Seaina don’t live here anymore…

Μου εζητήθει να δημοσιεύσω την ακόλουθη ιστορία για την εξιστόριση της όλης εμπειρίας της μετακόμισής μου, όπως αυτή βιώθηκε και αποτυπώθηκε από ένα καλό φίλο και .. καλό κουβαλητή!
Προφανώς και δεν το αρνήθηκα και την παραθέτω ατόφια ακολούθως!
Παρόλα αυτά, θα σχολιάζω με άλλο χρώμα όπου κατ'εμέ κρίνεται απαραίτητο!

Seaina don’t live here anymore…

Και για να μην πάει ο νους σας στο κακό σπεύδω να διευκρινίσω ότι απλά το αγαπητό Seanaki μετακόμισε. Και όπως όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή της έτσι και αυτό έγινε με θόρυβο. (Ναι είμαι λίγο "ηχηρή παρουσία το παραδέχομαι). Το Σάββατο που μας πέρασε ολοκληρώθηκε (ελπίζω) η μετακόμιση κλείνοντας έτσι τον πρώτο κύκλο της υπερ-επιτυχημένης κωμωδίας "Seaina η Άσημη" (Όχι και άσημη..) που παιζόταν επί εικοσιτόσα συναπτά έτη με πρωταγωνίστρια την καπετάνισσα. Τα επεισόδια του νέου κύκλου που θα μετονομαστεί σε "Seaina η Διάσημη" δεν έχουν ακόμη αρχίσει να προβάλλονται και ούτε έχουν χαρακτηριστεί ως είδος. Θα είναι κωμωδία, δράμα, κοινωνικό ή θρίλερ; Θα δείξει. (Μα φυσικά κωμικοτραγική παραγωγή!)

Ας επιστρέψουμε όμως στη μετακόμιση. Για το προηγούμενο Σάββατο η Seaina είχε καλέσει γενική σύναξη καμουφλαρισμένη φυσικά πίσω από την ναζιάρικη πρόσκληση «Αν μπορείτε, ελάτε όποτε θέλετε». (Άντε μη σου πω τίποτα, που θα αμφισβητήσεις το αυθόρμητου του .. ναζιού μου! Χα χα!). Βέβαια μετά ακολούθησε ένα αυταρχικό τηλεφώνημα «Η μετακόμιση θα αρχίσει στις 10:00» και μετά ένα μήνυμα-διάγγελμα μέσω τρίτων «Εννέα αύριο το πρωί να είστε εδώ». (Τι να κάνω, το φορτηγό έπρεπε να τελειώσει μέχρι το μεσημέρι!!)

Φυσικά ως γνήσιοι φίλοι της δεν εμφανιστήκαμε παρά μόνο μετά τις 10:30. (Συγχαρητήρια!! Τότε που όλα σχεδόν είχαν μαζευτεί!) Όταν τελικά φτάσαμε στο παλιό σπίτι-δωμάτιο της Seainas, και αφού συνήλθαμε από το δέος των τριών οροφοδιαμερισμάτων των 1500 τετραγωνικών, από τα οποία το ρετιρέ της ανήκει (ναι το Seanaki είναι ματσώ), (Τι τα θες, το χρήμα δεν κάνει την ευτυχία!) ενσωματωθήκαμε κι εμείς στην καλολαδωμένη μηχανή μετακόμισης που είχε στήσει το Seanaki για όλους εμάς τους αγαπημένους της φίλους. Η ίδια η καπετάνισσα, προφανώς για να μας περάσει την ιδέα ότι είχε κουραστεί ήδη πολύ εμφανίστηκε αμακιγιάριστη και με ανεκδιήγητο συνολάκι-πω-πω-κι-άλλη-τρύπα-στη-ζακέτα-της-Γιαγιάς. ("για να μας περάσει την ιδέα.." .. τι να σου πω, μόνο εγώ ξέρω πόση δουλειά έχω πατήσει αυτές τις ημέρες, έχω ρέψει πια! Ααα και επίσης όταν κάνουμε "βρώμικες" δουλειές δεν φοράμε το Gucci φόρεμα, αλλά μια φόρμα, βρώμική ίσως, αλλα ΌΧΙ και τρύπια!!) Με τα πολλά (τα πάρα πολλά για την ακρίβεια) μαζέψαμε όλα τα συμπράγκαλα και ξεκινήσαμε για το καινούργιο σπίτι.

Τρίτος όροφος – ρετιρέ και ασανσέρ που βία χωρούσε το Νίκος Ρίζος στο ύψος. Αυτή η πρόταση περιγράφει πλήρως το δεύτερο σκέλος της μετακόμισης. Καναπέδες, βιβλιοθήκες και ντουλάπες μεταφέρθηκαν σκαλί σκαλί. (Άχου τα μωρέ, ξεκολλωθήκανε πραγματικά!) Η όλη διαδικασία φυσικά είχε και τους παρατηρητές της. Ένας γεράκος θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη ώρα να μεταφέρει και αυτός δύο τενεκέδες λάδι, που από τον τρόπο που τους κρατούσε κατάλαβα ότι ήταν άδειοι. Πριν προλάβω λοιπόν να τον συλλυπηθώ για τη νέα του γειτόνισσα (Άει..) αλλά και προκαταβολικά για το αναπόφευκτο μακρύ ταξίδι που θα κάνει σύντομα λόγω του προχωρημένου της ηλικίας (δεν ντρέπεσαι..) άρχισε να με ρωτά «Το ασανσέρ θα το χρησιμοποιήσετε;» και «Έχετε να μεταφέρετε πολλά ακόμη;». Ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό ο γέρος αυτός με κορόιδευε, αλλά είπα από σεβασμό και μόνο να μη γίνω εγώ αυτός που θα του δώσει το εισιτήριο για το ταξίδι που λέγαμε.

Αλλά και η ίδια η καπετάνισσα έπαιζε ρόλο παρατηρητή. (Excuse me!!??) «Η ντουλάπα στην κρεβατοκάμαρα» «Οι καναπέδες στο σαλόνι» και «ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ» ήταν μερικά από τα παραγγέλματά της. (Συγγνώμη να μη πω πού θα μπουν τα έπιπλα; Στη μέση να τα αφήναμε όλα;) Η εντολές αυτές ηχούσαν στα αυτιά μας ως μελωδίες, ειδικότερα καθώς γίνονταν την ώρα που εμείς ήμασταν φορτωμένοι με τον καναπέ της που apropo έκρυβε στα σωθικά του λίγη από την προίκα της. «Μα καλά ρε Seaina δεν μπορούσες να τον αδειάσεις πριν;» «Τι καλέ, αυτά; Αυτά είναι ελαφριά σαν πούπουλο».(Αφού ελαφριά ήταν)

Αφού ολοκληρώσαμε πλήρως τη μεταφορά μείναμε να κοιτάμε αποσβολωμένοι το αποτέλεσμα που μας είχε διαφύγει όση ώρα μεταφέραμε μεμονωμένα τα διάφορα σκατολοΐδια. Έπιπλα από διάφορες στυλιστικές περιόδους με έμφαση δυστυχώς στη δεκαετία ‘80-΄90 (Είδες πόσο ματσώ είμαι; Από εδώ κι από εκεί μαζεύω αταίριαστα κομμάτια επίπλων..τι να κάνω .. για μια πρώτη φάση θα είναι) είχαν μετατρέψει το οίκημα σε πλατό από σειρά του Δαλιανίδη. Το μόνο που έλειπε από το συγκεκριμένο ΡΕΤΙΡΕ ήταν η κυρία Σοφία να κυνηγάει με τη ρόμπα τη Γιουλάκη ώστε να μην παντρευτεί τον φαρμακοτρίφτη (χμ... να ποιον που θύμιζε ο γεράκος, βρε λες). Οι κοπέλες της παρέας άρχισαν τα δικαιολογημένα σχόλια «Μα τι τα θες αυτά τα έπιπλα» και «Ας ψηφίσει ο καθένας τι θέλει να φύγει από εδώ μέσα». Στην τελευταία μάλιστα πρόταση έθεσα και ο ίδιος υποψηφιότητα (δεν ντρέπεσαι .. ήθελες να φύγεις στη μέση της δουλειάς.. τσ τσ τσ) αλλά εις μάτην. Η Seaina από την άλλη , υπερασπιζόμενη τα οικογενειακά της κειμήλια, έλεγε ότι αυτά είναι ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ και ότι μετά θα αλλάξουν. Ελπίζω από μόνα τους και χωρίς τη δική μας βοήθεια, προσθέτω εγώ. (Μπράβο βρε, ωραίος φίλος ...)

Τελικά αργά το μεσημεράκι και πριν πέσει και το άλλο χώσιμο του στησίματος της κρεβατοκάμαρας από το IKEA όσοι από εμάς ήμασταν έξυπνοι (τεμπέληδες και λουφαδόροι θα έλεγα!) βρήκαμε την ευκαιρία και την κάναμε, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά. Για όσους μείνανε δεν μπορώ να εγγυηθώ τίποτα. Έχουν φωνή ας μιλήσουν. (Τα καλύτερα θα πουν..)

Πάντως από εκείνο το Σάββατο η Seaina έριξε μαύρη πέτρα πίσω της και δεν επικοινώνησε ξανά με κάποιον από εμάς. (Είναι που τεμπελιάζω .. να ήξερες πόση δουλειά πατάω κάθε ημέρα μετά την πρωινή μου δουλειά .. μόνο να ήξερες) Δεν πειράζει όμως εμείς την αγαπάμε παρόλα και για όλα αυτά. (Ευχαριστώ κι εγώ βρε!)

Καλή μετοίκιση Seainaki αλλά κάτι μου λέει ότι στην επόμενη μετακόμιση θα λείπω ταξίδι για δουλειές! (Μην αγχώνεσαι θα το προγραμματίσουμε πολύ νωρίτερα για να μην το χάσεις βρε συ!!)

'Οπως καταλάβατε, κάποιοι κουράστηκαν πάρα πολύ το προηγούμενο Σάββατο και η όλη εμπειρία τους έμεινε αξέχαστη!
Επίσης νομίζω ότι διαφαίνεται ξεκάθαρα το ότι πειραζόμαστε μεταξύ μας πολύ και ότι δεν παρεξηγούμαστε!
Αλλά κλείνοντας θα πω, πως όσο κουραστική (ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ ΜΑΣ), δύσκολη και "βρώμική" έμπειρία κι αν ήταν αυτή, πάνω από όλα ήταν μια όμορφη, γεμάτη, αστεία και ΚΟΙΝΗ εμπειρία! Μια εμπειρία που τη βιώσαμε μαζί και μας έδεσε πιο πολύ .. και αυτό είναι το πιο σημαντικό! Στο μέλλον θα τη θυμόμαστε και θα γελάμε:
- "Θυμάσαι όταν μετακόμισε η Seaina;"
- "Πόσο είχαμε κουραστεί!"
- "Κι αυτή η μουλάρα καθόταν!!"
Άλλωστε τι είναι μια "γεμάτη" ζωή;
Συλλογή ποικίλων, κοινών εμπειριών με αγαπημένα (και μη) άτομα!
Καλή συλλογή λοιπόν σε όλους και προσοχή στα .. σπάνια κομμάτια της!!

Υ.Γ. Πολλά φιλιά στον αγαπημένο μου συγγραφέα του παραπάνω εξαιρετικού κειμένου! Ευχαριστώ!

I am officially a .. mover!!

Ναι, μετακόμισα!!!
Ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω!
Με την αίσθηση της ανεξαρτησίας αυξημένη από μικρή και με την ανάγκη για φυγή επιτακτικότερη, αποφάσισα να κάνω αυτό το μεγάλο βήμα στη ζωή μου!
Μεγαλωμένη στην Αθήνα και σπουδαγμένη επίσης στην Αθήνα, όπως καταλαβαίνετε δεν είχα τη δυνατότητα να φύγω από την πατρική εστία νωρίτερα! Μετά ήρθε και το μεταπτυχιακό στην Αθήνα, οπότε η μικρή seainίτσα, άρχιζε να φρικάρει!
Η πρώτη μεγάλη απόδραση, επήλθε πριν 3 χρόνια, οπότε και τελείωσαν οι σπουδές και άρχισε η εργασία! Αγωνίστηκα και κατάφερα να επιτύχω, να "μετακομίσω" στο ισόγειο του σπιτιού μας, σε ένα δωμάτιο γύρω στα 10 τετραγωνικά (πιο μικρό και από γκαρσονιέρα). Το εν λόγο δωμάτιο κουζίνα δεν είχε, μόνο ένα μικρό μπανάκι διέθετε!

Η αίσθηση τότε μοναδική, επιτέλους ησυχία και ανεξαρτησία!

Αμμμ δε!!!

Δύο προβλήματα εξακολουθούσαν να υφίστανται:

1ον) Ανεξαρτησία πλήρης δεν είναι δυνατό να επιτυγχάνεται, όταν κατοικείς στο ίδιο κτίριο με τους δικούς σου και
2ον) Ο χώρος απελπιστικά μικρός, σε σημείο που πλέον μετά βίας χωρούσα να ζήσω εκεί μέσα. Ο όγκος των πραγμάτων αυξανόταν επικίνδυνα γύρω μου.

Μια και δυο και δοθείσας αφορμής (τρικούβερτος καυγάς με τους γονείς) πριν 3 μήνες αποφάσισα να ψάξω για σπίτι.
Αγχωμένη αρχικά (σιγά το νέο θα μου πεις), πιο ενθουσιασμένη στην πορεία, αρκετά απογοητευμένη από τις τρώγλες σε συνδυασμό με το ύψος των ενοικίων, μπερδεμένη από το δίλημμα της επιλογής της περιοχής, ζορισμένη πολλές φορές από τη συνειδητοποίηση των μεγάλων οικονομικών απαιτήσεων στις οποίες καλούμαι πλέον να αντεπεξέλθω .. ξαμολήθηκα να βλέπω διαμερίσματα ...
Το συγκεκριμένο διαμέρισμα που πλέον επέλεξα ήταν ένα από τα τελευταία που είδα και μου άρεσε πολύ η διαμόρφωσή του. Ο προηγούμενος όμως ενοικιαστής ήταν ακόμα μέσα και δεν ξέραμε πότε ακριβώς θα έφευγε!
Την παραμονή πρωτοχρονιάς, σα δώρο για τη νέα χρονιά, με πήρε τηλέφωνο η διαχειρίστρια και μου είπε ότι πλέον είναι ελεύθερο.
Αρχές του μήνα το έκλεισα και από το Σαββατοκύριακο, πλέον μένω στο νέο μου διαμέρισμα και μόνη .. ααα και με τις άπειρες κούτες μου! Το σαλόνι μου είναι σαν αποθήκη, αλλά δεν πτοούμαι, όταν το τακτοποιήσω όλο, θα γίνει κούκλα!!!
Είναι ένα μεγάλο δυάρι, στον 3ο όροφο (ρετιρέ), στο Ηράκλειο Αττικής πάλι, νοτιοδυτικό (με πάρα .. μα πάρα πολύ φως από το μεσημέρι και μέχρι τη δύση_τώρα κατάλαβα γιατί είχε τέντες ο προηγούμενος) και με ανεμπόδιστη θέα .. που με καθαρό ορίζοντα, δίχως νέφος, υγρασία και ομίχλη βλέπεις θάλασσα και Σαλαμίνα!!
Κλείνοντας θα πω πως οι δικοί μου δεν συμφώνησαν με την επιλογή μου (και λογικό, ποιος γονιός θέλει να φύγει το παιδί του από κοντά του;) Η μαμά, πιο προοδευτική το κατανόησε, ο μπαμπάς όμως στεναχωρήθηκε πάρα πολύ για αυτή μου την επιλογή, σε σημείο να μη θέλει να του μιλάω για αυτό το θέμα και να μη θέλει να βοηθήσει στη μετακόμιση και σε διάφορα μερεμέτια που ήθελε το σπίτι! (Την ημέρα δε της ματακόμισης πήγε εκδρομή με τη μαμά, για να μη βλέπει). Σεβαστή η άποψή του .. εύχομαι με τον καιρό να το δει πιο καθαρά και να με "συγχωρήσει" για το ατόπημά μου!
Παρόλα αυτά, οφείλω να τονίσω και να πω, πως αισθάνομαι απίστευτα τυχερή και ευλογημένη που διαθέτω πολλούς και καλούς φίλους, οι οποίοι βοήθησαν σε όλη μου αυτή την προσπάθεια (10 άτομα είμαστε το Σάββατο), από τη διστακτική σύλληψη αυτής της ιδέας μέχρι την υλοποίησή της με τη μετακόμιση το Σάββατο!

ΘΕΡΜΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ, ΣΕ ΕΣΑΣ ΕΚΕΙ ΕΞΩ, ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ, ΜΕ ΑΝΕΧΕΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΒΟΗΘΑΤΕ, ΟΠΟΤΕ ΤΟ ΧΡΕΙΑΣΤΩ! ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ!
ΑΛΛΩΣΤΕ ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΕΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ:

"ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ!!"

Ένας αρραβώνας, ένα μεθύσι και ένα ατύχημα!

Τελικά δεν ξέρω αν φταίει ο ανάδρομος Ερμής, ο Κρόνος, ο Δίας, ο Απόλλωνας ή ο Ποσειδώνας, αλλά τελευταία είμαι επιρρεπής σε αναποδιές και ατυχήματα!!

Και δεν θα αναφερθώ στο γεγονός ότι η συνομήλικη φίλη μου Σ. αρραβωνιάστηκε, ενώ εγώ απέχω μίλια από αυτό το γεγονός (θα μου πεις αναποδιά είναι αυτό και ατύχημα; .. χμ, χμ ο νοών νοείτο), αλλά θα αναφερθώ σε μια σειρά από συγκυρίες ..
Το Σαββατοκύριακο λοιπόν που μας πέρασε η φίλη μου η Σ., γειτόνισσα και συμμαθήτρια από Γυμνάσιο και Λύκειο, αρραβωνιάστηκε τον καλό της στην Επίδαυρο! Ναι, ναι ο Μ. είναι από την Παλαιά Επίδαυρο και η Σ. από την άλλη εβδομάδα μετακομίζει μόνιμα εκεί .. αχού τη χάνω τη φιλενάδα μουουου .... (όχι δεν υποδύομαι την Αντιγόνη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ;-), αλλά πάει η φιλενάδα .. να' ναι ευτυχισμένη με την επιλογή της!)
Μια και δυο το Σάββατο, λοιπόν ξεκινάω με μια άλλη φίλη τη Μ. για την εκδρομή μας .. ο καιρός χάλια όπως ίσως θυμάστε, με μαύρα σύννεφα, με κρύο, με ψιλόβροχο, με δαιμονισμένο αέρα που έλεγα στην Κακιά Σκάλα, πάει το starletάκι θα γίνει αερόστατο ..
Anyway κάποια στιγμή φτάνουμε στην παραθαλάσσια Παλαιά Επίδαυρο! Βέβαια πριν από αυτό, νομίζοντας (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί) ότι έπρεπε να πάω στη Νέα Επίδαυρο ανέβηκα σε ένα βουνό (ορεινή η Νέα Επίδαυρος) που δεν έμοιαζε σε τίποτα με το παραθαλάσσιο μέρος που ήξερα. Χμ κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά .. τίποτα, πουθενά καϊκάκια και βαρκούλες, αλλά μόνο γίδια και κατσικούλες! Κάτι δεν πήγαινε καλά. Εκεί λοιπόν που αναρωτιέμαι πού έχω κάνει λάθος, με παίρνει συμπτωματικά τηλέφωνο η Σ. να με ρωτήσει αν έφτασα .. χμ της είπα την απορία μου με τις βάρκες και τις κατσίκες .. με σκυλόβρισε και αφού κατάλαβα το λάθος μπήκα με δόξα και τιμή πλέον στην Παλαιά Επίδαυρο!! Το ξενοδοχείο το βρήκα εύκολα!
Ξεφορτώσαμε με τη Μ. το αυτοκίνητο (1 διανυκτέρευση, 2 σακ ντε βουαγιάζ .. και πάλι κατάφερα να ξεχάσω πράγματα .. όπως πιτζάμες ας πούμε .. με το βρακί κοιμήθηκα η γυναίκα!). Αφού χαζέψαμε το δωμάτιό μας, το εγκρίναμε, λέμε νωρίς είναι ακόμα, δεν κάνουμε καμιά βόλτα να πιούμε και κανά καφέ και γυρνάμε αργότερα να ετοιμαστούμε!
Τελικά αντί για καφέ ήπιαμε μπυρίτσες, έτσι για προθέρμανση για το βράδυ! Το τοπίο έξω από την καφετέρια, φοβερό .. τα σύννεφα, σύννεφα, αλλά δεν έχει σημασία. Μετά από κανένα δίωρο γυρίσαμε στο δωμάτιο, όπου αρχίσαμε τις ετοιμασίες!
Μπαίνω στο μπάνιο να λουστώ .. χμ .. οι παροχές ήταν ντουζιέρα δίχως κουρτίνα .. Δε βαριέσαι λέω, εγώ άλλωστε ποτέ δε γεμίζω τον τόπο νερά! Χμ και πάλι χμ .. ξετσιτσιδώνομαι αφήνω σε απόσταση προσεγγίσιμη ρούχα και παντόφλες, μπαίνω μέσα στο ντουζ και .. ανοίγω το ντουζ .. Αυτό το "τηλέφωνο" λοιπόν εκτός του ότι πέταγε ελάχιστο νερό προς τα μπρος, έκανε τόσο καλή επαφή γύρω-γύρω που πέταγε νερό ολούθε .. Πώς είναι το ποτιστικό σύστημα σε κάτι τεράστιους κήπους που λες πώς θα το αποφύγω .. εεε κάπως έτσι μόνο που εγώ δεν ήθελα να το αποφύγω, αλλά να μπω μπροστά του να με πετύχει .. αμάν πια, δύσκολο task!! Περιττό να πω τελικά, πως οι παντόφλες έγιναν βατραχοπέδιλα, τα εσώρουχα μαγιό και τα ρούχα στολή δύτη .. Οι πετσέτες ευτυχώς τη γλίτωσαν μιας και ήταν σε απόσταση ασφαλείας ..
Τελικά κατάφερα από ψαροντουφεκάς να μετατραπώ σε μια αξιοπρεπή κοπέλα για να παρακολουθήσει έναν αρραβώνα!
Βάλαμε τα παλτά μας με τη Μ., πήραμε ανά χείρας και τη σύνθεση με τα ποτά που είχαμε αγοράσει .. μια καλαθούμπα που με το ζόρι την κουβαλούσαμε και ξεκινάμε! (Χμ μια παρένθεση εδώ, εγώ πέρα από τη φίλη μου τη Σ. και το Μ. δεν ήξερα κανέναν άλλο, άντε να είχα δει τους γονείς της 2-3 φορές, αλλά από τα 100 περίπου άτομα του αρραβώνος ήξερα 5 μετά βίας. Ααα σημαντική επίσης λεπτομέρεια δεν ήξερα ακριβώς πού είναι και το σπίτι του Μ.)
Κάποια στιγμή σα λαγωνικό που είμαι, προσέγγισα ένα σπίτι που από παλαιότερες μνήμες μου έκανε για αυτό του Μ. Επίσης ήταν και φωταγωγημένο σαν τη Μεγάλη Βρετάνια, οπότε το ένστικτο έλεγε ΕΔΩ!
Χτυπάμε κουδούνι μας, μας ανοίγει μια κυρία (αποδείχτηκε η πεθερά), ρωτάω "εδώ γίνεται ο αρραβώνας;", μου το επιβεβαιώνει, ανακαλύπτω μπαίνοντας στο σαλόνι ότι υπάρχουν καμιά εικοσαριά ΑΓΝΩΣΤΟΙ μπαρμπάδες και θείτσες, καλησπερίζουμε και στριμωχνόμαστε και οι δυο μας σε μια πολυθρόνα. Με τα παλτά μας ακόμα φορεμένα, τα τσαντάκια ανά χείρας και καθήμενες έξω-έξω στην πολυθρόνα .. μας έπιασε ένα σπαστικό γέλιο .. οπότε το ρίξαμε στο ποτό. Ερχόντουσαν ποτά, γλυκά από άγνωστους ανθρώπους, παίρναμε, ευχόμασταν "και στα δικά σας" (αστοχήσαμε μερικές φορές .. όλες παντρεμένες ήταν) και το γέλιο, γέλιο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, από το πολύ τράνταγμα του γέλιου έχυσα και ένα ποτήρι κρασί πάνω στο παλτό μου, στο φόρεμα, στο χαλί και στο πλακάκι! Εξαιρετικές συνθήκες.
Επόμενο task η τουαλέτα, να καθαρίσω το κρασί από πάνω μου. Χμ, μέχρι να διασχίσω έναν διάδρομο 5 μέτρων τίγκα σε υπερκινητικά και ουρλίαζοντα πιτσιρίκια, δεινοπάθησα. Κάποια στιγμή έφτασα και στην τουαλέτα .. δίχως κλειδί από πίσω! Μπαίνω και αρχίζω να .. τα κατεβάζω ... Ξαφνικά σκοτάδι, .. μετά φως πάλι, μετά σκοτάδι πάλι .. και για μουσικό χαλί αυτής της ενδιαφέρουσας εναλλαγής, χαχανητά πίσω από την πόρτα! Τα σκατόπαιδα δεν με άφησαν σε ησυχία, αυτό δεν ήταν τουαλέτα, αλλά ντισκοτέκ με φωτορυθμικά! Και σαν να μην έφτανε ΚΑΙ αυτό, εκεί που έχω κάνει την ανάγκη μου και ανεβάζω τα βρακιά μου, ανοίγει διάπλατα η πόρτα και ορμάει ένα πιτσιρίκι μέσα! Κατεβάζω όπως-όπως το φόρεμα, αυτό αποσβολωμένο συνεχίζει με διάπλατα ανοιχτή την πόρτα να με κοιτάει. Για να σπάσω τον πάγο ρωτάω "εε .. μπορώ να .. ;" Άχνα το πιτσιρίκι. Λέω πάει, κάτι βλέπει και έχει μείνει κάγκελο, αλλά εγώ αξιοπρεπέστατη, προσπαθούσα να φτιάξω εσώρουχα και καλσόν πάνω από το φόρεμα .. anyway σε κάποια φάση δίχως προειδοποίηση κλείνει απότομα την πόρτα και εξαφανίζεται.
Εκεί λοιπόν που έχω σουλουπωθεί και καθαρίζω παλτό και φόρεμα, ανοίγει για δεύτερη φορά η πόρτα και ορμά μια κοπελιά, η οποία στην αρχή διστακτικά και απολογητικά κάνει να φύγει, αλλά μετά βλέποντας μια απορημένη seaina ντυμένη λέει "μην ενοχλείσαι λίγο χαρτί θέλω". Μπαίνει μέσα η δικιά σου, παίρνει λίγο χαρτί και φεύγει, με το απορημένο μου βλέμμα να την ακολουθεί, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αν στην Παλαιά Επίδαυρο είναι έθιμο αρραβώνα, οι καλεσμένοι να μην μπορούν να πάνε με την ησυχία τους τουαλέτα!
Μετά από λίγο βγαίνω έξω, ρίχνω ένα δολοφονικό βλέμμα στα σκατόπαιδα, αυτά χα χα χα και χου χου χου και φτάνω στη Μ. όπου της περιγράφω το όλο σκηνικό και λυνόμαστε στα γέλια.
Κάπου εκεί έρχεται και η Σ. ντυμένη και βαμμένη στην τρίχα με το Μ. οπότε και ξεκινά ο αρραβώνας. Καθήκον μου ήταν να απαθανατίσω το γεγονός με τη φωτογραφική μου μηχανή και η φίλη μου η Μ. με τη βιντεοκάμερα! Εξαιρετικό το αποτέλεσμα, μέχρι που σκεφτήκαμε να το κάνουμε και επάγγελμα .. Στο μεταξύ το σπίτι μικρό, ο κόσμος πολύς, εμείς απαραίτητες λόγω του καθήκοντος, σπρώχναμε να ανοίξουμε δρόμο ανάμεσα στους μπαρμπάδες και τις θείτσες, αναφωνώντας "PRESS, PRESS", .. αλλά μόλις τώρα συνειδητοποιώ ότι μπορεί και να μην καταλάβαιναν τι εννοούσαμε!
Ο αρραβώνας κάποια στιγμή τελείωσε, η Σ. και ο Μ. γέμισαν χρυσαφικά και έγιναν σα λατέρνες, οπότε μετά όλο το κομβόι ξεκίνησε για το κέντρο. Αα ούτε το κέντρο ήξερα που ήταν ακριβώς, αλλά ρωτώντας πας στην Πόλη. Εγγλέζες στα ραντεβού μας και στο κέντρο από τις πρώτες φτάσαμε! Μπαίνουμε μέσα, μας πλησιάζει ένας κύριος και μας λέει:
- "Από την Αθήνα είστε εε;"
Όπα Μ. μου, φαίνεται ο πρωτευουσιάνικος αέρας!
- "Ναι, ναι" λέμε εμείς.
- "Ωραία, καθίστε σε αυτό το τραπέζι, αλλά θα μου κάνετε και μια χάρη;"
- "Ευχαρίστως" λέω,
- "Τώρα που θα έρχεται ο κόσμος και θα αναγνωρίζετε τους Αθηναίους, θα τους λέτε ότι πρέπει να καθίσουν εδώ;"
- "Μάλιστα.." ..
Βρήκε τα κατάλληλα άτομα να αναγνωρίσουν του καλεσμένους ..
Εκείνη την ώρα μπήκε μια παρέα και λέω δε δοκιμάζω:
- "Εεε συγνώμη, από την Αθήνα είστε;"
- "Ννναι.." απορημένοι αυτοί για την .. πορτιέρισσα που έβλεπαν
- "Ααα ωραία, εδώ καθόσαστε"
Γυρνάω στον κύριο, του κλείνω το μάτι και με τον αντίχειρά του, μου δίνει τα εύσημα για την επιτυχία της δουλειάς μου .. βέβαια τώρα πάλι που το σκέφτομαι μόνο άλλη μία φορά το έκανα και μετά το ξέχασα τελείως ...
Όταν πλέον το μαγαζί γέμισε, άρχισαν τα φαγητά και τα ποτά να έρχονται .. Εγώ πλέον λόγω οικειότητας με τον μετρ (αυτός αποδείχτηκε ότι ήταν) χαιρόμουν ειδικής μεταχείρισης .. και να τα κρασιά και να τα ψωμιά και να τα γλυκά και να τα φρούτα ..
Αφού φάγαμε του σκασμού, αφού πίναμε σα μπεκρήδες, χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης. Ωστόσο έβρισκα και χρόνο να φωτογραφίζω τις εξελίξεις .. 180 φωτογραφίες έβγαλα εκείνο το βράδυ. Κάποια φάση έρχεται στο τραπέζι μας ο Μ. και μας ρωτάει αν θέλουμε πέρα από το κρασί, το οποίο πρέπει να σώθηκε εκείνο το βράδυ όλο από εμάς, αν θέλαμε και κανένα ουισκάκι. Και δεν παίρνουμε λέμε .. χμ.. Έρχεται ένα μπουκάλι γνωστής μάρκας, παγάκια, αναψυκτικά και τα συναφή .. και όπως καταλαβαίνετε, ήρθε κι έδεσε το γλυκό ...
Και πίνε πίνε και χόρεψε χόρεψε, κατά τις 3:00 τα ξημερώματα, αφού οι μπαρμπάδες και οι θείτσες είχαν φύγει, η νεολαία αποφάσισε να πάει clubbing .. στην "Αυλαία". Ωραιότατο clubbing, ξαναήπιαμε, ξεσαλώσαμε στο χορό, .. φλερτάραμε .. και κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε με τη Μ. ότι είμαστε οι 2 τελευταίες από το τραπέζι του αρραβώνα, όχι του μαγαζιού καλέ.. Οπότε είπαμε να την κάνουμε, 5:00 η ώρα πλέον.
Ωστόσο στο τραπέζι μας υπήρχαν ανοιγμένα και μισογεμάτα 2 μπουκάλια ουίσκι, ήδη πληρωμένα από το Μ. και λέω και δεν τα παίρνουμε μαζί μας; Προσεγγίζω το πρώτο στην άκρη του τραπεζιού, αλλά το αλκοόλ με έκανε να χάσω την ισορροπία μου, οπότε το έριξα και έσπασε. Το δεύτερο όμως το σώσαμε. Και μια και δυο. βάλαμε τα παλτά μας, εγώ από μέσα το μπουκάλι με το ουίσκι και κατευθυνόμαστε προς την πόρτα. Χαιρετάμε όλο χαμόγελο τους πορτιέρηδες και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο. Ξαφνικά όμως αισθάνομαι το μπουκάλι να γλιστράει σταδιακά πάνω στη φόδρα του παλτού και να κατεβαίνει, να κατεβαίνει .. και όσο αυτό κατέβαινε τόσο εγώ επιτάχυνα το βήμα μου πάνω στις γόβες, αλλά τελικά μου έπεσε χάμω. Εξαιτίας του θορύβου, οι πορτιέρηδες γύρισαν να δούν τι έγινε ... εεε αντανακλαστικά τελείως εγώ σκύβω, σηκώνω το μπουκάλι (αν με πήραν χαμπάρι δεν το έμαθα ποτέ) και βάζω μία τρεχάλα, σαν τη Θάνου ένα πράγμα!
Το επόμενο δύσκολο εγχείρημα και το λέω και ντρέπομαι ήταν η οδήγηση. Ήμουν πολύ μεθυσμένη, το παραδέχομαι, αλλά αποφάσισα να οδηγήσω επειδή το ξενοδοχείο ήταν ένα χιλιόμετρο απόσταση και .. άλλωστε εκεί που είμαστε, είχαμε μείνει τελευταίες και μόνες μέσα σε χωράφια με πορτοκαλιές. Με μεγάλη προσοχή (όσο γινόταν) οδήγησα με μικρή ταχύτητα και έφτασα, στο ξενοδοχείο.
Στο δωμάτιο, όση ώρα ήμουν στην τουαλέτα, η Μ. πλέον είχε κοιμηθεί και ροχάλιζε. Ξαπλώνω κι εγώ και λέω, άντε να ηρεμήσουμε ... αμ δε .. άρχισε όλο το δωμάτιο να γυρίζει κι εγώ να ζαλίζομαι .. ωχχ όχι απόψε ... τελικά όσο κι αν προσπάθησα να το αποφύγω, μετά από μισή ώρα, σηκώθηκα τρέχοντας προς το μπάνιο και .. ξέρασα .. 3 φορές!! Αυτά είναι .. αλλά κατέληξα ότι για όλα αυτά και όσα θα ακολουθήσουν φταίει η Σ. Ακούς εκεί να αρραβωνιάζεται κι εγώ να ξερνάω .. χα χα χα!
Μετά από 4-5 ώρες το φοβερά ηχομονωτικό ξενοδοχείο έκανε το θαύμα του. Δε φτάνει που το κεφάλι μας ήταν βαρύ σα μολύβι, δε φτάνει που το στομάχι σα τη Χιροσίμα είχαμε και την εκδίκηση των πιτσιρικιών!! Αποφάσισαν να με ξεκάνουν σε αυτή την εκδρομή .. αν έχετε το Θεό σας έπαιζαν κυνηγητό στους διαδρόμους, έξω από τα δωμάτια, φωνάζοντας, τσιρίζοντας και χαχανίζοντας. Και για κερασάκι στην τούρτα, ένας βαριόμοιρος πατέρας κυνηγούσε ένα Γιαννάκη να βάλει τα παπούτσια του. Μπορεί και 2 ώρες να τον κυνηγούσε .. ούτε σαρανταποδαρούσα να ήταν αυτός ο Γιαννάκης, σε 2 ώρες θα είχα βάλει εγώ σαράντα παπούτσια.
Αφού είδαμε κι απόειδαμε σηκωθήκαμε με ένα απίστευτο hang over να μας ταλανίζει. Μαζέψαμε τα πράγματα και σαν τις μαστουρωμένες κατεβήκαμε για πρωινό. Η Μ. δε, διψούσε απίστευτα, οπότε με το που καθόμαστε για πρωινό λέει στο νεαρό που θα μας σέρβιρε, να της φέρει ένα ποτηράκι νερό. Αυτό φέρνει τους καφέδες, αλλά όχι το νερό, οπότε του το ξαναλέει. Φέρνει την ψωμιέρα με το μπαγιάτικο ψωμί, αλλά το νερό πάλι άφαντο. "Το νεράκι αν είναι εύκολο γιατί διψάω", η Μ., ξαναέρχεται με χυμούς, με μαρμελάδες και βούτυρα, αλλά νερό γιοκ. "Καλέ το νερό!" .. οπότε με την τέταρτη μας έφερε ένα μπουκάλι, του οποίου το μισό το κατέβασε η Μ. με τη μία.
Πληρώσαμε και φύγαμε .. Είχαμε αποφασίσει από την προηγούμενη μέρα να πάμε βόλτα στο Ναύπλιο που απέχει μισή ώρα, να πιούμε καφεδάκι και μετά να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Έτσι κι έγινε και ξεκινήσαμε. Τα στομάχια μας με το πρωινό είχαν βελτιωθεί, αλλά τα κεφάλια μας εξακολουθούσαν να πονούν. Όμως η ημέρα ήταν πολύ όμορφη και η διαδρομή μας ήταν γραφική.
Σε κάποια στιγμή, μετά από μία στροφή της εθνικής οδού Επιδαύρου-Ναυπλίου, ανοίγεται μπροστά μας μια μεγάλη ευθεία γύρω στα 50 μέτρα. Στη μέση περίπου και στο αντίθετο ρεύμα είναι σταματημένο ένα στρατιωτικό φορτηγό με αναμμένο το αριστερό φλάς, θέλοντας να στρίψει. Στη δική μας κατεύθυνση και κοντά στο φορτηγό υπάρχει μία μηχανή, η οποία θεωρώ ότι κινείται αργά από φόβο μη της βγει μπροστά το φορτηγό. Εγώ κινούμαι με 80 km/h περίπου και σιγά-σιγά συνειδητοποιώ ότι η μηχανή δεν κινείται αργά, αλλά είναι κοκκαλωμένη στη μέση της εθνικής, μιας και η απόστασή μας μειώνεται δραματικά. Όταν πλέον είμαι σίγουρη ότι δεν κινείται, πατάω απότομα και τέρμα το φρένο .. τα μέτρα που μας χωρίζουν με τη μηχανή μειώνονται ταχύτατα, τα λάστιχά μου τρίζουν και βγάζουν καπνούς, τα φρένα στριγγλίζουν και το αυτοκίνητο έχει πάρει μια κλίση προς τα μπρος λες και προσγειώνεται. Όσο δεν σταματάει το αμάξι μου, τόσο πιέζω με όση δύναμη έχω το φρένο. "Oh God .. oh God, oh God .... σταμάτα σε παρακαλώ, σταμάτα" ... και τελικά κανά δυο μέτρα από τον προφυλακτήρα της μηχανής το starletάκι μου ακινητοποιείται...
...
Α π ό λ υ τ η η σ υ χ ί α ..
Πώς είναι τα καλοκαιρινά μεσημέρια, με ντάλα τον ήλιο και το μόνο που ακούγεται είναι το τραγούδι των τζιτζικιών; Εε κάπως έτσι και εκεί, μόνο που τζιτζίκια δεν είχαμε.
Αμυδρές κινήσεις αρχίζουν να γίνονται .. ο μοτοσικλετιστής γυρίζει το κεφάλι του προς τα πίσω, οι φαντάροι ξεμυτίζουν από το φορτηγό, εγώ γυρίζω προς τα δεξιά και η Μ. γυρίζει να με κοιτάξει προς τα αριστερά. Τα χέρια μου κολλημένα στο τιμόνι και το δεξί μου πόδι ακόμα να πιέζει το φρένο μέχρι τέρμα. Ταχυπαλμία! Πω πω τι θα παθαίναμε !!
Σηκώνω τα μάτια και κοιτάζω τον καθρέφτη, βλέπω ένα μαύρο αυτοκίνητο να έρχεται κατά πάνω μου !!!!!! Έρχεται;;;;;;
Oh God Nooooo!!!!!
ΜΠΑΜ!!!!!!!!!!!!
Όλο το αυτοκίνητο τραντάζεται .. η Μ. κι εγώ ευτυχώς φοράμε ζώνες, αλλιώς τώρα θα σας περιέγραφε τα γεγονότα μια χαλκομανία στο τζάμι ενός κόκκινου Starlet. Το μαύρο Opel Astra από ό,τι πρόλαβα να δω έκοψε τελευταία στιγμή το τιμόνι του δεξιά να με αποφύγει, αλλά τελικά το μπροστινό του αριστερά μέρος χτύπησε το πίσω δεξιά του δικού μου. Τελικά αυτός σταμάτησε αριστερά μας, δίπλα μας. Ο οδηγός του κατεβαίνει και αρχίζει να φωνάζει στον οδηγό της μοτοσικλέτας, για το πώς είναι δυνατό να σταματάει κάποιος σε εθνική οδό στη μέση του δρόμου και κάτι τέτοια. Κατεβαίνει και η Μ. και τότε ξυπνάω κι εγώ από το σοκ, ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω. Δεν μπορώ καλά καλά να ανασάνω, τα πόδια μου λυγίζουν και θέλω να ξανακάτσω. Τα χέρια μου τρέμουν λες κι έχω parkinson, γεγονός που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την προσπάθειά μου να βρω τα απαραίτητα έγγραφα, άδεια, δίπλωμα, ασφάλειες. Η Μ. με βοηθάει. Πηγαίνω προς τον μοτοσικλετιστή και του λέω ότι ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι κατάφερα να σταματήσω το αυτοκίνητο και τρέμω στην ιδέα ότι θα μπορούσα να τον χτυπήσω. Αυτός ατάραχος η αλήθεια είναι, μου λέει να ηρεμήσω και να καθίσω. Ο άλλος οδηγός καλεί την τροχαία Ναυπλίου και περιμένουμε....
Μετά 10-15 λεπτά έρχεται ένα περιπολικό και μια μηχανή της τροχαίας και μας λένε να προχωρήσουμε σε 100 μέτρα που έχει ένα άνοιγμα και θα τα βρούμε εκεί. Πηγαίνω εκεί και μου ζητάει ο μοτοσικλετιστής να του πω τι έγινε. Του λέω την παραπάνω ιστορία με το φορτηγό, τη μηχανή και τα δύο αυτοκίνητα και όταν τελειώνω με ρωτά απορημένος, αν στο ατύχημα έχουν εμπλακεί όλοι αυτοί. Του λέω όχι και μου λέει ότι το φορτηγό και η μηχανή αφού δεν υπήρξε επαφή δεν σχετίζονται με το ατύχημα και είναι ελεύθεροι να φύγουν. Ο άλλος οδηγός ψιλοχαλιέται αλλά δεν τον παίρνει. Έπρεπε να κρατήσει ικανή απόσταση από εμένα ώστε να μπορέσει να σταματήσει, δίχως να με χτυπήσει. Μας παίρνουν τα στοιχεία, καταγράφουν το περιστατικό και καλούν τον άλλο οδηγό για αλκοτέστ.
Ουφ .. σκέφτομαι από μέσα μου (και από ότι μου είπε και η Μ. και αυτή το ίδιο) .. σκέψου να μου έκαναν κι εμένα, μετά από ό,τι έχω πιει πριν λίγες ώρες. Εκείνη δε τη στιγμή το βλέμμα μου πέφτει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου, όπου κείτεται το ... "κλεμμένο" μπουκάλι ουίσκι από το club.
ΑΑΑΑΑΑΑ τη βάψαμε, κλείνω το μάτι στη Μ. και της δείχνω το μπουκάλι. Γουρλώνει τα μάτια και προσπαθούμε να αποτρέψουμε την οπτική επαφή της τροχαίας με το μπουκάλι. Και εκεί πάνω που λέμε μπορεί να γλιτώσουμε και το αυτόφωρο ακούμε: - "Δεσποινίς ελάτε κι εσείς για αλκοτέστ"
ΕΕΕ δεν είναι δυνατό!!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!
Αυτά τα 10 βήματα προς τον αστυνομικό μου φάνηκαν αιώνες....
- "Φυσήξτε εδώ συνεχόμενα μέχρι να σας πω ..." τι να μου πεις σκέφτηκα και τι να σου λέω...
Φυσάω, αλλά διστακτικά η αλήθεια είναι και με ελάχιστο αέρα, σα σφύριγμα ... ποιον πάω να κοροϊδέψω ..
"Πιο δυνατά δεσποινίς μου" .. καλά ντε μη βαράς, γεμίζω με αέρα τα πνευμόνια μου και φυσάω δυνατά. Το μηχανάκι κάνει έναν ήχο και μου λέει εντάξει.. γυρνάω πίσω και ετοιμάζομαι να περάσω χειροπέδες στον εαυτό μου μόνη μου ...
Η Μ. με ρωτάει το αμίμητο: "Τα αποτελέσματα πότε βγαίνουν;" λες και είναι εξετάσεις αίματος ..
Κάπου εκεί, ο αστυνομικός που κατέγραφε τα στοιχεία και τα γεγονότα, ρωτάει το συνάδερφό του αν τα αλκοτεστ είναι αρνητικά και αυτό απαντά πως ΝΑΙ..
ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ ...!!
Με μεγαλύτερη σαφώς ψυχραιμία σκεφτόμενη τώρα, θα ήταν πολύ δύσκολο να υπάρχει ακόμα αλκοόλ στο αίμα μου μετά από 6-7 ώρες, μετά από 3 ξεράσματα και μετά από ένα πρωινό με καφέ, αλλά εκείνη την ώρα μόνο τα κάγκελα της φυλακής έβλεπα. Μας χαιρέτησαν, μας άφησε και ο μηχανόβιος με τα βρισίδια του άλλου να τον ακολουθούν, που σταμάτησε (ακόμα δεν καταλάβαμε γιατί) στη μέση της εθνικής και μείναμε τα δύο αμάξια να κοιτάμε τη ζημιά μας. Καλέσαμε τις ασφάλειές μας, ήρθαν, μας "φωτογράφησαν", έφυγαν, ανταλλάξαμε ευχές και χειραψίες, ευχαριστήσαμε το Θεό που είμαστε καλά, μακαρίσαμε την τύχη μας και φύγαμε.
Το αμάξι πλέον .. ούπς συγνώμη, η κουδουνίστρα μου κατευθύνθηκε προς το Ναύπλιο, όπου ριμαδο-ήπιαμε τον καφέ μας και φύγαμε για Αθήνα κακήν κακώς. Πού όρεξη για βόλτα και Μπούρτζι και και και, άλλη φορά δεν πειράζει ...
Αυτά λοιπόν, αγαπημένα μου ναυτάκια, κάπως έτσι κύλησε αυτό το ήρεμο και κατά τα άλλα συνηθισμένο Σαββατοκύριακο ... και ποιος φταίει για όλα αυτά; Εεε;
Σωστά μαντέψατε, για όλα φταίει η Σ. που πήγε και αρραβωνιάστηκε ...
Για να μη σκεφτώ τώρα τη συνάντηση με τους συμμαθητές μας που έχουμε φέτος για τα 10 χρόνια (μαμά!!!) από την αποφοίτησή μας, από το Λύκειο, όπου όλες θα μου έρθουν αρραβωνιασμένες (και η Σ. πλέον), παντρεμένες και με κουτσούβελα!!
Άντε γιατί στο τσακ είμαι να την πάρω να της τα ψάλλω!!

Επιχείρηση "Seaina"

"Αποφάσισα να βγω για το συνηθισμένο μου ταξίδι αναζήτησης, για ακόμα μια φορά μήπως καταφέρω τούτη τη φορά να φτάσω στην Ιθάκη, αδιαφορώντας για τους Κύκλωπες και τις Σειρήνες που θα ξανασυναντήσω. Ίσως αυτή τη φορά να καταφέρω να τους ξεγελάσω και να τους προσπεράσω. Αν και κάτι ασυνείδητα απροσδιόριστο μου λέει πως η απαλλαγή μου από αυτούς δε θα είναι απολύτως ευχάριστη ... η δύναμη της συνήθειας βλέπεις..

Πριν μπαρκάρω τελικά, κάνω μια ενδοσκόπηση στα αμπάρια μου και μετράω τις προμήθειες από αντοχές στις αποθήκες μου. Το σκαρί δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τη χλιδή και τη σύγχρονη τεχνολογία των άλλων καραβιών, μόλο που δείχνει γερασμένο, εγκαταλελειμμένο, καταπονημένο.

Ο άνεμος ούριος όπως αναμενόταν για τέτοια εποχή του έτους, οπότε και στη φύση όλες οι οντότητες ακμάζουν, ξαναγεννιούνται και δημιουργικά οργιάζουν. Αναπόφευκτο μέλος αυτής της φύσης και εγώ ξεκινάω την επιχείρηση "Seaina", την προσωπική μου αναγέννηση.

Σηκώνω την άγκυρα και ξεκινώ, προσπαθώντας να γευτώ για λίγο ακόμα, την αβέβαιη σιγουριά του λιμανιού μου και του αμφιβόλου αξιοπιστίας καταφύγιο, που μου προσφέρει. Το βλέμμα μου αρχικά πέφτει στην προβλήτα μπρος μου, που χρόνια τώρα άλλοτε με ενώνει με τον σταθερό από κυματισμούς, έξω κόσμο κι άλλοτε με κρατάει όποτε θέλω δεμένη με αυτόν, όταν στα ανοιχτά επικρατεί σκοτεινιά και θαλασσοταραχή. Φαίνεται πάντως πως αν και άρρηκτα δεμένη με τη θάλασσα μέσα μου, η στεριά με σαγηνεύει εξίσου και έχει κατορθώσει να με κάνει να υποφέρω, όταν ταξιδεύω στα πελάγη μόνη, αναζητώντας σαν τρελή τα φώτα και τη βαβούρα της. Η ξύλινη ράμπα, λοιπόν, είναι ένα μονοπάτι που περνοδιαβαίνω συχνά, όχι μόνο από επιθυμία αλλά και από ανάγκη επιβίωσης και ηρεμίας στα ανοιχτά.

Η έμψυχη αποβάθρα ολιγομελής, παρόλη τη σφοδρή μου επιθυμία να βρίσκομαι όλο και πιο συχνά εκεί. Άνθρωποι που βρήκα σαν προίκα από το παρελθόν μου, άνθρωποι που συνάντησα αποσπασματικά κάποια φορά, άνθρωποι που γνώρισα σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου και που κατέχουν σημαντικό κομμάτι μνήμης μου και άνθρωποι που αγάπησα και επέλεξα να επηρεάζουν σαρωτικά τη ζωή μου, βρίσκονται εκεί. Οι περισσότεροι, σα διαφανείς, νοητές φιγούρες κάνουν αισθητή την παρουσία τους στη θύμησή μου, μα ελάχιστοι αποτελούν τέρψη, πέραν της μνήμης και των οφθαλμών μου καταφέρνοντας να μου προσφέρουν πληθώρα ψευδαισθήσεων.

Αποχαιρετώ, λοιπόν το λιμάνι, βγαίνοντας από το στενό χώρισμα των δύο πτερύγων του, θωρώντας τις πτέρυγες αυτές ως δυο χέρια που μόλις με αγκάλιασαν και τώρα με αφήνουν να γευτώ το ταξίδι μου. Εκεί πάνω διακρίνω το μεγάλο φάρο, να ορθώνεται περιοδοφωτιζόμενος και να αχνοφαίνεται καθώς ξανοίγομαι, θυμίζοντάς μου πάντα να προσέχω τις ξέρες, τους υφάλους και τους σκοπέλους.

Να' μαι λοιπόν για ακόμα μια φορά έτοιμη (;) να δαμάσω τα βαθιά μα και τα αβαθή νερά της αναζήτησής μου. Τρέμω από τώρα τους ανάποδους ανέμους, την επάρκεια των αντοχών μου και τις καταπονήσεις του σκαριού μου.

Μετά από αποκλειστική σχεδόν πλεύση σε θολά νερά και με τσακισμένη ήδη από νωρίς την ψυχολογία, να' σου μπροστά η χώρα των Λωτοφάγων, θελκτική και υποσχόμενη απαλλαγή από τις κακουχίες. Δοκιμάζω, δεν τ' αρνούμαι, τους λωτούς που μου προσφέρονται απλόχερα, εθελοπείθωντας τον εαυτό μου πως δεν υπάρχει η ανάγκη για τούτη τη φυγή και προς στιγμή παρεκκλίνω της πορείας μου. Τύψεις, τότε απογυμνώνουν την ψυχή και η αμνησία μοιάζει να επικρατεί. Μόλις όμως, η γλύκα σβήσει από το στόμα και η γλώσσα πάψει να αναζητά ξανά την ηδονή, τότε είναι που ο αρχικός σκοπός δε νικάει πια το φόβο της στασιμότητας και δυσάρεστος μαζί και κοπιαστικός με καλεί προς το αφηνιασμένο πέλαγος.

Δίνοντας την πρώτη μάχη με κύματα σκέψεων και δίνες παλαιότερων εμπειριών, αράζω το σκαρί μου στη χώρα των Κυκλώπων, στον τόπο με τους μεγαλύτερους μου φόβους. Υποσχέθηκα ναι, πως δε θα με πτοήσει το μέγεθος αυτών και ως άλλος Οδυσσέας αποφασίζω να τους εξαπατήσω αλλάζοντάς τους τη μορφή. Με αλλαγμένη τη μορφή τους πλέον, τυφλοί για να με στοχεύσουν μπορώ να τους αντικρίσω κατάματα, δίχως τον αρχικό μου φόβο, μα με μια διάθεση εξοικείωσης μαζί τους.

Αναθαρρημένη που μετάλλαξα τους Κύκλωπές μου, αν όχι όλους τουλάχιστον κάποιους, δεν υπολογίζω στην οργή της μνήμης μου, οποία ως άλλος Ποσειδώνας προκαλεί τις αντοχές και τις ασφάλειές μου. Η μνήμη είναι πάντα πλάι στη ρότα του σκαριού μου, δεμένη με κάποιο περίεργο όρκο να μου θυμίζει με τη δράση της, άλλοτε νηνεμίες και άλλοτε φουρτούνες. Έτσι εξαπολύει εμπειρίες και όνειρα παλιά, τα οποία ανοίγουν το ασκί του Αιόλου και με οδηγούνε ξανά προς τα πίσω. Σαν μέσα σε κυκλώνα παλεύω να ξεφύγω από ένα φαύλο κύκλο που μαστίζει τις θάλασσές μου.

Σε περιόδους νηνεμίας συνεχίζω την πορεία στα ανοιχτά με τα πανιά μου να αντιστέκονται σθεναρά στην πνοή της αναζήτησης. Αφού περάσω σχετικά εύκολα τούτη τη φορά τη χώρα των Λαιστρυγόνων, όπου σε παλαιότερα ταξίδια έβρισκα ύπουλους σκοπέλους και επικίνδυνα ρεύματα καταφθάνω στο νησί της Κίρκης. Η θεά-μάγισσα του συμπλέγματος, είναι αυτή που καταφέρνει ό,τι όμορφο στολίδι και σπάνιο κοχύλι πάνω στο καράβι μου, με το που αντικρίζω το βλέμμα της, να το μεταμορφώνει σε χοίρο. Καλούμαι επομένως για χιλιοστή φορά να αποχοιροποιήσω τα δώρα που μου δόθηκαν στο παρελθόν, ώστε να μπορέσω να τα διασώσω. Στο πλάι μου ο αγγελιοφόρος των θεών, Ερμής, γεμάτος ευχάριστες ειδήσεις οι οποίες λειτουργούν καταλυτικά στη συντήρηση αυτής της ισορροπίας.

Όταν επέλθει η ισορροπία, αποχαιρετώ προσωρινά την Κίρκη και ξεχύνομαι στον Ωκεανό, πιστή στη "Seaina". Συλλογίζομαι να μην προσπεράσω τη χώρα των Κιμμερίων, όπως τις προηγούμενες φορές, μια χώρα άγνωστη για μένα, όπου βασιλεύει το σκοτάδι. Γνωρίζω πως κάθε άγνωστο, θαλασσινό μονοπάτι με τρομάζει και με αποθαρρύνει, μα τολμώ αυτή τη φορά να κατευθύνω την πλώρη μου προς το καινούριο,.. άλλωστε άλλη μια εμπειρία είναι και αυτή, θετική ή αρνητική είναι σίγουρα διδακτική για το μέλλον. Ίσως η σκοτεινή αυτή χώρα όταν αποβιβαστώ να είναι λιγότερο σκοτεινή...

Αποτιμώντας την εμπειρία στη χώρα των Κιμμερίων, συνεχίζω την πορεία μου σε βαθύτερα και πιο ανεξερεύνητα νερά. Στον ορίζοντα διακρίνω τις γοητευτικές Σειρήνες έτοιμες να δεχτούνε στην αγκάλη τους κάθε ταξιδευτή της ψυχής και κάθε γητευτή των ακραίων επιθυμιών. Πιο ατρόμητη από πριν αποφασίζω να απολαύσω το σαγηνευτικό τους τραγούδι και να αφεθώ σε ένα συναίσθημα τόσο δυνατό μα και τόσο προσωρινό. Κρατάω βέβαια τις άμυνές μου, μιας και έχω τελικά δεθεί στο κεντρικό κατάρτι αντίκρυ σε αυτές, με σχοινιά εμποτισμένα με ρεαλισμό και φαινομενική ψυχρότητα. Το τραγούδι των Σειρήνων καταφέρνει να πλημμυρίσει τόσο έντονα κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου, που η παθιασμένη φύση μου απάνω στο κατάρτι γεννά απαγορευμένα συναισθήματα, ανήμπορα να ξεμυτίσουν από τα δεσμά μου, προκαλώντας τόσο τεράστια κύματα έτοιμα να σκεπάσουν το νησί των Σειρήνων.

Αποκαμωμένη από την απότομη εναλλαγή συναισθημάτων μεταξύ του ζενίθ και του ναδίρ της διάθεσης που προκαλούν οι Σειρήνες, στη ρότα μου παραμονεύει ένα στενό πέρασμα, όπου κατοικούν η Σκύλλα και η Χάρυβδη. Παραπαίουσα μεταξύ πολλών διλημμάτων στη ζωή μου και ανήμπορη να γευτώ και τις δύο εκδοχές, βρίσκω μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στις δύο και περνάω έτσι αλώβητη (;) μα και περίεργη για κάτι που ποτέ δε θα μάθω.

Σχεδόν αποδεκατισμένη, ταλαιπωρημένη και με τις αντοχές κάστρα έτοιμα να αλωθούνε, φτάνω στο νησί του Ήλιου. Κατεβαίνω για ανεφοδιασμό σε ένα τόπο που προσμένω ένα χέρι βοηθείας, μια παρηγορητική αγκαλιά, μια ενθαρρυντική κουβέντα. Αυτά όμως δεν προσφέρονται πάντα, οπότε το ναυάγιο σε ήρεμη θάλασσα φαντάζει αναπόφευκτο. Στο απόγειο της κατάρρευσης αυτής, ζητιανεύω πλέον χωρίς εγωισμό από τους νησιώτες του Ήλιου, το νοιάξιμο, τη φροντίδα και την αγάπη, προκαλώντας τη δυσφορία τους. Έτσι σηκώνω άγκυρα πια, με τα πανιά ριγμένα.

Αφού λοιπόν το σκαρί μου έχει υποστεί τα χίλια μύρια και δεν παρέμεινε αλώβητο αναγκάζομαι να το εγκαταλείψω και να συνεχίσω κολυμπώντας με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει προς το τέλος. Θωρώντας το να βουλιάζει σε βαθιά νερά προς ένα αφιλόξενο βυθό, αφήνω την αίσθηση του υγρού στοιχείου να με αγκαλιάσει. Το πώς φτάνω στην Ωγυγία, στο νησί της Καλυψώς είναι αξιοθαύμαστο. Η Καλυψώ αποτελεί το σωσίβιο στο οποίο θα ακουμπήσω για λίγο καιρό και με το οποίο θα επιζήσω τελικά των κακουχιών και των θαλασσοταραχών. Η αίσθηση του να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου στα εύκολα και στα δύσκολα είναι κάτι που όταν το βρίσκω με συγκινεί. Πάντα όμως νοιώθω ότι η θέρμη με την οποία αναζητώ αυτό το δέσιμο είναι πάντα πιο μεγάλη από τη μεριά μου και στην πορεία αποτελεί βαρύ φορτίο για τον άλλον. Είναι άραγε τόσο μεγάλη η ανάγκη μου να συναναστρέφομαι πολλούς ανθρώπους ή μεγαλύτερος ο φόβος της μοναξιάς; Υπάρχουν άραγε τόσες ανεξερεύνητες περιοχές στις θάλασσες της ψυχής μου οι οποίες είναι ικανές να με συντροφεύουν ευχάριστα όσο αρμενίζω μόνη μου;

Αποφασίζω να τις αναζητήσω...με δίχως κατάρτια και δίχως πανιά, μα με μια σχεδία που μου παρέχει η Καλυψώ αναχωρώ. Μια τελευταία στάση στη χώρα των Φαιάκων, όπου ήδη η φήμη μου προηγείται εμού. Γίνομαι δεχτή ενθέρμως και αποφασίζω να εξιστορήσω την πορεία της αναζήτησης της Ιθάκη μου. Δε γνωρίζω να τους πω αν τελικά έφτασα στο στόχο μου, σίγουρα όμως και μόνο το ταξίδι στις απέραντες θάλασσες της ψυχής μου άξιζε τον κόπο. Μπορεί να έχασα το καράβι μου, είμαι έτοιμη όμως να φτιάξω ένα καινούριο, πιο εξελιγμένο και πιο ασφαλές από πριν, εκμεταλλευόμενη τη γνώση που απέκτησα στον πηγαιμό για την Ιθάκη.

Η Ιθάκη μου ξέρω θα μείνει ανεξερεύνητη και ίσως κάποια στιγμή να γίνει η προσωπική μου Ατλαντίδα. Πάντα όμως θα αποτελεί το κίνητρο για τα μεσοπέλαγα αρμενίσματά μου. Όσο κι αν θαλασσοδαρθώ πια δε με νοιάζει. Ακόμα κι αν σε ξέρες εγκλωβιστώ, σε υφάλους τσακιστώ, σε δίνες στροβιλιστώ, σε επικίνδυνα νερά παρασυρθώ, σε αφιλόξενους τόπους ταπεινωθώ, απ' το σκαρί μου κι αν προδοθώ, απ΄ τον εξάντα μου κι αν ξεγελαστώ, ακόμα κι από τον ίδιο μου το εαυτό κι αν εγκαταλειφθώ .... ξέρω πως θα αξίζει, αφού θα έχω γίνει πιο πλούσια σε εμπειρίες, γνώσεις και επιθυμίες!"

Σε όσους δε μ' αφήνουν ν' αρμενίζω μόνη ....

Υ.Γ. Οι συγκεκριμμένες σκέψεις γράφτηκαν σε ώρες δύσκολες .. (καιρό πριν ανοίξω το blog μου) .. ώρες που έρχονται παρέρχονται στη ζωή μας .. τις ανακάλυψα πάλι σήμερα και αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας ..

Ευχητήριο διάγγελμα προς το πλήρωμα

Αγαπημένα μου ναυτάκια,

αυτό το νεόδμητο πλοίο, πέρασε την 1η του πρωτοχρονιά (έμελλε να είναι αυτή του 2007!) .. μεσοπέλαγα, μεταξύ Ανακατωσουραμερικής και Ξεμπερδευρώπης!!
Η καπετάνισσα είναι αλήθεια κατακλύζεται από πολλά συναισθήματα χαράς και ικανοποίησης για το νέο της αυτό "καθήκον" .. και αν δεν την πολυβλέπατε πολλές φορές στο κατάστρωμα τον τελευταίο καιρό, είναι επειδή άνθρωπος είναι και αυτή και τρικυμίες έχει να αντιμετωπίσει. Αν κοιτούσατε όμως καλύτερα θα βλέπατε τη σκιά της να πηγαινοέρχεται πάνω στη γέφυρα .. , δεν εγκαταλείπει το πλοίο της, "για λίγο ξαποσταίνει" και μετά πάλι επανέρχεται.
Έτσι λοιπόν, μετά από ένα δύσκολο πέρασμα από το στενό των Αγχών, η καπετάνισσα βγήκε πιο δυνατή και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για τον εαυτό της. Πάλεψε με κύματα, έπεσε σε απίστευτες δίνες, έχασε την πίστη της στον εαυτό της, λιγοψύχησε, αλλά τώρα είναι καλύτερα. Πιστή στην αντίληψη του "δεν μετανιώνω για τίποτα" με τη λογική ότι κάθε εμπειρία, ακόμα και η χειρότερη έχει κάτι θετικό να μας αφήσει, καθαρίζει το πιλοτήριό της, γυαλίζει το τιμόνι της και ξεσκαρτάρει το χώρο της.
Τι ειρωνεία, αυτή η εκκαθάριση να συμπέσει με την αλλαγή του χρόνου, τότε που όλοι λίγο ως πολύ κάνουμε το "ζύγισμα" των δοθέντων σε σχέση με τα αποκτηθέντα για τη χρονιά που πέρασε!!
Καλή χρονιά λοιπόν, αγαπημένα μου ναυτάκια, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ πάνω από όλα, με υγεία και με ό,τι λείπει στον καθένα. Αλλά προσέξτε καλά τι είναι αυτό το οποίο σας λείπει και εύχεστε να αποκτήσετε .. πολλές φορές νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη κάτι, αλλά αν το καλοσκεφτούμε κάτι άλλο που "διαθέτουμε", μπορεί να μας λείπει ..
Όσο για την καπετάνισσα, έχετέ της εμπιστοσύνη, έχει αρκετή εμπειρία και αποκτά συνεχώς μεγαλύτερη .. και μέσα στο 2007 υπόσχεται να σταθεί στη γέφυρα του πλοίου με πίστη, δύναμη, φαντασία, έμπνευση, δημιουργία, κατανόηση, υποστήριξη, αισιοδοξία, υγεία και .. ευτυχία (αλλά και ευτυχία να μην επιτευχθεί, δεν πειράζει, η έλλειψή της μπορεί να αποβεί πιο δοτική)!

Με τις θερμότερες ευχές για σας και τους αγαπημένους σας

Η καπετάνισσα
SEAINA

Υ.Γ. Προς ολοταχώς για ένα λιμάνι, όπου θα αποτελέσει το απάγκιο μας για μεγάλο χρονικό διάστημα!!
Περισσότερες λεπτομέρειες στο εγγύς μέλλον!!!