Πόσες φορές;

Κοιτάς ένα απαγορευτικό σε ένα δρόμο και αντανακλαστικά αλλάζεις πορεία. Εάν δεν λειτουργεί ο αντανακλαστικός αυτός μηχανισμός και ρέπεις προς την «παρανομία», πόσα πρόστιμα πρέπει να επιβληθούν για να συμμορφωθείς … ένα … δύο … τρία;

Πόσες φορές πρέπει να διασυρθείς; Πόσες, ώστε να πάψεις να παρανομείς;

Ακόμα και ο τροχονόμος που σου σηκώνει απαγορευτικά το χέρι, δε φαίνεται να σε αποτρέπει. Και προχωράς, γνωρίζοντας ότι θα τα σπάσεις τα μούτρα σου πάλι, ότι θα περάσεις τη βραδιά σου στη γνωστή φυλακή.

Τι είναι άραγε; Εγωισμός, απωθημένο, πραγματική επιθυμία; Ένα πολύχρονο μαρτύριο; Μια κατάρα που σε ελκύει μαζοχιστικά σε αυτή την πορεία;

Η μεγαλύτερη αναξιοπρέπεια της ζωής σου. Ο λόγος που έχεις πονέσει, κλάψει, ντραπεί, φοβηθεί, ονειρευτεί, γελάσει, αναρίθμητες φορές. Ένας δρόμος γοητευτικά δύσκολος.

Μια πορεία που ξεχνάς κατά καιρούς, που αποφεύγεις, που δεν κοιτάς κατάματα, που θάβεις μέσα σου. Αλλά και μια πορεία που σου θυμίζει την παρουσία της συχνά πυκνά προσπαθώντας ατάραχα να αποδεχτείς ότι υπάρχει.

Είναι εκεί, αποτελεί κομμάτι της ζωής σου.

Πόσες φορές έχεις σταθεί μπροστά στο απαγορευτικό, άλλοτε σιωπηλή, άλλοτε τελείως εκτεθειμένη .. και αυτό πόσες φορές σου έκλεισε το μάτι, πόσες φορές σε άφησε να νομίζεις ότι επέρχεται η άρση του .. ότι υπάρχει το βασικότερο, η επιθυμία της άρσης του .. αλλά ……

Πόσες φορές, πόσες;

Ακόμα και όταν άλλα απαγορευτικά σε άφηναν να διαβείς τους δρόμους τους, πρόσκαιρα ξεχνούσες ΤΟ απαγορευτικό, αλλά στην πορεία του χρόνου, επανεμφανιζόταν, στοιχειώνοντας πάλι το μυαλό.

Και ποια είναι η υπεύθυνη στάση; Υπεύθυνη για σένα να συνεχίσεις να κυνηγάς και να παλεύεις κόντρα στο σήμα και στην τόσο σταθερή κατασκευή του. Υπεύθυνη για το σήμα, να αποδεχτείς επιτέλους την ύπαρξη του.

Πόσες φορές αναζήτησες αυτή τη λύση.. και πόσες φορές απέτυχες παταγωδώς, εμφανώς και αφανώς..

Και τελικά τι πρέπει να κάνεις, να αλλάξεις περιοχή, παύοντας να βλέπεις το συγκεκριμένο απαγορευτικό;

Πόσες φορές με πόνο και τύψεις απομακρύνθηκες από αυτό;; Πόσες;;;

Και γυρνούσες να το αντικρύσεις νομίζοντας ότι τα κατάφερες και ότι έπαψες να επιθυμείς να το αγνοήσεις.

Πόσες;

Πώς παλεύεται κάτι τέτοιο; Ριζωμένο χρόνια; Ποια ανάγκη ικανοποιεί η διατήρησή του; Αυτή που τόσο οξύμωρα, επώδυνα σου έχει φερθεί;

Πόσες φορές; Πόσες;;

Κομμάτι παζλ

Με τις νότες να τρυπούν τα τύμπανα, με τη μαυροδάφνη να παιχνιδίζει τους κροτάφους, τελικά δεν ξεχνάς. Μάλλον η θύμηση οξύνεται. Είχες αποφασίσει να μη κοιτάξεις πίσω, αλλά ποιον κορόιδευες; Ακόμα και σε νέες πορείες κλεφτο-κοιτούσες πίσω, ξέθαβες για λίγο και έδινες μυστικό παρόν.

Και καθώς οι άλυτοι κόμποι άλλοτε σαν αγχόνη σε πνίγουν και άλλοτε σαν φουλάρι σε προστατεύουν, διαπιστώνεις ότι πίσω από το ορατό σου πεδίο διαδραματίζονται παράλληλες ιστορίες. Ιστορίες που μπορεί να σε αγγίζουν είτε κατ' ελάχιστο είτε καταλυτικά εν αγνοία σου.
Μορφές του παρελθόντος σε επισκέπτονται για να σου θυμίσουν πως βίωσες, πόνεσες, ήλπισες, συμβιβάστηκες, ξεπέρασες, ξανακύλησες, ξανασηκώθηκες, γενικά πως έζησες, παρότι θα πίστευες το αντίθετο. Μορφές που σου αποκαλύπτουν όσα ίσως φανταζόσουν, όσα θέλησες να είναι αλήθεια.
Και μετά?

Έβαλες 2-3 κομμάτια από το παζλ στο μέρος του παρελθόντος σου, αλλά αυτό του μέλλοντος στέκει άλυτο, δίχως καμιά μορφή σχηματοποιημένη ..
Και ενώ ίσως θα ευχόσουν να πάρει μια συγκεκριμένη μορφή, άλλος έχει επιλέξει προ πολλού για το διαφορετικό.

Στην προσπάθειά σου να το λύσεις, πιέζεις τα πράγματα στα άκρα. Προκαλείς και προκαλείσαι και εκεί στην κόψη του ξυραφιού απάνω, όλα ξαφνικά γίνονται τόσο ξεκάθαρα. Τόσο γαλήνια, τόσο ντοπαριστικά..
Αποφασίζεις να συνεχίζεις νέα δύναμη στα πόδια και την ψυχή. Κάνεις λάθη, δημιουργείς ευκαιρίες για λάθη, αφήνεσαι σε αυτά.. Χτίζεις το παζλ της ζωής σου με νέες εμπειρίες, καλοσχηματισμένες μα και αόριστες.

Και όσο τα αναμενόμενα κομμάτια κουμπώνουν στις γνωστές αμυχές, τόσο τα χαώδη κομμάτια σε ταλανίζουν μέχρι να βρεις ποιος είναι ο χώρος τους.
Υπάρχουν κομμάτια που διαπιστώνεις πως τα είχες τοποθετήσει στο μυαλό σου λάθος προκαλώντας αλληλουχία ατυχών εξελίξεων. Μα με ένα πιο ψύχραιμο, ώριμο, μεταγενέστερο βλέμμα ανακαλύπτεις πως τα είχες εναποθέσει μέσα σου λάθος.
Και καλείσαι να τα επανατοποθετήσεις.

Ταλαιπωρείς κάθε κομμάτι στις παλάμες σου, σαρώνοντας την ψυχή σου και αναζητάς τη γωνιά που του πρέπει. Δε θες να κάνεις τα λάθη του παρελθόντος. Πρέπει να βρεθεί ο χώρος, ώστε να πας παρακάτω.
Σκέφτεσαι μήπως ασυνείδητα ένα συγκεκριμένο κομμάτι το έθαψες πρόχειρα κάπου, με σκοπό να ασχοληθείς μαζί του αργότερα .. Μπορεί. Μπορεί πάλι να νόμισες ανακουφιστικά ότι ξεμπέρδεψες με αυτό το δύστροπο κομμάτι. Είχες ξεχάσει πόσο πόνο σου προκάλεσε, αλλά μαζοχιστικά επέμεινες να το θάψεις ελαφρά και όχι να το ξεγράψεις. Γιατί άραγε; Λόγω του γνώριμου πόνου, της μεγάλης διάρκειας και του αέναου πόνου;

Τώρα μετέωρο πάλι αναζητά το χώρο του.

Άλυτοι κόμποι

Και έφτασες ΠΑΛΙ στο σημείο που απευχόσουν. Εκεί που νόμιζες ότι είχες κάνει πρόοδο και που έπειθες τον εαυτό σου ότι δε θα χαρείς αποτρεπτικά, πάλι κύλησες στα λάθη του παρελθόντος. Όταν παρακαλούσες, δίχως αξιοπρέπεια, όταν υπέμενες ταλαιπωρίες μηνών με την ελπίδα του "αυθόρμητου" και του "αμφίδρομου".
Και να'σαι τώρα να κάνεις μια από τα ίδια. Να ικετεύεις, να δημιουργείς δήθεν εικόνες, να παραμονεύεις να γραπώσεις τη στιγμή.
Και αυτή που παίρνει διάφορες μορφές, σε ξεγελά δίχως να μπορείς να την ακινητοποιήσεις.
Και απαλύνεται ο πόνος της προσμονής με ένα .. κάτι, τόσο μικρό που είναι ικανό να σε τονώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα ξηρασίας.
Ξάφνου, συνειδητοποιείς την κατάστασή σου και θες να κοπανήσεις το πληκτρολόγιο, να γρατζουνήσεις την οθόνη, να πετάξεις το ποντίκι και να ουρλιάξεις. Σαν και τώρα που ρέει σα χείμαρρος η γλώσσα και δε γυρνάς πίσω να δεις τα λάθη.
Θες να γράψεις, να γράψεις, να θυμάσαι, να αποτυπώσεις την ήττα σου.
Να θυμάσαι πόσο πολλές φορές υποσχέθηκες άλλα και πώς ακόμα μια φορά την πάτησες, εξαπατήθηκες από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αναθεματισμένοι κόμποι, άλυτοι χρόνια που ταλανίζετε τα ελεύθερα στην αύρα μου σχοινιά ..

Αδιέξοδα;

Κι αναρωτιέσαι, μήπως εμμένεις στη "δουλεία", ελπίζοντας να σου αποδείξεις, ότι αυτοί που σε έσπρωξαν με λάθος τρόπο, έχασαν. Να χαρείς και να γευτείς την ικανοποίηση, ότι είχες δίκιο; Αγνοώντας τη δική σου μοίρα, από το πλάσιμο της οποίας γρήγορα απαλλάχτηκες και εστιάζοντας στην επιρροή της ά-μοιρης ζωή των άλλων. Και έστω ότι είχες δίκιο. Μετά τι;

Και ξυπνάς στο 1/3 της άγνωστης πορείας σου, εγκλωβισμένη σε μια πλατεία, κάνωντας κύκλους και κύκλους, μη επιθυμώντας να περάσεις το δρόμο. Ακτινωτά, πολλά μονοπάτια που στο βάθος τους, βλέπεις από την πλατεία το ατέρμονο τέλος τους. Αδιέξοδα στα οποία χτύπησες πάνω, άλλες φορές ηθελημένα κι άλλες από άγνοια.
Και αναρωτιέσαι αυτή θα είναι από εδώ και πέρα η πορεία μου; Μια άβολη, άχαρη πλατεία με αδιέξοδα, τα οποία δοκιμάζεις και ξαναδοκιμάζεις ελπίζωντας ότι θα μετατραπούν σε δρόμους δίχως υψωμένους τοίχους;
Κι αν αυτά τα αδιέξοδα, είναι εκεί μόνο για μένα, είναι φαινομενικά και κατάφεραν να τρομάξουν μόνο εμένα;
Ποιοι φακοί παραμόρφωσαν την όρασή μου, ποιες παρωπίδες εμπόδισαν τη θέα μου, ποιοι φόβοι με κράτησαν περισσότερο χρόνο στην πλατεία; Kαι το χειρότερο .. ποιες ανασφάλειες κράτησαν το κεφάλι μου κάτω και το βλέμμα χαμηλωμένο μπροστά σε μια .. αδιέξοδη διέξοδο;

Και εσύ τι ;

Υπάρχουν όμως φορές (οπότε και αποφασίζεις να δεις πέρα από παρωπίδες) που το διάβα σου αποπροσανατολίζουν άνθρωποι χαμογελαστοί, άνθρωποι θαρρείς χαρούμενοι, ακόμα και ευτυχισμένοι. Και κάθεσαι να αναζητήσεις την αιτία των χαρωπών συναισθημάτων και ανακαλύπτεις επιλογές, τόσο διαφορετικές από τις δικές σου.

Οι δικές σου επιλογές, όσες σου επιβλήθηκαν (τι οξύμωρο αλήθεια;) αλλά και όσες κατάφερες να κάνεις δικιές σου, γιατί σε οδήγησαν σε άλλη πορεία άραγε; Μήπως επειδή τελικά όσο και να σε κάναν να τις δεις σωστές, όσο και αν τις πίστεψες και τις επιθύμησες, άλλο τόσο σε πρόδωσαν;

Και βλέπεις ανθρώπους που ακολούθησαν τα "θέλω" (;) τους, τα ένστικτά (;) τους και κατάφεραν να λάμπει το πρόσωπό τους , ανεξαρτήτως ηλικίας.

Και αναλογίζεσαι υπάρχει κάτι που θέλησες ΠΟΛΥ και που δεν πάλεψες να το κατακτήσεις;

Αν ναι τότε μήπως είναι ώρα, επιτέλους να το κάνεις;;
Αν πάλι όχι, τότε ειλικρινά βρίσκεσαι σε αδιέξοδο.. είσαι δυστυχής δίχως να ξέρεις τι σε κάνει ευτυχή.
Τραγικό!
Τραγικό επείδή έτσι, αυτεπάγγελτα καταρρίπτεται κάθε ελπίδα.

Παρωπίδες

Και έτσι όπως προχωράς, τόσο καιρό πίσω από τις παρωπίδες σου, άξαφνα ανακαλύπτεις το 180 μοιρών πεδίο. Ίσως να οφείλεται στο ότι μειώθηκε ο εγωισμός σου.

Παρατηρείς πότε εδώ και πότε κει και, ηδονικά ανακαλύπτεις παράλληλες πορείες με τη δικιά σου. Πορείες ανθρώπων με ξεχωριστές ιστορίες μα με κοινές παρούσες πορείες.
Πεσμένα μάτια, σκυφτά πρόσωπα, ρυτίδες έκφρασης στο μέτωπο είναι αυτά στα οποία επιλέγεις να επικεντρωθείς. Δε χωράνε χαμόγελα και ορθάνοιχτα μάτια στις 180 μοίρες σου. Τα πρώτα σε ανακουφίζουν, ίσως επειδή βρίσκεις ομοιότητες, ίσως επειδή στην πτώση σου θες μικρότερη και όχι χαοτική "υψομετρική" διαφορά από εσένα.
Δίχως παρωπίδες τώρα, παρατηρείς πως τα δικά σου 8άρια περιπλέκονται σε αλλονών, είτε το θες είτε όχι. Υπάρχει περίπτωση λοιπόν να γνωρίσεις άλλες διεξόδους και να αποκτήσεις διαφορετικές οπτικές, από αυτές που κουβαλάς στο δισάκι σου από την αρχή.
Εδώ λοιπόν πέφτεις στην παγίδα της οάσεως. Πιθανόν να έβγαλες νωρίς τις παρωπίδες, ή να θαμπώθηκες από το απότομο φως. Φρόντισες όμως να βάλεις τους παραμορφωτικούς φακούς σου. Αυτούς που σε ώρες δύσκολες σε έχουν οδηγήσει σε πρόσκαιρη ευτυχία και μετέπειτα ρεαλιστικη συνειδητοποίηση.
Μέσα από αυτούς λοιπόν, βλέπεις 8άρια πρόθυμα να σε κατανοήσουν, να σε γιατροπορεύσουν, να μοιραστούν το βάρος μαζί σου. Αρχίζεις μετά από πολύ καιρό να ελπίζεις δυνατά, να θεωρείς πως οδεύεις προς το τέλος του ταξιδιού σου, αλλά ξεχνάς(;) να υπολογίσεις καλά τα δεδομένα, να κάνεις σωστούς υπολογισμούς, αφήνεσαι σε αυθαίρετες εικασίες, σε φανταστικά παρόντα, σε ανύπαρκτα μέλλοντα.
Ξύπνα επιτέλους,νόμιζες ότι τόσο εύκολα θα ξέμπλεκες; Το ξέρεις από την αρχή πως η πορεία μικρή ή μεγάλη σε καλεί να περάσεις όλα τα στάδια .. πόνο, κλάμα, μοναξιά, εξευτελισμό, αναξιοπρέπεια, εξιλέωση, εξαγνισμό και στο φινάλε ίαση.
Δεν μπορείς ό,τι και αν κάνεις, όποιος και αν βρεθεί στο δρόμο σου, να φτάσεις στην ίαση πριν την ώρα σου. Δε θα έχει νόημα τελικά.
Αν λοιπόν σε βοηθά, φόρα ξανά τις παρωπίδες και ... κοίτα μπροστά.

8άρια

Έχεις ξεπεράσει τις λακούβες και πλέον προσπαθείς να τις αποφύγεις. Ατσαλώνεσαι με .. όραση, το "δεδομένο" αγαθό που διαθέτεις και προχωράς.

Οι ψίθυροι του δάσους όμως ως άλλες σειρήνες σε πλανεύουν. Σε αποπροσανατολίζουν και είτε σε σπρώχνουν προς τα πίσω είτε σε ωθούν να λοξοδρομήσεις. Δεν είσαι ο Οδυσσέας, δε έχεις παρέα να σε δέσουν ώστε να χαρείς το θρόισμα, το κελάρισμα .. και συνάμα να ακολουθήσεις την ανεμπόδιστη πορεία σου. Είσαι μόνος και επιρρεπής. Η μοναξιά κακός συμβουλάτορας, σε κυκλώνει σε μια δίνη διλλημάτων και πειρασμών.

Τελικά ακολουθείς την πορεία του 8, πότε δεξιά, πότε αριστερά, πότε πίσω, πότε μπρος. Αλλά τελικά συνειδητοποιείς πως όσο περισσότερα 8άρια κάνεις, τόσο λιγότερη πιθανότητα έχεις να τα επαναλάβεις στο μέλλον. Αφού μιας και δεν μπορείς να τους αντισταθείς και τους παραδίνεσαι, σου υπενθυμίζεται πως η αρχική σου πορεία καλά κρατεί και καλώς τη χάραξες.

Απόλαυσε τα 8άρια, σύντομα θα σε προδώσουν και με τη σειρά σου θα τα προδώσεις κι εσύ.

Λασπωμένη περιβολή

Και εκεί που συνεχίζεις, πότε θαρρετά και πότε δειλιασμένα, απαντάς ένα αηδόνι, το κελάηδημα του οποίου σε καθηλώνει. Σε καθηλώνει τόσο που σε κάνει να αναρωτηθείς πότε ξανά ένιωσες τέτοιο ρίγος..
Κάθεσαι να το ακούσεις και συνάμα να ξαποστάσεις. Η μελωδία που ταξιδεύει ως τα αυτιά σου, σε συντροφεύει και σε πνευματικά μονοπάτια. Νότα, νότα, σκέψη, σκέψη ...

Και λες, "δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα", "υπάρχουν και χειρότερα", όλα αυτά τα ρεαλιστικά και συγχρόνως τόσο εκνευριστικά όταν περνάς μια κρίση. Και καταλήγεις να τα πιστέψεις, να τα ενστερνιστείς, να τα συναισθανθείς. Και χαμογελάς και ίσως ευφραίνεται και η καρδιά σου.
Ανανεωμένος πλέον σηκώνεσαι και με χαρωπό βήμα συνεχίζεις για ακόμα μια φορά. Άλλωστε δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Είναι μοίρα και κατάρα μαζί.
Αλλά τόσο αλαζονικά χαρούμενος, σκεπτόμενος πόσο όμορφος και τυχερός είσαι, δεν προσέχεις την μικρή πραγματικά λακούβα και παραπατάς. Παραπατάς σε ασύμμετρο βαθμό με το μέγεθος της παγίδας, η οποία κυριολεκτικά σε καταπίνει. Η σηκωμένη σου μύτη καταλαβαίνεις γρήγορα, πως δυσχέρανε τις συνέπειες.
Μέσα στη λασπωμένη σου περιβολή, αντιλαμβάνεσαι πως η ανάρρωση της ψυχής έχει μακρύ δρόμο να διανύσει. Πως οι πρόσκαιρες χαρές είναι μόνο λίγες τονωτικές ενέσεις σε ένα ταλαιπωρημένο μπράτσο, πως η αιώνια χαρά είναι αθανασία. Αλλά αθανασία δεν υπάρχει.

Συνέχισε ...

Είναι ένα συναίσθημα που σε κατέκλυζε τελευταία αρκετά.
Πορευόσουν ανάμεσα σε φωνές και σιωπές, φωτιές και αποκαΐδια.
Το βήμα σου πότε αργό πότε γοργό, πότε σίγουρο πότε δειλό.
Και είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που σε ταλάνιζε, περισσότερο ίσως και από την αφορμή του.
Όταν τέλος πλησίασες προς το φως και διαλέξες πλευρά, προσέγγισες την αγαλλίαση.
Μπορεί η πλευρά να είναι αυτή που απευχόσουν, αυτή που φοβόσουν πιο πολύ, αλλά περιέργως απλώνει ένα ελαφρύ πέπλο στην καρδιά σου.
Τώρα πια απλά συνεχίζεις, δίχως να κοιτάς πίσω, με το πέπλο αγκαλιά και με την πλευρά που διάλεξες σημαία.
Και συνεχίζεις αποφεύγοντας αναστροφές και επιστροφές.
Και όταν τα μάτια σου καίνε, απλά τύλιξε το πέπλο πιο σφιχτά και .. συνέχισε, απλά συνέχισε.

Η γενιά των 700 πληγών

Η γενιά της ξεφτίλας, της απελπισίας, της απόγνωσης, της κατάθλιψης ...
Ανήκουμε σε μία γενιά η οποία είναι ίσως η πιο σπουδασμένη που υπήρχε ποτέ στην Ελλάδα και παράλληλα η πιο κακοπληρωμένη, η πιο μίζερη.
Μόλις πριν 20 χρόνια οι γονείς μου, 2 δημόσιοι υπάλληλοι, δίχως κανένα ακίνητο και καμία περιουσία στο όνομά τους, κατάφεραν να αγοράσουν οικόπεδο και να χτίσουν ένα μεγάλο σπίτι με 2 μέτριους μισθούς.
Εγώ σήμερα που είμαι πιο σπουδαγμένη από αυτούς και (ευτυχώς) έχω έναν καλό μισθό, δεν μπορώ να αποκτήσω 1 ακίνητο σε αυτή τη ζωή, εάν δεν χρεωθώ για 30 χρόνια, με ένα δάνειο έστω 100.000€ και αποπληρώνοντας 160.000€.
Από μικρή άκουγα τους δικούς μου να με προτρέπουν "να σπουδάσω", "να ζήσω καλύτερα", "να αποχτήσω περισσότερα" από αυτούς. Δεν τολμώ να ονειρευτώ ότι θα αποχτήσω ποτέ κάτι, εκτός ίσως από 1 σπίτι (γιατί έχουμε και τον κάλο του "κεραμιδιού"), μετά από 30 χρόνια είτε μαζί με κάποιο άλλο άτομο είτε μειώνοντας 30 χρόνων ποιότητα ζωής.
Και φτάνω στο σημείο να είμαι ευχαριστημένη που καταφέρνω να ζω μόνη μου και να συντηρούμαι, δίχως γονεϊκά δεκανίκια, βάζοντας στην άκρη το απόλυτο "0".
Η γενιά που εύχεται να μην αρρωστήσει, που στοιβάζεται σε παλιά 2άρια, μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας, διότι από το πρωί μέχρι ο βράδυ τρέχει και που κοσμεί τους τοίχους με πάμπολλα πτυχία.
Ο Κούλογλου όπως πάντα έκανε μία εξαιρετική δουλειά να παρουσιάσει τη ζωή, τα προβλήματα της γενιάς μας (δεν θα σχολιάσω τον αποκλεισμό της).
Αν έχετε χρόνο δείτε την .. τα στατιστικά νούμερα που παρουσιάζονται είναι αποκαρδιωτικά.

Η συγκίνηση, το μούδιασμα έναντι στην ανικανότητα να πράξεις, η θλίψη, η οργή είναι λίγα από τα συναισθήματα που προκαλεί.

Αισθάνομαι χάλια ..
Τέρμα πια ο μύθος ότι στο εξωτερικό τα πράγματα είναι απάνθρωπα, σκληρά και δύσκολα!!
Στην Ελλάδα είναι απάνθρωπα!!