"Νύχτα ραδιο-φόνων"

Ο κινηματογράφος και το θέατρο είναι από τις συνήθεις μου ασχολίες.
Θα ήθελα πραγματικά να σας σχολιάζω ό,τι έργο και παράσταση παρακολουθώ, αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω.
Χθες βράδυ πήγα στο θέατρο «ΔΙΑΝΑ» και παρακολούθησα την παράσταση: «Νύχτα ραδιο-φόνων», με τους Ελ. Ράντου, Β. Χαραλαμπόπουλος, Φ. Μουρατίδης, Λ. Σακκά, Κ. Αποστολάκης, Ορφ. Αυγουστίδης. Αποφάσισα να σχολιάσω τη χθεσινή παράσταση, όχι τόσο επειδή με ενθουσίασε (ούτε κατά διάνοια), αλλά επειδή κατάφερε να με προβληματίσει!
Είναι λοιπόν μια μεταφορά αμερικανικής παράστασης, όπου καταδεικνύονται (στη διάρκεια 1 νύχτας) και με μουσικό «φόντο» μια μουσική ραδιοφωνική εκπομπή, η τρέλα, η παραφροσύνη, η δυστυχία, η μιζέρια, η αναξιοπρέπεια, η ελαφρότητα και η ΜΟΝΑΞΙΑ των σύγχρονων ανθρώπων. Πραγματικά σοκαρίστηκα από τι είδους «παρενέργειες» μπορεί να έχει η μοναξιά!!!
Ένα ζευγάρι λεσβιών, οι οποίες δεν γουστάρουν η μία την άλλη, αλλά παραμένουν μαζί για να μη μείνουν ΜΟΝΕΣ.
Ένας gay που παρακαλά το νεαρό που ψώνισε το προηγούμενο βράδυ, να μείνει μαζί του, να τον αγαπήσει για να μην είναι ΜΟΝΟΣ.
Ο νεαρός από την άλλη μαθημένος στη μοναξιά, μιας και δύο του γονείς τον παράτησαν όταν ήταν μικρός, στην προοπτική να «έχει διεύθυνση, ένα άδειο ράφι στη ντουλάπα» παλεύει τελικά για να αποκτήσει αυτή την «αγάπη» του άλλου, για να μην είναι ΜΟΝΟΣ.
Μία μικροαστή, ηθοποιός τηλεσαπουνόπερας, με οικονομική άνεση, ανέχεται στη ζωή της έναν άνεργο, υποτιθέμενο «αναρχοαυτόνομο», μέλος μιας οργάνωσης που μάχεται για τους πάντες και τα πάντα, παρόλο που δεν είναι ευτυχισμένη, για να μην είναι ΜΟΝΗ της.
Το έργο από την άλλη σατυρίζει και όλους αυτούς που υποτίθεται ότι αγωνίζονται με φυλλάδια, κινήματα, πορείες, για να σώσουν τον κόσμο, ενώ αναλώνονται ώρες σε διλήμματα του τύπου: «ποιος υποφέρει περισσότερο; Ο εσκιμώος πούστης ή η νέγρα λεσβία;» και συμμετέχουν σε πορεία που δεν γνωρίζουν το λόγο για τον οποίο πραγματοποιείται.
Το έργο χαρακτηρίζεται ως κωμωδία, προσωπικά θα την τοποθετούσα στην κατηγορία της μαύρης κωμωδίας, της σάτυρας ... κάπου εκεί!
Πολύ καλή σκηνοθεσία (Κακλέας), ατμοσφαιρικό το μουσικό «ντύσιμο» της παράστασης, ενδιαφέροντα σκηνικά. Από πλευράς ερμηνειών θα έλεγα ότι κερδίζει ο Χαραλαμπόπουλος (gay), ενώ η ερμηνεία της Ράντου (ηθοποιός) θα έλεγα ότι είναι υπερβολική! Η Σακκά (λεσβία) πολύ λίγη, ενώ ο Μουρατίδης (αναρχοαυτόνομος) μέτριος.
Δεν έχω κάτι άλλο να σχολιάσω για τη συγκεκριμένη παράσταση ...
Δεν θα έλεγα ότι είναι η παράσταση της χρονιάς, ούτε ότι δεν αξίζει να τη δει κανείς! Είναι σίγουρα μια παράσταση που προσωπικά με προβλημάτισε ιδιαίτερα ..
Πάντα λέω ότι στη ζωή μου, στις σχέσεις μου, δεν θέλω να κάνω εκπτώσεις και ότι τις αξίες και την αξιοπρέπειά μου δεν θα τις υποβαθμίσω ποτέ! Όσο μόνη και αν αισθάνομαι (και μιλάμε για μια seainίτσα η οποία τρέμει τη μοναξιά), όσο κι αν η μοναξιά έχει πλακώσει τη καθημερινότητά μου, δεν θα ρίξω τα στάνταρ μου!
Αλλά μετά από χθες, το «Ποτέ μη λες ΠΟΤΕ» μου τριβελίζει συνεχώς το μυαλό και με έχει σοκάρει!
Θα μου πείτε είναι στο χέρι του καθενός να μην υποκύψει σε «φθήνιες», αλλά ....
Anyway, κάπως έτσι το προβληματισμένο seainάκι σας αποχαιρετά και αν επιλέξετε να δείτε την παράσταση, καλή διασκέδαση και καλό προβληματισμό!! ....
Είθε κανείς άνθρωπος να μη βιώνει μοναξιά ... αν δεν την έχει επιλέξει!

Υ.Γ. Περισσότερα για την παράσταση μπορείτε να διαβάσετε εδώ .. κι εδώ .. κι εδώ ..