Επιχείρηση "Seaina"

"Αποφάσισα να βγω για το συνηθισμένο μου ταξίδι αναζήτησης, για ακόμα μια φορά μήπως καταφέρω τούτη τη φορά να φτάσω στην Ιθάκη, αδιαφορώντας για τους Κύκλωπες και τις Σειρήνες που θα ξανασυναντήσω. Ίσως αυτή τη φορά να καταφέρω να τους ξεγελάσω και να τους προσπεράσω. Αν και κάτι ασυνείδητα απροσδιόριστο μου λέει πως η απαλλαγή μου από αυτούς δε θα είναι απολύτως ευχάριστη ... η δύναμη της συνήθειας βλέπεις..

Πριν μπαρκάρω τελικά, κάνω μια ενδοσκόπηση στα αμπάρια μου και μετράω τις προμήθειες από αντοχές στις αποθήκες μου. Το σκαρί δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τη χλιδή και τη σύγχρονη τεχνολογία των άλλων καραβιών, μόλο που δείχνει γερασμένο, εγκαταλελειμμένο, καταπονημένο.

Ο άνεμος ούριος όπως αναμενόταν για τέτοια εποχή του έτους, οπότε και στη φύση όλες οι οντότητες ακμάζουν, ξαναγεννιούνται και δημιουργικά οργιάζουν. Αναπόφευκτο μέλος αυτής της φύσης και εγώ ξεκινάω την επιχείρηση "Seaina", την προσωπική μου αναγέννηση.

Σηκώνω την άγκυρα και ξεκινώ, προσπαθώντας να γευτώ για λίγο ακόμα, την αβέβαιη σιγουριά του λιμανιού μου και του αμφιβόλου αξιοπιστίας καταφύγιο, που μου προσφέρει. Το βλέμμα μου αρχικά πέφτει στην προβλήτα μπρος μου, που χρόνια τώρα άλλοτε με ενώνει με τον σταθερό από κυματισμούς, έξω κόσμο κι άλλοτε με κρατάει όποτε θέλω δεμένη με αυτόν, όταν στα ανοιχτά επικρατεί σκοτεινιά και θαλασσοταραχή. Φαίνεται πάντως πως αν και άρρηκτα δεμένη με τη θάλασσα μέσα μου, η στεριά με σαγηνεύει εξίσου και έχει κατορθώσει να με κάνει να υποφέρω, όταν ταξιδεύω στα πελάγη μόνη, αναζητώντας σαν τρελή τα φώτα και τη βαβούρα της. Η ξύλινη ράμπα, λοιπόν, είναι ένα μονοπάτι που περνοδιαβαίνω συχνά, όχι μόνο από επιθυμία αλλά και από ανάγκη επιβίωσης και ηρεμίας στα ανοιχτά.

Η έμψυχη αποβάθρα ολιγομελής, παρόλη τη σφοδρή μου επιθυμία να βρίσκομαι όλο και πιο συχνά εκεί. Άνθρωποι που βρήκα σαν προίκα από το παρελθόν μου, άνθρωποι που συνάντησα αποσπασματικά κάποια φορά, άνθρωποι που γνώρισα σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου και που κατέχουν σημαντικό κομμάτι μνήμης μου και άνθρωποι που αγάπησα και επέλεξα να επηρεάζουν σαρωτικά τη ζωή μου, βρίσκονται εκεί. Οι περισσότεροι, σα διαφανείς, νοητές φιγούρες κάνουν αισθητή την παρουσία τους στη θύμησή μου, μα ελάχιστοι αποτελούν τέρψη, πέραν της μνήμης και των οφθαλμών μου καταφέρνοντας να μου προσφέρουν πληθώρα ψευδαισθήσεων.

Αποχαιρετώ, λοιπόν το λιμάνι, βγαίνοντας από το στενό χώρισμα των δύο πτερύγων του, θωρώντας τις πτέρυγες αυτές ως δυο χέρια που μόλις με αγκάλιασαν και τώρα με αφήνουν να γευτώ το ταξίδι μου. Εκεί πάνω διακρίνω το μεγάλο φάρο, να ορθώνεται περιοδοφωτιζόμενος και να αχνοφαίνεται καθώς ξανοίγομαι, θυμίζοντάς μου πάντα να προσέχω τις ξέρες, τους υφάλους και τους σκοπέλους.

Να' μαι λοιπόν για ακόμα μια φορά έτοιμη (;) να δαμάσω τα βαθιά μα και τα αβαθή νερά της αναζήτησής μου. Τρέμω από τώρα τους ανάποδους ανέμους, την επάρκεια των αντοχών μου και τις καταπονήσεις του σκαριού μου.

Μετά από αποκλειστική σχεδόν πλεύση σε θολά νερά και με τσακισμένη ήδη από νωρίς την ψυχολογία, να' σου μπροστά η χώρα των Λωτοφάγων, θελκτική και υποσχόμενη απαλλαγή από τις κακουχίες. Δοκιμάζω, δεν τ' αρνούμαι, τους λωτούς που μου προσφέρονται απλόχερα, εθελοπείθωντας τον εαυτό μου πως δεν υπάρχει η ανάγκη για τούτη τη φυγή και προς στιγμή παρεκκλίνω της πορείας μου. Τύψεις, τότε απογυμνώνουν την ψυχή και η αμνησία μοιάζει να επικρατεί. Μόλις όμως, η γλύκα σβήσει από το στόμα και η γλώσσα πάψει να αναζητά ξανά την ηδονή, τότε είναι που ο αρχικός σκοπός δε νικάει πια το φόβο της στασιμότητας και δυσάρεστος μαζί και κοπιαστικός με καλεί προς το αφηνιασμένο πέλαγος.

Δίνοντας την πρώτη μάχη με κύματα σκέψεων και δίνες παλαιότερων εμπειριών, αράζω το σκαρί μου στη χώρα των Κυκλώπων, στον τόπο με τους μεγαλύτερους μου φόβους. Υποσχέθηκα ναι, πως δε θα με πτοήσει το μέγεθος αυτών και ως άλλος Οδυσσέας αποφασίζω να τους εξαπατήσω αλλάζοντάς τους τη μορφή. Με αλλαγμένη τη μορφή τους πλέον, τυφλοί για να με στοχεύσουν μπορώ να τους αντικρίσω κατάματα, δίχως τον αρχικό μου φόβο, μα με μια διάθεση εξοικείωσης μαζί τους.

Αναθαρρημένη που μετάλλαξα τους Κύκλωπές μου, αν όχι όλους τουλάχιστον κάποιους, δεν υπολογίζω στην οργή της μνήμης μου, οποία ως άλλος Ποσειδώνας προκαλεί τις αντοχές και τις ασφάλειές μου. Η μνήμη είναι πάντα πλάι στη ρότα του σκαριού μου, δεμένη με κάποιο περίεργο όρκο να μου θυμίζει με τη δράση της, άλλοτε νηνεμίες και άλλοτε φουρτούνες. Έτσι εξαπολύει εμπειρίες και όνειρα παλιά, τα οποία ανοίγουν το ασκί του Αιόλου και με οδηγούνε ξανά προς τα πίσω. Σαν μέσα σε κυκλώνα παλεύω να ξεφύγω από ένα φαύλο κύκλο που μαστίζει τις θάλασσές μου.

Σε περιόδους νηνεμίας συνεχίζω την πορεία στα ανοιχτά με τα πανιά μου να αντιστέκονται σθεναρά στην πνοή της αναζήτησης. Αφού περάσω σχετικά εύκολα τούτη τη φορά τη χώρα των Λαιστρυγόνων, όπου σε παλαιότερα ταξίδια έβρισκα ύπουλους σκοπέλους και επικίνδυνα ρεύματα καταφθάνω στο νησί της Κίρκης. Η θεά-μάγισσα του συμπλέγματος, είναι αυτή που καταφέρνει ό,τι όμορφο στολίδι και σπάνιο κοχύλι πάνω στο καράβι μου, με το που αντικρίζω το βλέμμα της, να το μεταμορφώνει σε χοίρο. Καλούμαι επομένως για χιλιοστή φορά να αποχοιροποιήσω τα δώρα που μου δόθηκαν στο παρελθόν, ώστε να μπορέσω να τα διασώσω. Στο πλάι μου ο αγγελιοφόρος των θεών, Ερμής, γεμάτος ευχάριστες ειδήσεις οι οποίες λειτουργούν καταλυτικά στη συντήρηση αυτής της ισορροπίας.

Όταν επέλθει η ισορροπία, αποχαιρετώ προσωρινά την Κίρκη και ξεχύνομαι στον Ωκεανό, πιστή στη "Seaina". Συλλογίζομαι να μην προσπεράσω τη χώρα των Κιμμερίων, όπως τις προηγούμενες φορές, μια χώρα άγνωστη για μένα, όπου βασιλεύει το σκοτάδι. Γνωρίζω πως κάθε άγνωστο, θαλασσινό μονοπάτι με τρομάζει και με αποθαρρύνει, μα τολμώ αυτή τη φορά να κατευθύνω την πλώρη μου προς το καινούριο,.. άλλωστε άλλη μια εμπειρία είναι και αυτή, θετική ή αρνητική είναι σίγουρα διδακτική για το μέλλον. Ίσως η σκοτεινή αυτή χώρα όταν αποβιβαστώ να είναι λιγότερο σκοτεινή...

Αποτιμώντας την εμπειρία στη χώρα των Κιμμερίων, συνεχίζω την πορεία μου σε βαθύτερα και πιο ανεξερεύνητα νερά. Στον ορίζοντα διακρίνω τις γοητευτικές Σειρήνες έτοιμες να δεχτούνε στην αγκάλη τους κάθε ταξιδευτή της ψυχής και κάθε γητευτή των ακραίων επιθυμιών. Πιο ατρόμητη από πριν αποφασίζω να απολαύσω το σαγηνευτικό τους τραγούδι και να αφεθώ σε ένα συναίσθημα τόσο δυνατό μα και τόσο προσωρινό. Κρατάω βέβαια τις άμυνές μου, μιας και έχω τελικά δεθεί στο κεντρικό κατάρτι αντίκρυ σε αυτές, με σχοινιά εμποτισμένα με ρεαλισμό και φαινομενική ψυχρότητα. Το τραγούδι των Σειρήνων καταφέρνει να πλημμυρίσει τόσο έντονα κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου, που η παθιασμένη φύση μου απάνω στο κατάρτι γεννά απαγορευμένα συναισθήματα, ανήμπορα να ξεμυτίσουν από τα δεσμά μου, προκαλώντας τόσο τεράστια κύματα έτοιμα να σκεπάσουν το νησί των Σειρήνων.

Αποκαμωμένη από την απότομη εναλλαγή συναισθημάτων μεταξύ του ζενίθ και του ναδίρ της διάθεσης που προκαλούν οι Σειρήνες, στη ρότα μου παραμονεύει ένα στενό πέρασμα, όπου κατοικούν η Σκύλλα και η Χάρυβδη. Παραπαίουσα μεταξύ πολλών διλημμάτων στη ζωή μου και ανήμπορη να γευτώ και τις δύο εκδοχές, βρίσκω μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στις δύο και περνάω έτσι αλώβητη (;) μα και περίεργη για κάτι που ποτέ δε θα μάθω.

Σχεδόν αποδεκατισμένη, ταλαιπωρημένη και με τις αντοχές κάστρα έτοιμα να αλωθούνε, φτάνω στο νησί του Ήλιου. Κατεβαίνω για ανεφοδιασμό σε ένα τόπο που προσμένω ένα χέρι βοηθείας, μια παρηγορητική αγκαλιά, μια ενθαρρυντική κουβέντα. Αυτά όμως δεν προσφέρονται πάντα, οπότε το ναυάγιο σε ήρεμη θάλασσα φαντάζει αναπόφευκτο. Στο απόγειο της κατάρρευσης αυτής, ζητιανεύω πλέον χωρίς εγωισμό από τους νησιώτες του Ήλιου, το νοιάξιμο, τη φροντίδα και την αγάπη, προκαλώντας τη δυσφορία τους. Έτσι σηκώνω άγκυρα πια, με τα πανιά ριγμένα.

Αφού λοιπόν το σκαρί μου έχει υποστεί τα χίλια μύρια και δεν παρέμεινε αλώβητο αναγκάζομαι να το εγκαταλείψω και να συνεχίσω κολυμπώντας με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει προς το τέλος. Θωρώντας το να βουλιάζει σε βαθιά νερά προς ένα αφιλόξενο βυθό, αφήνω την αίσθηση του υγρού στοιχείου να με αγκαλιάσει. Το πώς φτάνω στην Ωγυγία, στο νησί της Καλυψώς είναι αξιοθαύμαστο. Η Καλυψώ αποτελεί το σωσίβιο στο οποίο θα ακουμπήσω για λίγο καιρό και με το οποίο θα επιζήσω τελικά των κακουχιών και των θαλασσοταραχών. Η αίσθηση του να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου στα εύκολα και στα δύσκολα είναι κάτι που όταν το βρίσκω με συγκινεί. Πάντα όμως νοιώθω ότι η θέρμη με την οποία αναζητώ αυτό το δέσιμο είναι πάντα πιο μεγάλη από τη μεριά μου και στην πορεία αποτελεί βαρύ φορτίο για τον άλλον. Είναι άραγε τόσο μεγάλη η ανάγκη μου να συναναστρέφομαι πολλούς ανθρώπους ή μεγαλύτερος ο φόβος της μοναξιάς; Υπάρχουν άραγε τόσες ανεξερεύνητες περιοχές στις θάλασσες της ψυχής μου οι οποίες είναι ικανές να με συντροφεύουν ευχάριστα όσο αρμενίζω μόνη μου;

Αποφασίζω να τις αναζητήσω...με δίχως κατάρτια και δίχως πανιά, μα με μια σχεδία που μου παρέχει η Καλυψώ αναχωρώ. Μια τελευταία στάση στη χώρα των Φαιάκων, όπου ήδη η φήμη μου προηγείται εμού. Γίνομαι δεχτή ενθέρμως και αποφασίζω να εξιστορήσω την πορεία της αναζήτησης της Ιθάκη μου. Δε γνωρίζω να τους πω αν τελικά έφτασα στο στόχο μου, σίγουρα όμως και μόνο το ταξίδι στις απέραντες θάλασσες της ψυχής μου άξιζε τον κόπο. Μπορεί να έχασα το καράβι μου, είμαι έτοιμη όμως να φτιάξω ένα καινούριο, πιο εξελιγμένο και πιο ασφαλές από πριν, εκμεταλλευόμενη τη γνώση που απέκτησα στον πηγαιμό για την Ιθάκη.

Η Ιθάκη μου ξέρω θα μείνει ανεξερεύνητη και ίσως κάποια στιγμή να γίνει η προσωπική μου Ατλαντίδα. Πάντα όμως θα αποτελεί το κίνητρο για τα μεσοπέλαγα αρμενίσματά μου. Όσο κι αν θαλασσοδαρθώ πια δε με νοιάζει. Ακόμα κι αν σε ξέρες εγκλωβιστώ, σε υφάλους τσακιστώ, σε δίνες στροβιλιστώ, σε επικίνδυνα νερά παρασυρθώ, σε αφιλόξενους τόπους ταπεινωθώ, απ' το σκαρί μου κι αν προδοθώ, απ΄ τον εξάντα μου κι αν ξεγελαστώ, ακόμα κι από τον ίδιο μου το εαυτό κι αν εγκαταλειφθώ .... ξέρω πως θα αξίζει, αφού θα έχω γίνει πιο πλούσια σε εμπειρίες, γνώσεις και επιθυμίες!"

Σε όσους δε μ' αφήνουν ν' αρμενίζω μόνη ....

Υ.Γ. Οι συγκεκριμμένες σκέψεις γράφτηκαν σε ώρες δύσκολες .. (καιρό πριν ανοίξω το blog μου) .. ώρες που έρχονται παρέρχονται στη ζωή μας .. τις ανακάλυψα πάλι σήμερα και αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας ..