Τι σου είναι η ζωή!

Έφευγε αργά το βράδυ από το σπίτι μου, για να επιστρέψει στο δικό του. Το αυτοκίνητο ακινητοποιημένο εδώ και καιρό, λόγω προβλήματος. Οπότε το ταξί φάνταζε σαν τη μόνη λύση. Στήθηκε, λοιπόν, στο δρόμο περιμένοντας ένα ταξί. Η ώρα περνούσε και ταξί (ελεύθερο τουλάχιστον) δεν εμφανιζόταν. Αποφάσισε να αλλάξει "στέκι αναμονής" μήπως άλλαζε συνάμα και η τύχη του. Η ατυχία του όμως μάλλον εκείνο το βράδυ ήταν πιστή του φίλη. Μόλις κατευθύνθηκε προς το νέο σημείο αναμονής, είδε να περνά ελεύθερο ταξί, το οποίο και τελικά έχασε.

Όλη η ιστορία ως εδώ διήρκεσε 1 ώρα περίπου. Του γεννήθηκε, δειλά αρχικά, η ιδέα να το "κόψει" με τα πόδια που λέμε. Και έτσι ξεκίνησε να περπατά. Όσο προχωρούσε στη βραδινή Αθήνα, τόσο η επιθυμία του να συνεχίσει αυξανόταν και μαζί με αυτή και η ευχαρίστησή του για το εγχείρημά του αυτό. Συνειδητοποίησε το πόσο του είχε λείψει το περπάτημα και το πόσο του άρεσε τελικά. Παράλληλα έκανε σκέψεις για την εξάρτησή του από το αυτοκίνητο, αναρωτήθηκε για την έλλειψη άσκησης στη ζωή του και γενικά σκεφτόταν πολύ.

Στα γενικότερα πλαίσια του περπατήματος, συνειρμικά προχώρησε σε προσωπικές σκέψεις, σε σκέψεις γύρω από μια αίσθηση ότι είναι περαστικός. Περαστικός από τη ζωή, από καταστάσεις, από ανθρώπους. Μια αίσθηση ότι δεν στέκεται πουθενά και ότι πρέπει να προχωρήσει, να ψάξει, να αναζητήσει! Να μη σταματήσει να δε φτάσει στο τέρμα. Ποιο το τέρμα; Ούτε ο ίδιος δε γνωρίζει. Αυτό που γνωρίζει είναι πως θέλει να κάνει το πέρασμά του, πιστεύοντας ότι στην άκρη κάτι καλό υπάρχει. Στην τελική είναι διατεθειμένος να κάνει το πέρασμά του, γιατί αν δεν το κάνει θα το μετανιώνει μια ζωή.

Το περπάτημα συνεχιζόταν και μαζί με αυτό η παραγωγική διαδικασία τη σκέψης του. Αποφασίζει, λοιπόν, εκείνη την ώρα να δημιουργήσει ένα blog με το όνομα perastikos. Όσο τα βήματα εναλλάσσονται τόσο ζυμώνεται μέσα του η υλοποίηση της ιδέας. Χωρίς να το συνειδητοποιήσει, 1 ώρα μετά φτάνει στο σπίτι του. Εκεί στην πόρτα του σπιτιού του, με το κλειδί στο χέρι γελά, αναλογιζόμενος το μέγεθος της διαδρομής. Πρωτόγνωρη εμπειρία για αυτόν και μια εμπειρία που του άλλαξε πρίσμα στις αποστάσεις και το περπάτημα.

Μπαίνει στο σπίτι και ανοίγει τον υπολογιστή. Συνδέεται στο διαδίκτυο και μπαίνει στο site του blogger. Είναι 3 βήματα μακριά από τη δημιουργία του blog του.

Δημιουργεί λογαριασμό αρχικά. Ώρα να ονομάσει το blog του: {perastikos}

Δεν υπάρχει διαθεσιμότητα αυτού του ονόματος!!

"Δεν υπάρχει;" Ξαφνιάζεται ...

Γαμώ το, σκέφτεται. "Ποιος παπάρας χρησιμοποιεί αυτό το όνομα; Αυτό το όνομα που με αντιπροσωπεύει πλήρως, που η έμπνευσή του συνδέεται με μια πολύ όμορφη συγκυρία, που τελικά η γέννησή του με κινητοποίησε να δημιουργήσω το πολυπόθητο και πολλά αναβλητικό blog.!!"

Address: www.perastikos.blogspot.com

"Για να δούμε .."

Κάπως έτσι έγινε η πρώτη επαφή με τον blogger περαστικό! Άρχισε να διαβάζει post του .. από τα πρώτα του μέχρι τα τελευταία του. Τα διάβασε σχεδόν όλα, τα ρούφηξε με τόσο ενδιαφέρον που όταν πλέον σήκωσε το βλέμμα από την οθόνη συνειδητοποίησε ότι είχε ξημερώσει. Ανακάθισε στην καρέκλα του, έστριψε ένα τσιγάρο και έγειρε πίσω.

"Τι σου είναι η ζωή"!! αναρωτήθηκε.

Μέσα από μια περίεργη αλληλουχία σκέψεων, ανακάλυψε έναν άνθρωπο, ο οποίος τον άγγιξε βαθύτατα. Είδε πολλές πτυχές του εαυτού του σε αυτόν, βάδισε σε γνώριμα μονοπάτια, θαύμασε την καλλιτεχνική φύση, ενθουσιάστηκε από τη χρήση μιας ιδιότυπης καθαρεύουσας, όχι ξύλινης, αλλά τόσο αρμονικά και φυσικά χρησιμοποιούμενης.

Δεν τον απασχολούσε πλέον η μη διαθεσιμότητα του ονόματος {περαστικός} και η μη δυνατότητα χρησιμοποίησής του από τον ίδιο. Αντιθέτως χάρηκε ειλικρινά που το συγκεκριμένο όνομα (που τόσο λάτρεψε) δεν είχε επιλεγεί τυχαία και χρησιμοποιηθεί άστοχα από κάποιον blogger. Δεν θα μπορούσε να "κρύβεται" καταλληλότερος άνθρωπος πίσω από το συγκεκριμένο όνομα, ίσως καταλληλότερος και από τον εαυτό του τον ίδιο.

Από εκείνη την ημέρα έγινε φανατικός του αναγνώστης!

Μπορεί το blog να μην το έφτιαξε, αλλά άρχισε να περπατάει .. μόνος ... περαστικός!

Υ.Γ. Επισκεφθείτε το site του {περαστικού}, νομίζω θα το βρείτε ενδιαφέρον!