I am officially a .. mover!!

Ναι, μετακόμισα!!!
Ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω!
Με την αίσθηση της ανεξαρτησίας αυξημένη από μικρή και με την ανάγκη για φυγή επιτακτικότερη, αποφάσισα να κάνω αυτό το μεγάλο βήμα στη ζωή μου!
Μεγαλωμένη στην Αθήνα και σπουδαγμένη επίσης στην Αθήνα, όπως καταλαβαίνετε δεν είχα τη δυνατότητα να φύγω από την πατρική εστία νωρίτερα! Μετά ήρθε και το μεταπτυχιακό στην Αθήνα, οπότε η μικρή seainίτσα, άρχιζε να φρικάρει!
Η πρώτη μεγάλη απόδραση, επήλθε πριν 3 χρόνια, οπότε και τελείωσαν οι σπουδές και άρχισε η εργασία! Αγωνίστηκα και κατάφερα να επιτύχω, να "μετακομίσω" στο ισόγειο του σπιτιού μας, σε ένα δωμάτιο γύρω στα 10 τετραγωνικά (πιο μικρό και από γκαρσονιέρα). Το εν λόγο δωμάτιο κουζίνα δεν είχε, μόνο ένα μικρό μπανάκι διέθετε!

Η αίσθηση τότε μοναδική, επιτέλους ησυχία και ανεξαρτησία!

Αμμμ δε!!!

Δύο προβλήματα εξακολουθούσαν να υφίστανται:

1ον) Ανεξαρτησία πλήρης δεν είναι δυνατό να επιτυγχάνεται, όταν κατοικείς στο ίδιο κτίριο με τους δικούς σου και
2ον) Ο χώρος απελπιστικά μικρός, σε σημείο που πλέον μετά βίας χωρούσα να ζήσω εκεί μέσα. Ο όγκος των πραγμάτων αυξανόταν επικίνδυνα γύρω μου.

Μια και δυο και δοθείσας αφορμής (τρικούβερτος καυγάς με τους γονείς) πριν 3 μήνες αποφάσισα να ψάξω για σπίτι.
Αγχωμένη αρχικά (σιγά το νέο θα μου πεις), πιο ενθουσιασμένη στην πορεία, αρκετά απογοητευμένη από τις τρώγλες σε συνδυασμό με το ύψος των ενοικίων, μπερδεμένη από το δίλημμα της επιλογής της περιοχής, ζορισμένη πολλές φορές από τη συνειδητοποίηση των μεγάλων οικονομικών απαιτήσεων στις οποίες καλούμαι πλέον να αντεπεξέλθω .. ξαμολήθηκα να βλέπω διαμερίσματα ...
Το συγκεκριμένο διαμέρισμα που πλέον επέλεξα ήταν ένα από τα τελευταία που είδα και μου άρεσε πολύ η διαμόρφωσή του. Ο προηγούμενος όμως ενοικιαστής ήταν ακόμα μέσα και δεν ξέραμε πότε ακριβώς θα έφευγε!
Την παραμονή πρωτοχρονιάς, σα δώρο για τη νέα χρονιά, με πήρε τηλέφωνο η διαχειρίστρια και μου είπε ότι πλέον είναι ελεύθερο.
Αρχές του μήνα το έκλεισα και από το Σαββατοκύριακο, πλέον μένω στο νέο μου διαμέρισμα και μόνη .. ααα και με τις άπειρες κούτες μου! Το σαλόνι μου είναι σαν αποθήκη, αλλά δεν πτοούμαι, όταν το τακτοποιήσω όλο, θα γίνει κούκλα!!!
Είναι ένα μεγάλο δυάρι, στον 3ο όροφο (ρετιρέ), στο Ηράκλειο Αττικής πάλι, νοτιοδυτικό (με πάρα .. μα πάρα πολύ φως από το μεσημέρι και μέχρι τη δύση_τώρα κατάλαβα γιατί είχε τέντες ο προηγούμενος) και με ανεμπόδιστη θέα .. που με καθαρό ορίζοντα, δίχως νέφος, υγρασία και ομίχλη βλέπεις θάλασσα και Σαλαμίνα!!
Κλείνοντας θα πω πως οι δικοί μου δεν συμφώνησαν με την επιλογή μου (και λογικό, ποιος γονιός θέλει να φύγει το παιδί του από κοντά του;) Η μαμά, πιο προοδευτική το κατανόησε, ο μπαμπάς όμως στεναχωρήθηκε πάρα πολύ για αυτή μου την επιλογή, σε σημείο να μη θέλει να του μιλάω για αυτό το θέμα και να μη θέλει να βοηθήσει στη μετακόμιση και σε διάφορα μερεμέτια που ήθελε το σπίτι! (Την ημέρα δε της ματακόμισης πήγε εκδρομή με τη μαμά, για να μη βλέπει). Σεβαστή η άποψή του .. εύχομαι με τον καιρό να το δει πιο καθαρά και να με "συγχωρήσει" για το ατόπημά μου!
Παρόλα αυτά, οφείλω να τονίσω και να πω, πως αισθάνομαι απίστευτα τυχερή και ευλογημένη που διαθέτω πολλούς και καλούς φίλους, οι οποίοι βοήθησαν σε όλη μου αυτή την προσπάθεια (10 άτομα είμαστε το Σάββατο), από τη διστακτική σύλληψη αυτής της ιδέας μέχρι την υλοποίησή της με τη μετακόμιση το Σάββατο!

ΘΕΡΜΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ, ΣΕ ΕΣΑΣ ΕΚΕΙ ΕΞΩ, ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ, ΜΕ ΑΝΕΧΕΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΒΟΗΘΑΤΕ, ΟΠΟΤΕ ΤΟ ΧΡΕΙΑΣΤΩ! ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ!
ΑΛΛΩΣΤΕ ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΕΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ:

"ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ!!"