Δεν τους ενώνει τίποτα πια

Γύρισε πλευρό και άνοιξε τα μάτια της. Το ρολόι έδειχνε 5:02 π.μ.. Αν ήταν άλλη ημέρα θα χαιρόταν, που υπήρχε χρόνος να κοιμηθεί περισσότερο. Σήμερα όμως δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Θα ευχόταν να ήταν 7:00 π.μ. για να σηκωθεί!

Ξαφνικά ένιωσε τον Νίκο δίπλα της να ξυπνάει. Έκλεισε ενστικτωδώς τα μάτια της και ευχόταν να μη ξυπνήσει! Ευτυχώς το ροχαλητό του την αναθάρρησε. Του γύρισε την πλάτη τελείως, δεν ήθελε να τον αισθάνεται δίπλα της.
Πώς είχαν γίνει τα πράγματα μεταξύ τους; Αυτοί που του ζήλευε όλος ο κόσμος ..
Και τώρα ετοιμαζόταν να κάνει κάτι τόσο σημαντικό, δίχως να το ξέρει! Αλλά πώς να του το πει, πώς να του μιλήσει, αφού είχαν χρόνια να μιλήσουν. Ζούσαν στο ίδιο σπίτι και δεν επικοινωνούσαν. Αυτή υπέμενε την απότομη συμπεριφορά του για την αποφυγή εντάσεων. Δεν τις μπορεί τις εντάσεις! Υπέμενε όλα του τα καπρίτσια και όλες του τις ορέξεις.
Ακόμα και τις προάλλες που την πλησίασε με το γνωστό του βλέμμα, δεν του χάλασε χατίρι. Παρόλη την άσχημή της κατάσταση, τις ζαλάδες και τους πόνους στην κοιλιά, τον άφησε να χτυπιέται πάνω της με μανία. Αμέτοχη. Ψυχρή. Σκληρή; Όχι .. όταν πλέον αυτός τελείωσε και κατευθύνθηκε στο μπάνιο, μαζεύτηκε στην άκρη του κρεβατιού και έκλαψε. Όχι τόσο από τον πόνο το σωματικό, μα από τον ψυχικό!..
Τελευταία με αφορμή την κατάστασή της, σκεφτόταν σοβαρά να χωρίσει. Άλλωστε ουσιαστικά δεν ήταν μαζί, χρόνια τώρα. Και το σημαντικότερο .. σήμερα θα σκότωνε την τελευταία τους ελπίδα να είναι μαζί.
«Μερικές φορές τέτοια σημαντικά συμβάντα στη ζωή μας, μας ταρακουνούν και βγαίνουμε από το λήθαργο...» σκεφτόταν.
Η ώρα 6:43 π.μ.
Σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε. Μπήκε στο μπάνιο και δοκίμασε το νερό. Ευτυχώς είχε ζεστό νερό. Ο χώρος γέμισε υδρατμούς και δεν μπορούσε να δει το είδωλό της στον καθρέφτη. Δεν ήταν ανάγκη να το δει, ήξερε ότι τα δάκρυα της έκαιγαν τα μάγουλα. Έκανε ένα απολαυστικό μπάνιο, ξύρισε τα πόδια της, έβαλε τις κρέμες της, ντύθηκε και βάφτηκε ελαφρά, μπας και μπορέσει να καλύψει τη χλωμάδα της. Πρωινό δεν πήρε, δεν έπρεπε σήμερα να φάει τίποτα. Βγήκε στο δρόμο.
Όταν θα επέστρεφε σπίτι, όλα θα είχαν αλλάξει! Ο καιρός βροχερός και μουντός. Χμ, όπως και η ψυχολογία της. Μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε. Η κίνηση αυξημένη λόγω της βροχής. Αυτό της έλειπε, να αργήσει κιόλας. Ξέχασε προς στιγμή το άγχος της και προσηλώθηκε στο δρόμο.
Μετά από μια ώρα σχεδόν έφτασε. Πάρκαρε και βγήκε από το αυτοκίνητο. Έβρεχε, αλλά δεν την ένοιαζε. Δεν άνοιξε ομπρέλα. Μπήκε στο θηριώδες κτίριο και κατευθύνθηκε στις «πληροφορίες».
- «Παρακαλώ;» τη ρωτά μια χαμογελαστή κοπέλα
- «Έχω ραντεβού με τον κύριο Παπαευαγγέλου» απαντά, ενώ τα νερά στάζουν από το πρόσωπό και τα μαλλιά της
- «Μάλιστα .. πώς λέγεστε;»
- «Φράγκου Ευαγγελία»
- «Ωραία, σας περιμένει .. θα ανεβείτε στον 3ο όροφο και θα περιμένετε στο σαλονάκι»
- «Ευχαριστώ»
Μπήκε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί με το νούμερο 3. Μέσα, άνθρωποι αγουροξυπνημένοι, άλλοι κεφάτοι, άλλοι κατσούφηδες .. αυτή τυλίχτηκε στο παλτό της και κούρνιασε στη γωνία της. Έφτασε στον όροφό της και κατευθύνθηκε στο σαλονάκι. Στους άνετους δερμάτινους καναπέδες υπήρχαν αρκετοί άνδρες .. μόνο άνδρες. Κάθισε και αυτή σε ένα καναπέ και περίμενε.
Σε κάποια στιγμή από τη μεγάλη πόρτα βγήκε μια κυρία και φώναξε ένα όνομα. Έναν άνδρας σηκώθηκε και μπήκε μέσα. Μετά από λίγο βγήκε υποβαστάζοντας μια κοπέλα, η οποία έκλαιγε. Κάθισαν στον καναπέ και την πήρε αγκαλιά. Κάτι έλεγαν μεταξύ τους και αυτή έκλαιγε περισσότερο. Μετά από λίγο της φόρεσε το παλτό της και βοηθώντας την να σηκωθεί, έφυγαν.
5-10 λεπτά αργότερα το σκηνικό επαναλήφθηκε με κάποιον άλλο άνδρα, ο οποίος «παρέλαβε» μια εμφανώς ταλαιπωρημένη και χλωμή κοπέλα. Ο τρόπος που την κοίταζε όμως ήταν λες και ήταν η ομορφότερη κοπέλα στον κόσμο. Τη φίλησε στο στόμα και την αγκάλιασε τρυφερά.
Γύρισε αλλού το βλέμμα της και ένιωσε τα μάτια της να υγραίνονται ..
«όχι Εύα δεν θα κλάψεις» είπε στον εαυτό της.
Κάποια στιγμή από τη μεγάλη πόρτα ακούστηκε το όνομά της. Σηκώθηκε και πλησίασε. Μια κυρία της λέει:
- «Αφήστε τα πράγματά σας στο συνοδό σας»
- «Δεν έχω, είμαι μόνη μου» χαμηλόφωνα
- «Τότε καλά περάστε» απορημένη αυτή.
Ακολουθούσε την κυρία σε κάτι ψυχρούς διαδρόμους. Της ήρθε αναγούλα. Σε κάποιο δωμάτιο της είπε να ετοιμαστεί και να αφήσει τα πράγματά της σε μια καρέκλα. Κρύωνε. Αυτά τα δωμάτια πολύ ψυχρά και απρόσωπα. Και αυτή η μυρωδιά αποκρουστική. Μετά από λίγο ήρθε μια κοπελιά και της είπε να την ακολουθήσει. Την οδήγησε σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο, όπου δεν ήταν μόνη. Υπήρχαν κι άλλες γυναίκες. Σε ένα άδειο κρεβάτι της είπε να καθίσει και να περιμένει. Θα καθυστερούσαν λίγο γιατί είχε πολλή δουλειά.
Κάθισε και περίμενε. Όσο μπορούσε κοιτούσε τις άλλες γυναίκες. Όλες σιωπηλές και χαμένες στις σκέψεις τους. Τι να οδηγούσε την κάθε μία σε αυτή την πράξη, αναρωτήθηκε. Το μυαλό της πήγε στο Νίκο. Δεν ήξερε αν θα τον ενδιέφερε, εάν γνώριζε. Δεν ήξερε αν θα ερχόταν μαζί της, εάν γνώριζε ..
Δεν είχε πια σημασία. Τώρα ήταν αργά και ο Νίκος δεν θα μάθαινε ποτέ.
..
Όταν η νάρκωση εισχώρησε μέσα της, αποχαιρέτησε νοητά μια ψυχή ..
..
Μετά από μισή ώρα ξύπνησε. Αισθανόταν πόνο στην κοιλιά και ανακατωσούρα στο στομάχι. Μια κοπέλα τη βοήθησε να σηκωθεί και της έφερε τα πράγματά της. Σε ημινηφάλια κατάσταση, ετοιμάστηκε και σηκώθηκε. Δεν μπορούσε να περπατήσει καλά και ζαλιζόταν. Το στομάχι της χάλια. Έτρεξε στην τουαλέτα και έκανε εμετό. Ένα πράσινο υγρό έβγαινε από μέσα της .. «τα φάρμακα και η νάρκωση» της είπαν.
Πλήρωσε κι έφυγε από το κτίριο. Ακόμα έβρεχε, αλλά και πάλι δεν την ένοιαζε. Σήκωσε το πρόσωπο προς τον ουρανό και άφησε τις σταγόνες να την χτυπούν. Ζήτησε συγγνώμη από το Θεό. Ίσως ήταν η κάθαρσή της αυτή.
Περπατώντας αργά έφτασε στο αυτοκίνητο και μπήκε μέσα. Έβαλε μπρος κι έφυγε. Λίγο πιο κάτω σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και έκανε πάλι εμετό. Αν το πρωί ήταν χλωμή, τώρα ήταν «νεκρή» .. και άδεια.
Έφτασε σπίτι. Ο Νίκος έλειπε στη δουλειά του. Περιδιάβηκε στο σπίτι, από δωμάτιο σε δωμάτιο. Κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας. Πήρε ένα σημειωματάριο και ένα μολύβι.

«Νίκο, φεύγω από το σπίτι.
Δεν μπορώ άλλο.
Να είσαι καλά»

Έβαλε σε ένα σάκο 2 ρούχα και έφυγε.
Έκλεισε πίσω της την πόρτα.
Την πόρτα του σπιτιού της τα τελευταία 5 χρόνια.
Όσα και τα χρόνια της μαζί με το Νίκο.
Το Νίκο που δεν τους συνέδεε τίποτα πια!
Ούτε καν το «παιδί» τους, που είχε «σκοτώσει» σήμερα.

Υ.Γ. Τυχούσες ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματικές. Τα ονόματα τυχαία επολεγμένα.