Ποια πραγματικότητα ζούμε τελικά;

Πόσο σίγουροι μπορεί να είμαστε ότι αυτό που ζούμε είναι πραγματικότητα; Πόσο σίγουροι είμαστε για τη δική μας οπτική και πόσο για την οπτική των άλλων;

Σας έχει συμβεί άλλα να νομίζετε πως ζείτε και άλλα να ζείτε στην πραγματικότητα; Και τι θέλω να πω;
Έστω η παρακάτω ιστορία:
Έχετε μια σχέση, στα μάτια σας φαντάζει όχι ιδανική (άλλωστε τι είναι το ιδανικό και πιο το τέλειο;) αλλά σίγουρα μια σχέση μέσα από την οποία ανασαίνετε, επιβεβαιώνετε το νόημα του να ζείτε! Είναι μια σχέση η οποία ξεκίνησε με τελείως άλλες συνθήκες και προϋποθέσεις .. μια σχέση "στο χαλαρό" δίχως δεσμεύσεις. Νωπές μνήμες του παρελθόντος, προσωπικοί φόβοι και ανασφάλειες και από τους δύο, ώθησαν στη δημιουργία αυτού του πλαισίου!
Στην πορεία η σχέση αυτή λειτούργησε σχεδόν ομαλά. Επειδή, όμως άνθρωποι εμπλέκονται σε αυτή και όχι ρομπότ, τα συναισθήματα που αναπτύσσονται είναι ποικίλα και αυξομειούμενης έντασης. Στην τελική τίποτα δεν μένει σταθερό (στασιμότητα=θάνατος), τίποτα δεν προδιαγράφεται από πριν (σιγουριά=ξεροκεφαλιά), τίποτα δεν είναι για πάντα (πάντα=μεγάλο ψέμα Νο1) και ποτέ μη λες ποτέ (ποτέ=μεγάλο ψέμα Νο2).
Μέσα από αυτή τη σχέση λοιπόν, αναπτύσσεται μια μεγάλη φιλία ταυτόχρονα. Ο άνθρωπος που είναι δίπλα σας μπορεί με μεγάλη πλέον σιγουριά να θεωρηθεί ότι αποτελεί τον καλύτερός σας φίλο, το κολλητάρι σας. Νοιώθετε πως επικοινωνείτε σε όλα τα επίπεδα, γουστάρετε την παρέα του σε όποια ψυχολογική διάθεση κι αν βρίσκεται (χαρά, αισιοδοξία, λύπη, μελαγχολία, θυμό, νεύρα). Δεν εθελοτυφλείτε, διαφορές υπάρχουν και σημεία που δεν ταιριάζετε, παρόλα αυτά όμως καταφέρνετε να τα προσπερνάτε ανώδυνα και με τρόπους χαριτωμένους και ενδιαφέροντες, οι οποίοι προσδίδουν νέα οπτική στη σχέση σας. Είστε απόλυτα κατασταλαγμένοι και ξέρετε πως το "βασιλόπουλο" πάνω στο άσπρο άλογο δεν υπάρχει ή αν υπάρχει μπορεί να μην το συναντήσετε ποτέ στη ζωή σας ή μπορεί να το συναντήσετε στα 65 σας σε ένα ΚΑΠΗ! Ως τότε είστε ρεαλιστές και χωρίς να παύετε να ψάχνετε για το "βασιλόπουλο" επιλέγετε να έχετε δίπλα σας άλλους "ευγενείς" οι οποίοι σας κάνουν να αισθάνεστε όσο το δυνατό πιο "βασιλικά"!
Περνώντας ο καιρός αισθάνεστε ένα ισχυρό δέσιμο να αναπτύσσεται και εκεί που θεωρούσατε αμφίβολη την επιτυχία της σχέσης, βλέπετε πως τα πράγματα πάνε ανέλπιστα καλά! Πόσο τελικά δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας και πόσο τα πράγματα πολλές φορές είναι διαφορετικά από ότι τα φανταζόμαστε! Το δέσιμο αυτό αντιλαμβάνεστε πως είναι αμφίδρομο, δεν ζείτε στη δική σας ονειροχώρα, αλλά και η άλλη πλευρά αισθάνεστε πως νοιώθει ένα δέσιμο.
Τι κάνετε λοιπόν; Μιλάτε στην άλλη πλευρά; Εξωτερικεύετε τα συναισθήματά σας; Και αν ναι, με τι σκοπό; Απλά να δηλώσετε τον "έρωτά" σας ή να ζητήσετε αλλαγή πλάνου, μια σχέση "κανονική"; Ρισκάρετε να χάσετε τα πάντα, τρομοκρατώντας ίσως την άλλη πλευρά;
Σε προσωπικό επίπεδο, επειδή συνήθως επιλέγω να εκφραστώ με όλους τους δυνατούς τρόπους και σχεδόν ποτέ δεν κρατάω πράγματα για τον άλλο χωρίς ποτέ να του τα πω, θα επέλεγα να μιλήσω. Θα ρίσκαρα ναι! Εκεί λοιπόν, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα ..
Το πιο εύκολο και αισιόδοξο σενάριο θα ήταν, η εξωτερίκευση συναισθημάτων να βρει μια αντίστοιχη ταύτιση από την άλλη μεριά. Και πέραν της ταύτισης η κοινή απόφαση του "προχωράμε, δοκιμάζουμε και ό,τι γίνει"!
Το δύσκολο και πιο απαισιόδοξο σενάριο θα ήταν, η μη ταύτιση συναισθημάτων. Πόσο έξω μπορεί να πέσατε θα σκεφτείτε! Πόσο "δίδυμοι πύργοι" μπορεί να αισθανθείτε αν ανακαλύψετε πως τα συναισθήματα της άλλης πλευράς δεν είναι αυτά τα οποία νομίζατε; Και εδώ κάνω τη σύνδεση με τον πρόλογο. Άλλα αισθάνεστε ότι ζείτε και άλλα ζείτε τελικά; Ποια πραγματικότητα βιώνετε τελικά;
Και ρωτώ .. μήπως ασυνείδητα "βλέπατε" μια "πραγματικότητα" ακριβώς επειδή αυτή πιθανόν να επιθυμούσατε; Μήπως τελικά αυτά που βιώνουμε δεν αποτελούν ΤΙΣ "πραγματικότητες", αλλά ΔΙΚΕΣ μας "πραγματικότητες"; Μήπως τελικά οι άνθρωποι ως άλλοι πομποί και δέκτες αποστέλλουν και λαμβάνουν κωδικοποιημένα μηνύματα τα οποία ο ένας με το δικό του κωδικοποιητή τα κωδικοποιεί με ένα τρόπο και ο άλλος με το δικό του αποκωδικοποιητή τα αποκωδικοποιεί με άλλο τρόπο, αλλάζοντας όμως τελικά την πληροφορία; Αχ αυτός ο δίαυλος επικοινωνίας των ανθρώπων, πόσο απαραίτητος μα συνάμα και πόσο πολυσύνθετος είναι!
.....
Χμμ ... πάλι ερωτήματα στον ορίζοντα ... πάλι αυτό το ταξίδι της ζωής πέφτει σε φουρτούνες .. πάλι το σκαρί μου παλεύει να βγει από τις τρικυμίες και τις δίνες .. άλλη μια φορά έχασα τη ρότα μου και ο φάρος της Αλεξάνδρειας μακρινός πια, θαρρείς σβησμένος μόνο για μένα, να με προκαλεί να τον ανακαλύψω μόνη!
Άλλη μια φορά δελφίνια δεν συντροφεύουν το ταξίδι μου, άλλη μια φορά φλερτάρω με το δίλημμα να αφεθώ στα κύματα, να παρασυρθώ από τα ρεύματα, να χαθώ στο άγνωστο ή να παλέψω να σωθώ. Μου λείπει το κίνητρο ίσως, το σθένος πλέον ... οι Σειρήνες θελκτικές, η Σκύλα και η Χάρυβδη ίσως αναπόφευκτες .. να θυσιάσω το πλήρωμά μου; Να προχωρήσω μόνη;
Και η Ιθάκη; Γιατί φαντάζει αν όχι ανύπαρκτη, μακρινή;