαθήσουμε! Υπομονή αγαπητέ αναγνώστη και θα καταλάβεις στη συνέχεια.
Στο μικρόφωνο, η Πέπη μας καλημερίζει και μας ενημερώνει για το χωριό Eze και για ένα αρωματοποιείο που θα επισκεφτούμε, ονομαστό (?) παγκοσμίως, το αρωματοποιείο "Fragonard"! Εκεί δίχως τη χρήση χημικών παράγονται αρώματα, καλλυντικά, κρέμες και προϊόντα μπάνιου, με τη χρήση αποκλειστικά πέταλων λουλουδιών από πολλά σημεία του πλανήτη. Φτάνοντας στο αρωματοποιείο μας αναλαμβάνει μια ξεναγός (η οποία είχε επιλεγεί ειδικά από την Πέπη για να μιλάει Ιταλικά(!) τι άλλο?) και μας ξεναγεί στους χώρους των εργαστηρίων και μας εξηγεί τον τρόπο παραγωγής όλων των παραπάνω προϊόντων.
Χοντρικά σε καζάνια τοποθετούνται πέταλα λουλουδιών τα οποία δεν βράζουν, αλλά θερμαίνονται, οι ατμοί τους συσσωρεύονται μέσω σωλήνων σε ψυκτικούς θαλάμους και συμπυκνώνονται! Έτσι το απόσταγμα αυτό συλλέγεται και κατηγοριοποιείται σε μπουκάλια. Τώρα ξεκινάει η δουλειά του λεγόμενου "μύτη", ένας άνθρωπος με ανεπτυγμένη την αίσθηση της όσφρησης (ο οποίος έχει σπουδάσει κιόλας την ικανότητα να διαχειρίζεται την όσφρησή του, σε 5ετούς φοίτησης σχολή) ο οποίος καλείται να αναμείξει όλα αυτά τα αποστάγματα και να παράγει μοναδικά αρώματα!! Για την πληροφόρησή σας σε όλο τον πλανήτη υπάρχουν 150! μόνο "μύτες" και όπως καταλαβαίνετε είναι και ιδιαίτερα ακριβοπληρωμένοι!!
Κάπως έτσι τελείωσε η ξενάγηση (η ανιαρή για τους περισσότερους άνδρες του γκρουπ) στο αρωματοποιείο το οποίο αποδείχθηκε και αρωματοπωλείο!! Η καλή και πρόθυμη ξεναγός μας οδήγησε στο χώρο πώλησης όλων αυτών τον προϊόντων και ειδικά για μας, έκανε προσφορές και καλές τιμές! Η αλήθεια είναι πως οι γυναίκες όλες ξεχυθήκαμε να ψωνίσουμε .. είναι αλήθεια .. είναι δύσκολο να αντισταθείς σε ένα μαγικό χώρο γεμάτο πολύχρωμα, αρωματικά κουτάκια και μπουκαλάκια .. άμα είσαι γυναίκα. Παρόλα αυτά καταφέραμε να συγκρατηθούμε μόνο λόγο τιμών, οι οποίες παρόλο τις προσφορές ήταν ιδιαίτερα τσουχτερές. Ψωνίσαμε κάτι δωράκια για φίλες και φύγαμε. Ωστόσο, επειδή γυναίκες είμαστε και παρασυρόμαστε, καθυστερήσαμε λίγο παραπάνω (και το τονίζω!). Οι άντρες όμως στο πούλμαν είχαν αρχίσει να εκνευρίζονται. Έτσι όταν γυρίσαμε στα πούλμαν, θυμήθηκα τους έλληνες κόκορες αυτή τη φορά. Δεχτήκαμε μια φραστική επίθεση, άνευ προηγουμένου για την αναισθησία μας και για το ότι δεν θα προλάβουμε να κάτσουμε πολύ στο Μονακό, ότι χάσαμε τη μέρα μας στις μαλακίες-αρώματα και δεν θα προλάβουμε να παίξουμε στο καζίνο του Μόντε Κάρλο ... Υπήρχε δε ο αρχι-κόκορας, ένας εκνευριστικότατος τύπος, αθυρόστομος, ο οποίος όλη τη διαδρομή μέχρι το Μονακό, μονολογούσε και έβριζε!
Με την αδερφή μου επιπρόσθετα, πέραν της μουρμούρας του αρχι-κόκορα είχαμε να αντιμετωπίσουμε την απρόκλητη επίθεση εκ των όπισθεν. Το ηλικιωμένο ζευγαράκι (δεν αποσαφηνίστηκε ποιος από τους 2 ή και οι 2) άρχισε μια ασύστολη ομοβροντία από ... πορδές, οι οποίες το ροδαλό, ελαφρά ηλιοκαμένο λόγω ήλιου προσωπάκι μας, το είχαν μετατρέψει σε ένα από χλωμό, μπλαβί χρώμα επιδερμίδας πρόσωπο, το σπιρτόζικο βλέμμα μας, στο αλλήθωρο του "δεν αντέχω άλλο" και την χαρωπή και κελαϊδιστή φωνούλα μας, στη φωνή ενός βαριά συναχωμένου ανθρώπου! Αρχίσαμε να παίρνουμε ανάσες σταδιακά και ανασηκωμένες προς τα εμπρός, μπας και τη βγάλουμε καθαρή και προλάβουμε να αντικρίσουμε το Μονακό!
Πέπη στο μικρόφωνο! Το πριγκιπάτο του Μονακό αποτελείται από 2 λόφους και μια ενδιάμεση, παραλιακή πλαγιά στην οποία σήμερα είναι χτισμένοι πολυάριθμοι και τεράστιοι ουρανοξύστες. Στον ένα λόφο βρίσκεται το Ανάκτορο του Αλβέρτου και το φημισμένο Ωκεανογραφικό Μουσείο, ενώ στον άλλο λόφο το Καζίνο, το Hotel de Paris, Cafe de paris. Μέσα στους δρόμους του Μονακό, όπου οι φίλοι της Formula I, γνωρίζουν ότι λαμβάνει χώρα το Grand Prix μία φορά το χρόνο, απαγορεύεται στα πούλμαν να παρκάρουν. Υπάρχουν ειδικοί χώροι στάθμευσης στα υπόγεια των δύο λόφων για τα πούλμαν και οι επισκέπτες ανεβαίνουν στους λόφους μέσα από ασανσέρ που βρίσκονται στην καρδιά των βράχων αυτών.
Έτσι κι εμείς παρκάραμε στο πάρκιν του 1ου λόφου και μέσω των ασανσέρ ανεβήκαμε στην κορυφή. Με το που σκάσαμε εκεί, αμέσως υπάρχει το Ωκεανογραφικό Μουσείο, το οποίο επισκευτήκαμε_είσοδος 11€! Περιδιαβήκαμε στους ορόφους του, θαυμάζοντας ψάρια, όστρακα, κοράλια και πολλών ειδών εκπροσώπους του υγρού στοιχείου. Ιδιαίτερα κολλήσαμε σε "βιτρίνα", όπου υπήρχε ένα λεγόμενο "διαβολόψαρο" τεράστιο, σε μέγεθος όσο ένας άνθρωπος, το οποίο, ενώ ησύχαζε στον πάτο της γυάλας, με τα φλας ερεθίστηκε και σηκώθηκε ανοιγοκλείνοντας μάτια, στόμα, βράγχια, σχισμές ... δεν ξέρω τι αλλά ήταν πολύ τρομακτικό!! Στην έξοδο περάσαμε από τη boutique του Μουσείου όπου αφήσαμε τα ωραία μας €, σε αναμνηστικά τα οποία κοστολογούνται σε όχι τσουχτερές, αλλά μπούζι τιμές!! Όχι παίζουμε, Monte Carlo κύριοι!! .. και κυρίες!!

~ Η μικρή Seaina ~
(ίσως η μόνη photo μου που θα μπει ποτέ στο blog μου!)

Όταν βγήκαμε από το Μουσείο, σουλατσάραμε στα στενά του Μόντε Κάρλο, όπου αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν και θυμίζουν έντονα σοκάκια ελληνικού νησιού, με τη διαφορά του αντί να κυριαρχούν τα γαλανόλευκα χρώματα, κυριαρχούσε το κόκκινο της Ferrari και του Grand Prix! Κάποια στιγμή περπατώντας φτάνουμε σε ένα πλάτωμα, όπου μπροστά μας ξεπροβάλει το Ανάκτορο του Αλβέρτου. Πιάστηκε η ψυχή μου και ένα δάκρυ κύλησε, για αυτή την οικογένεια. Πόσο δύσκολα τα φέρνει βόλτα και πόσο η φτώχια τους έχει ρημάξει, σκέφτηκα ... Anyway μιας και δυστυχώς ο Αλβέρτος απουσίαζε και δεν μπορέσαμε να πάρουμε το τσάι μας μαζί του (τσάμπα οι τουαλέτες της μητέρας), αρκεστήκαμε να πιούμε ένα καφέ σε ένα καφενεδάκι, αγναντεύοντας την ομολογουμένως μαγευτική θέα του Monte Carlo ("το βουνό του Καρόλου"), μια εικόνα ξένη προς τα ελληνικά τοπία!!
Κάποια στιγμή αναχωρήσαμε από τον ένα λόφο και αφού κάναμε το δικό μας "Grand Prix" στην πίστα του Monte Carlo, φτάσαμε στον άλλο λόφο ... το λόφο της ΧΛΙΔΑΣ!! Εκεί βρίσκονται γύρω γύρω από μια τεράστια πλατεία, ορθογωνικού σχήματος με τη σειρά το Hotel de Paris, το Casino de Monte Carlo και το Cafe de Paris .. αυτά όλα από ό,τι κατάλαβα είναι ονομαστά και φημισμένα, αλλά προσωπικά πριν βρεθώ εκεί δεν τα γνώριζα. Κάναμε μια αρχική στάση στο Casino, όπου μας πήραν κάμερες και φωτογραφικές μηχανές, παίξαμε λίγο κουλοχέρηδες (ηλεκτρονικούς, δίχως "χέρι"), χάσαμε πανηγυρικά σε χρόνο dt, ξενερώσαμε και σηκωθήκαμε να φύγουμε χωρίς να αφήσουμε pourboir στην "γκαρνταρόμπα" των φωτογραφικών μας μηχανών. Βγαίνοντας έξω από το Casino, σε παράταξη γύρω γύρω στην πλατεία υπήρχαν πανάκριβα αυτοκίνητα, όπως Ferrari και άλλες μάρκες τις οποίες δεν γνώριζα και δε νομίζω να γνωρίσω ποτέ. Η περιοχή, πολύβουο μελίσσι, ως άλλο Μπουρνάζι να το θέσω, αλλά κλάσεις ανώτερης χλίδας, με τους ψωνισμένους, βαθύπλουτους κατόχους πολυτελών αυτοκινήτων να κόβουν βόλτες γύρω από τη πλατεία και εμείς οι ταπεινοί τουρίστες, ως άλλοι γιαπωνέζοι να τους τραβάμε με την κάμερα και να στηνόμαστε μπροστά από τα αμάξια τους να φωτογραφιζόμαστε! Κάπου εκεί είδαμε και ένα αυτοκίνητο του οποίου η πινακίδα έλεγε: "PLAY 80Y", λέτε κάπου εκεί να ήταν ο Hugh Hefner; Κάπως έτσι "απέκτησα" μια Ferrari στην επίσκεψή μου στο Μονακό .. τρανή απόδειξη μια φωτογραφία μου με αυτή!! ;-)
Στη συνέχεια του ταξιδιού στη χλιδοχώρα, είπαμε να καθίσουμε να πιούμε ένα καφέ στο φημισμένο Cafe de Paris. Αφού καταφέραμε να βρούμε ένα πολύ προνομιακό τραπεζάκι, φάτσα κάρτα στην πλατεία, παραγγείλαμε και ... μας έπιασαν τον κώλο!! Ένας καφές φίλτρου 8€, ένα παγωτό 12€, ένα milkshake 9-10€ και ένας χυμός τύπου Amita 6€! Όχι παίζουμε, Monte Carlo κύριοι!! .. και κυρίες!! Όταν με κόπο καταφέραμε να σηκωθούμε από τον πόνο στα οπίσθιά μας, είχε πια σουρουπώσει και καλούμαστε να επιστρέψουμε στα πούλμαν. Ωστόσο επειδή είχαμε ακόμα λίγο χρόνο, αγοράσαμε μια τηλεκάρτα και πήραμε το μπαμπά μας στην Αθήνα να του πούμε τα νέα μας ... μη ξεχνάτε roaming δεν είχαμε, μονάδες στο καρτοκινητό δεν είχαμε, άρα επαφή με Ελλάδα γιόκ!
Κυριακή απόγευμα, λοιπόν και το τηλέφωνο στο σπίτι χτυπάει, μιλάει η μαμά και μέσα από έναν ενθουσιασμό, αρχίζει να του λέει ότι είμαστε στο Μονακό, στο Μόντε Κάρλο, εκεί που γίνεται η Formula (λάτρης του σπορ ο μπαμπάς), ότι είμαστε καλά και ότι του πήραμε πράγματα κ.α. Ο αρχικός ενθουσιασμός αρχίζει να μειώνεται και στο τέλος καταλήγει ένα απλό: "Με ακούς; ... Καλά τα λέμε, καλό βράδυ, πάρε τις κόρες σου!" Τι γίνεται σκέφτομαι; Παίρνω το τηλέφωνο:
- "Έλα μπαμπά! Τι κάνεις; Καλά;"
- " Ναι..."
- "Ααα, εμείς είμαστε στο Monte Carlo ..." ξαφνικά διακόπτομαι
- "Γαμώτο .."
- "Τι έγινε καλέ;"
- "Χάνουμε από τον Παναθηναϊκό..."
Ντόιν!!!!!!!!
- "Ααα ναι εε? Στο ποδόσφαιρό;" ρωτάω εγώ
- " ...."
- "Μπαμπάααα! Με ακούς;"
- "Έλα ναι...δηλαδή όχι στο μπάσκετ!...Γαμώτο και μισό λεπτό πριν κερδίζαμε..." στον αθλητικό κόσμο του ο μπαμπάς, ενώ οι μονάδες πέφτουν βροχή!!
- " Τι μου λες;" εγώ σε μια προσπάθεια να μιλήσουμε τουλάχιστον για κάτι που τον ενδιαφέρει .. "Και θέλει πολύ να τελειώσει;" μπας και προλάβουμε να μιλήσουμε σκέφτομαι...
- " .... γαμώτο .. τα ζώα!!"
- "Ααα ΟΚ, λοιπόν, μπαμπά καλό βράδυ, είμαστε καλά και τα λέμε .. αα πάρε και την Α. (αδερφή μου)"
Η στιχομυθία με την Α. που ακολούθησε κινήθηκε στο ίδιο επίπεδο διαλόγου και επικοινωνίας, οπότε αποφασίσαμε να λήξουμε αυτή την παρωδία και να αφιερώσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της τηλεκάρτας σε φίλους και γνωστούς!!
Απίστευτος ο μπαμπάς, γελάγαμε με τις ώρες!!! Ολυμπιακός και άγιος ο Θεός!! Να'σαι καλά μπαμπάκα!!
Ήρθαν λοιπόν, τα πούλμαν, επιβιβαστήκαμε και αποχαιρετήσαμε ίσως μια και για πάντα το φωταγωγημένο Μονακό! Στο δρόμο προς τη Νίκαια, το σκηνικό της πορδο-επίθεσης γνωστό και επαναλαμβανόμενο ... παρόλα αυτά με την αδερφή μου ανοίξαμε μια συζήτηση για το κατά πόσο πρόκληση είναι αυτή η συσσώρευση αμύθητης ποσότητας πλούτου σε λίγα χέρια και για το ότι αυτοί οι άνθρωποι κατοικούν σε ένα δικό τους πλανήτη, μακριά από φτώχια και πολέμους που επικρατούν στο δικό μας πλανήτη. Όση ώρα μιλούσαμε λοιπόν για αυτά, μια ηλικιωμένη από το μπροστινό κάθισμα (όχι αυτή δεν έκλανε) μας κρυφάκουγε και γυρίζει και μας λέει να μη ζηλεύουμε αυτά τα πλούτη και ότι το πιο σημαντικό από όλα είναι η υγεία και άλλα παρόμοια. .. Ναι αλλά εμείς δε ζηλεύαμε άλλα λέγαμε, αλλά από σεβασμό στην ηλικία, γνέφαμε συγκαταβατικά το μπλαβί, αλλήθωρο κεφάλι μας ...
Φτάνοντας βράδυ πια στο ξενοδοχείο μαθαίνουμε ότι στο εστιατόριο πλέον δεν υπάρχει μπουφές, αλλά θα μας σερβιριστεί το φαγητό στα πιάτα ... είδαν κι απόειδαν ότι οι 300 του Λεωνίδα, έκαναν την τραπεζαρία κόλαση και άλλαξαν το σύστημα. Και εκεί που λέμε υπάρχει Θεός και θα φάμε επιτέλους .... αμ δε που υπάρχει ... μας σερβιρίστηκε η νέα παρωδία φαγητών: ωμό κρέας (μες το αίμα), μακαρόνια με μια άνοστη σάλτσα (από τι δεν κατάλαβα) και κάτι τηγανιτά τυροπυτοειδή spring rolls τα οποία, εκτός της απαράδεκτης πικρής(?) γέμισης, όταν τα έκοβες ξεχυνόταν όλο το λάδι της Καλαμάτας και της Κρήτης μαζί στο πιάτο σου!! Κοιταζόμασταν, δοκιμάζαμε, απογοητευόμαστε, κάναμε τα μακαρόνια κουραμπιέδες από το πολύ αλάτι μπας και νοστιμίσουν και καταλήξαμε για ακόμη μια φορά να τρώμε μπαγιάτικο ψωμί και να κάνουμε μπαλάκια τα ψίχουλα.
Όταν απογοητευμένοι πλέον σηκωθήκαμε να φύγουμε, είπαμε να πάμε βραδινή βόλτα στο κέντρο της Νίκαιας για ποτό, αλλά μάθαμε 2 αποθαρρυντικά νέα: 1ον) στο κέντρο δεν υπάρχει ψυχή, ερημιές και 2ον) το ταξί για την επιστροφή κοστίζει 30€(!) για μια απόσταση 5km και μάλιστα παίρνει το maximum 3 άτομα! Αναλογιζόμενοι την επικείμενη ταλαιπωρία και το νέο πιάσιμο του κώλου μας από τη μία και την κούραση της ημέρας με την πείνα μας από την άλλη, αποφασίσαμε να πιούμε ένα ποτό στο μπαρ το ξενοδοχείου. Και έτσι δημιουργήσαμε μια καλή, ζεστή παρεούλα η οποία από την πείνα αφενός το έριξε στα πατατάκια και στα φιστίκια, από την άλλη άρχισε να χαζογελά από το αλκοόλ!! Εμμμ με άδειο στομάχι ακόμα και η μπύρα χτυπάει!! Οπότε σε αυτό το εύθυμο και αυτοσαρκαστικό κλίμα για τις αναποδιές που μας τυχαίνουν, πάω για ύπνο αγαπητέ αναγνώστη!!
Χίκ .. χίκ ... Καό .. χιχιχι .. Καλό βγάδυ!! χιχιχι ... Χίκ .. χίκ!!