6 ημέρες στη Ν. Γαλλία - Κυανή Ακτή

Πριν κανένα μήνα στη δουλειά της μητέρας μου κανονίστηκε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Η μαμά αποφάσισε σε εμένα και την αδερφή μου να μας κάνει δώρο αυτό το ταξίδι, πληρώνοντας τα έξοδά μας. Φυσικά δεν αρνηθήκαμε και να' μαστε μητέρα και κόρες έτοιμες για κοσμοπολίτικες διακοπές.

Μας μοιράστηκε το ακόλουθο πρόγραμμα :

1η ημέρα (Παρασκευή 27/10/2006) : Αθήνα - Πάτρα εν πλω
Συγκέντρωση στις 8:30 και αναχώρηση στις 9:00 για Πάτρα. Άφιξη και τακτοποίηση στο πλοίο και απόπλους στις 14:30 για το λιμάνι της Ανκώνας.

2η ημέρα (Σάββατο 28/10/2006) : Ανκώνα - Γένοβα - Νίκαια
Ύστερα από μια υπέροχη, μίνι κρουαζιέρα στην Αδριατική, φτάνουμε το πρωί στις 10:30 στην Ανκώνα της Ιταλίας. Επιβίβαση στο πούλμαν και ξεκινάμε για Μπολόνια, Γένοβα. Διέλευση από τις ακτές της ιταλικής Ριβιέρας, άφιξη το βράδυ στην κοσμοπολίτικη Νίκαια της Γαλλίας. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο. Δείπνο. Διανυκτέρευση.

3η ημέρα (Κυριακή 29/10/2006) : Νίκαια - Μόντε Κάρλο - Μονακό
Πρωινό στο ξενοδοχείο. Αμέσως μετά θα επισκεφτούμε το φημισμένο πριγκηπάτο του Μονακό, περνώντας από το μεσαιωνικό χωριό - αεοφωλιά Εζέ. Στο Μονακό θα δούμε το ανάκτορο του Αλβέρτου, το Ωκεανογραφικό Μουσείο και το καθεδρικό ναό του Αγ. Νικολάου. Στο Μόντε Κάρλο θα δούμε το Καζίνο και το περίφημο Καφέ του Παρισιού. Ελεύθερος χρόνος. Επιστροφή στη Νίκαια. Δείπνο. Διανυκτέρευση.

4η ημέρα (Δευτέρα 30/10/2006) : Νίκαια - Σαιν Τροπέζ - Κάννες
Πρωινό στο ξενοδοχείο. Αρχικά θα επισκεφτούμε το πασίγνωστο ψαροχώρι Σαιν Τροπέζ. Ελεύθερος χρόνος για καφέ και μια βόλτα στην παραλία. Μετά το μεσημέρι συνεχίζουμε για τις Κάννες. Θα δούμε την Διάσημη Κροιαζετ και το κτίριο του Φεστιβάλ. Επιστροφή το απόγευμα στη Νίκαια. Δείπνο. Διανυκτέρευση.

5η ημέρα (Τρίτη 31/10/2006) : Νίκαια - Γένοβα - Ανκώνα
Πρωινό στο ξενοδοχείο και αναχώρηση για τη Γένοβα, Μπολόνια, άφιξη το απόγευμα στην Ανκώνα. Τακτοποίηση στις καμπίνες. Αναχώρηση στις 19:30. Διανυκτέρευση εν πλω.

6η ημέρα (Τετάρτη 1/11/2006) : Εν πλω - Αθήνα
Άφιξη το μεσημέρι στην Πάτρα, στις 16:00. Αναχώρηση για Αθήνα.


Εντυπώσεις, λοιπόν από Πέμπτη 2/11/2006 οπότε και επιστρέφω!!!

Αξίζει το "κόλλημα";

Έχει τύχει αρκετές φορές, σε στιγμές τηλεοπτικής απόγνωσης, να παρακολουθήσω τα δακρύβρεχτα "σενάρια" ζωής απλών ανθρώπων, που αποφασίζουν να βγουν στην τηλεόραση να μιλήσουν για αυτά. Με αποτροπιασμό, δεν το κρύβω, έχω κατακρίνει τέτοιες εκπομπές και σχολιάσει αρνητικά τον κάθε φουκαρά που γίνεται ρεζίλι στο πανελλήνιο τηλεοπτικό κοινό. Παρόλη την υπεροπτική μου οπτική πάνω σε αυτές τις εκπομπές, έχω αρκετές φορές προβληματιστεί με θέματα που απασχολούν ορισμένους ανθρώπους και πιο συγκεκριμένα με καταστάσεις ανθρώπων "κολλημένων" σε δυσάρεστες καταστάσεις.

Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι οι οποίοι στη ζωή τους κατά καιρούς στάθηκαν άτυχοι και βρέθηκαν σε δυσάρεστες καταστάσεις. Βρέθηκαν σε καταστάσεις που όχι μόνο δεν τους ευχαριστούσαν, αλλά που υπέφεραν μέσα σε αυτές. Και μάλιστα με αφοπλιστική ειλικρίνεια ομολογούσαν πως δεν έφευγαν από αυτές τις καταστάσεις επειδή δεν "μπορούσαν". Τι σημαίνει όμως "μπορώ"; Είναι δυνατόν να ζω με έναν άνθρωπο, να κοιμάμαι μαζί του, ενώ αυτός με ξυλοκοπάει από το πρωί μέχρι το βράδυ, με βιάζει, με απατάει; Είναι δυνατό να παραμένω σε ένα εργασιακό χώρο όπου δε με εκτιμούν, δε με σέβονται, παρακωλύουν την εργασία μου, με παρενοχλούν; Είναι δυνατό να ζω σε ένα οικογενειακό περιβάλλον αυταρχικό, καταπιεστικό, αποπνιχτικό, όπου καταπνίγει κάθε όνειρο και καταπατά κάθε δικαίωμά μου; Είναι δυνατό γενικά ενώ σαν νέος άνθρωπος που ξεκινά τη ζωή του να ονειρεύομαι, να φαντάζομαι, να ελπίζω τα καλύτερα και τελικά μερικά χρόνια αργότερα να έχω κολλήσει σε μια κινούμενη άμμο που δεν με ικανοποιεί και με ρουφά όλο πιο σον πάτο;

Και δεν θα σταθώ σε καταστάσεις όπου υπάρχει ο οικονομικός παράγοντας .. κατανοώ πως ελλείψει χρημάτων ΣΥΝΗΘΩΣ και παραμένεις δίπλα σε έναν βάρβαρο σύντροφο και εξακολουθείς να εργάζεσαι υπό άθλιες συνθήκες και ανέχεσαι οικογενειακές καταπιέσεις. Αλλά λέω ΣΥΝΗΘΩΣ, γιατί πάντα υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να ρισκάρουν τα δυσμενή "κεκτημένα" προς αναζήτηση και επίτευξη των ευμενών "άπιαστων".
Ας πάμε στην περίπτωση λοιπόν, που δεν υπάρχει οικονομική εξάρτηση από τη δυστυχία, αλλά συναισθηματική!! Και αυτό συμβαίνει κυρίως σε καταστάσεις ερωτικού δεσμού, λιγότερο σε καταστάσεις οικογενειακού δεσμού και ελάχιστα ως καθόλου σε καταστάσεις επαγγελματικών δεσμών. Υπάρχουν περιπτώσεις, λοιπόν ανθρώπων που ζουν ανικανοποίητοι και δυστυχισμένοι, λόγω συναισθηματικής εξάρτησης από τον "βασανιστή" τους! Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει δηλώσεις αγάπης να βγαίνουν από πρησμένα από το ξύλο χείλη; Πόσες φορές δεν έχουμε δει μελανιασμένα μάτια να κοιτούν με λατρεία αυτόν που προκάλεσε την παραμόρφωση αυτή; Πόσες φορές δεν υπάρχει η αίσθηση πως ό,τι και να υποστεί ένα παιδί από τους γονείς του, πάντα θα τους συγχωρεί; Οι ψυχολόγοι πάνω σε αυτό το θέμα συναισθηματικής εξάρτησης λένε πως το εξαρτώμενο άτομο δε αγαπά και δεν σέβεται τον εαυτό του. Πως επιβεβαιώνει την ύπαρξή του μέσα από τους άλλους (ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι τους καταδιναστεύουν) νοιώθουν σημαντικοί. Πως χρήζουν ψυχολογικής υποστήριξης! Και καθόμαστε όλοι σπίτι μας στον αναπαυτικό μας καναπές και κουνάμε με απορία και αποτροπιασμό το κεφάλι μας και αναρωτιόμαστε "πώς γίνονται αυτά;"
Και έρχομαι να αναλογιστώ εμείς άραγε ποτέ δεν είμαστε κολλημένοι με μια παρόμοια κατάσταση στο παρελθόν; Και όταν εννοώ παρόμοια, δεν εννοώ στην ακραία, παραπάνω μορφή, αλλά στην μορφή του να αγαπώ εκεί που δεν με αγαπούν, του να κολλώ εκεί που με περιφρονούν. Άραγε πόσοι από εσάς, έχετε βιώσει μια ερωτική απόρριψη και πόσοι είσαστε κολλημένοι μέχρι να το πάρετε απόφαση; Μήπως δεν είναι ένα είδους αναξιοπρέπεια και εξευτελισμός ίσως (στα δικά σας μάτια σίγουρα) να εμμένετε σε μια κατάσταση όπου δεν σας ικανοποιεί και δεν σας δίνει αυτά που επιθυμείτε;
Προσωπικά το έχω βιώσει .. ως ένα σημείο είναι μεγαλείο να δίνει αγάπη χωρίς ανταπόκριση, να προσφέρεις απλόχερα εκεί που ο άλλος τσιγκουνεύεται, να φτάνεις στα άκρα και σε υπερβολές εκεί που ο άλλος συγκρατείται .. αλλά ως ένα σημείο ...
Δεν ξέρω αν τέτοιες καταστάσεις χρήζουν ψυχολογικής υποστήριξης, αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως σπάνια αξίζουν την ψυχολογική αυτή φθορά!!

Ποια πραγματικότητα ζούμε τελικά;

Πόσο σίγουροι μπορεί να είμαστε ότι αυτό που ζούμε είναι πραγματικότητα; Πόσο σίγουροι είμαστε για τη δική μας οπτική και πόσο για την οπτική των άλλων;

Σας έχει συμβεί άλλα να νομίζετε πως ζείτε και άλλα να ζείτε στην πραγματικότητα; Και τι θέλω να πω;
Έστω η παρακάτω ιστορία:
Έχετε μια σχέση, στα μάτια σας φαντάζει όχι ιδανική (άλλωστε τι είναι το ιδανικό και πιο το τέλειο;) αλλά σίγουρα μια σχέση μέσα από την οποία ανασαίνετε, επιβεβαιώνετε το νόημα του να ζείτε! Είναι μια σχέση η οποία ξεκίνησε με τελείως άλλες συνθήκες και προϋποθέσεις .. μια σχέση "στο χαλαρό" δίχως δεσμεύσεις. Νωπές μνήμες του παρελθόντος, προσωπικοί φόβοι και ανασφάλειες και από τους δύο, ώθησαν στη δημιουργία αυτού του πλαισίου!
Στην πορεία η σχέση αυτή λειτούργησε σχεδόν ομαλά. Επειδή, όμως άνθρωποι εμπλέκονται σε αυτή και όχι ρομπότ, τα συναισθήματα που αναπτύσσονται είναι ποικίλα και αυξομειούμενης έντασης. Στην τελική τίποτα δεν μένει σταθερό (στασιμότητα=θάνατος), τίποτα δεν προδιαγράφεται από πριν (σιγουριά=ξεροκεφαλιά), τίποτα δεν είναι για πάντα (πάντα=μεγάλο ψέμα Νο1) και ποτέ μη λες ποτέ (ποτέ=μεγάλο ψέμα Νο2).
Μέσα από αυτή τη σχέση λοιπόν, αναπτύσσεται μια μεγάλη φιλία ταυτόχρονα. Ο άνθρωπος που είναι δίπλα σας μπορεί με μεγάλη πλέον σιγουριά να θεωρηθεί ότι αποτελεί τον καλύτερός σας φίλο, το κολλητάρι σας. Νοιώθετε πως επικοινωνείτε σε όλα τα επίπεδα, γουστάρετε την παρέα του σε όποια ψυχολογική διάθεση κι αν βρίσκεται (χαρά, αισιοδοξία, λύπη, μελαγχολία, θυμό, νεύρα). Δεν εθελοτυφλείτε, διαφορές υπάρχουν και σημεία που δεν ταιριάζετε, παρόλα αυτά όμως καταφέρνετε να τα προσπερνάτε ανώδυνα και με τρόπους χαριτωμένους και ενδιαφέροντες, οι οποίοι προσδίδουν νέα οπτική στη σχέση σας. Είστε απόλυτα κατασταλαγμένοι και ξέρετε πως το "βασιλόπουλο" πάνω στο άσπρο άλογο δεν υπάρχει ή αν υπάρχει μπορεί να μην το συναντήσετε ποτέ στη ζωή σας ή μπορεί να το συναντήσετε στα 65 σας σε ένα ΚΑΠΗ! Ως τότε είστε ρεαλιστές και χωρίς να παύετε να ψάχνετε για το "βασιλόπουλο" επιλέγετε να έχετε δίπλα σας άλλους "ευγενείς" οι οποίοι σας κάνουν να αισθάνεστε όσο το δυνατό πιο "βασιλικά"!
Περνώντας ο καιρός αισθάνεστε ένα ισχυρό δέσιμο να αναπτύσσεται και εκεί που θεωρούσατε αμφίβολη την επιτυχία της σχέσης, βλέπετε πως τα πράγματα πάνε ανέλπιστα καλά! Πόσο τελικά δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας και πόσο τα πράγματα πολλές φορές είναι διαφορετικά από ότι τα φανταζόμαστε! Το δέσιμο αυτό αντιλαμβάνεστε πως είναι αμφίδρομο, δεν ζείτε στη δική σας ονειροχώρα, αλλά και η άλλη πλευρά αισθάνεστε πως νοιώθει ένα δέσιμο.
Τι κάνετε λοιπόν; Μιλάτε στην άλλη πλευρά; Εξωτερικεύετε τα συναισθήματά σας; Και αν ναι, με τι σκοπό; Απλά να δηλώσετε τον "έρωτά" σας ή να ζητήσετε αλλαγή πλάνου, μια σχέση "κανονική"; Ρισκάρετε να χάσετε τα πάντα, τρομοκρατώντας ίσως την άλλη πλευρά;
Σε προσωπικό επίπεδο, επειδή συνήθως επιλέγω να εκφραστώ με όλους τους δυνατούς τρόπους και σχεδόν ποτέ δεν κρατάω πράγματα για τον άλλο χωρίς ποτέ να του τα πω, θα επέλεγα να μιλήσω. Θα ρίσκαρα ναι! Εκεί λοιπόν, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα ..
Το πιο εύκολο και αισιόδοξο σενάριο θα ήταν, η εξωτερίκευση συναισθημάτων να βρει μια αντίστοιχη ταύτιση από την άλλη μεριά. Και πέραν της ταύτισης η κοινή απόφαση του "προχωράμε, δοκιμάζουμε και ό,τι γίνει"!
Το δύσκολο και πιο απαισιόδοξο σενάριο θα ήταν, η μη ταύτιση συναισθημάτων. Πόσο έξω μπορεί να πέσατε θα σκεφτείτε! Πόσο "δίδυμοι πύργοι" μπορεί να αισθανθείτε αν ανακαλύψετε πως τα συναισθήματα της άλλης πλευράς δεν είναι αυτά τα οποία νομίζατε; Και εδώ κάνω τη σύνδεση με τον πρόλογο. Άλλα αισθάνεστε ότι ζείτε και άλλα ζείτε τελικά; Ποια πραγματικότητα βιώνετε τελικά;
Και ρωτώ .. μήπως ασυνείδητα "βλέπατε" μια "πραγματικότητα" ακριβώς επειδή αυτή πιθανόν να επιθυμούσατε; Μήπως τελικά αυτά που βιώνουμε δεν αποτελούν ΤΙΣ "πραγματικότητες", αλλά ΔΙΚΕΣ μας "πραγματικότητες"; Μήπως τελικά οι άνθρωποι ως άλλοι πομποί και δέκτες αποστέλλουν και λαμβάνουν κωδικοποιημένα μηνύματα τα οποία ο ένας με το δικό του κωδικοποιητή τα κωδικοποιεί με ένα τρόπο και ο άλλος με το δικό του αποκωδικοποιητή τα αποκωδικοποιεί με άλλο τρόπο, αλλάζοντας όμως τελικά την πληροφορία; Αχ αυτός ο δίαυλος επικοινωνίας των ανθρώπων, πόσο απαραίτητος μα συνάμα και πόσο πολυσύνθετος είναι!
.....
Χμμ ... πάλι ερωτήματα στον ορίζοντα ... πάλι αυτό το ταξίδι της ζωής πέφτει σε φουρτούνες .. πάλι το σκαρί μου παλεύει να βγει από τις τρικυμίες και τις δίνες .. άλλη μια φορά έχασα τη ρότα μου και ο φάρος της Αλεξάνδρειας μακρινός πια, θαρρείς σβησμένος μόνο για μένα, να με προκαλεί να τον ανακαλύψω μόνη!
Άλλη μια φορά δελφίνια δεν συντροφεύουν το ταξίδι μου, άλλη μια φορά φλερτάρω με το δίλημμα να αφεθώ στα κύματα, να παρασυρθώ από τα ρεύματα, να χαθώ στο άγνωστο ή να παλέψω να σωθώ. Μου λείπει το κίνητρο ίσως, το σθένος πλέον ... οι Σειρήνες θελκτικές, η Σκύλα και η Χάρυβδη ίσως αναπόφευκτες .. να θυσιάσω το πλήρωμά μου; Να προχωρήσω μόνη;
Και η Ιθάκη; Γιατί φαντάζει αν όχι ανύπαρκτη, μακρινή;

Μια μηνιαία μελαγχολία

Είναι ημέρες που ξυπνάς και νοιώθεις πως είσαι παρατηρητής της ζωής! Έχει βγει από το σώμα σου και παρατηρείς τον εαυτό σου να ταξιδεύει σε αυτή τη ζωή! Η διάθεσή σου δεν είναι η καλύτερη δυνατή και ίσως για αυτό το λόγο να βγήκες από το σώμα σου .. να δεις, να παρατηρήσεις, να απογοητευτείς περαιτέρω, να αποφασίσεις ..

Ξεκινάς το πρωί και νευριάζεις που ξύπνησες με τον τόσο άχαρο και εκνευριστικό ήχο του ρολογιού και αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα πέρασε η νύχτα. Σέρνεις το πιασμένο (από το κωλόστρωμα, που δεν έχεις αξιωθεί να πάρεις ένα κρεβάτι της προκοπής) κορμί σου στο κρύο μπάνιο (χειμώνιασε και έφυγε ανεπιστρεπτί το καλοκαίρι).
Αντικρίζεις κάτι πεσμένα μούτρα στον καθρέφτη και .. ωχ .. ένα σπυράκι (γαμώτο, τσατίζεσαι, "Δεν βάφομαι σήμερα")! Ντύνεσαι, φοράς ένα τζιν και μια μπλούζα. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, γυρνάς από τη μία, γυρνάς από την άλλη, κοιτάζεσαι πάνω κάτω και στο τέλος παραιτείσαι:
"Δεν βαριέσαι χάλια ήμουνα, χάλια θα συνεχίσω να είμαι"
Φεύγεις για τη δουλειά και βρίζεις που πάλι άργησες και θα πετύχεις κίνηση στο δρόμο. Κοιτά το κινητό και η μπαταρία .. κι αυτή πεσμένη!!
"Γαμώτο .."
Βάζεις μουσική και λες και το σύμπαν είναι συνεννοημένο ακούς: "Always look on the bright side of life..",
"Βρε δε μας παρατά πρωί-πρωί!!"
Μπαίνεις Εθνική και ο δρόμος πήχτρα!! Χωρίς σπαστική μουσική πλέον και με άπλετο χρόνο για χάσιμο πάνω στην άσφαλτο, κοιτάς το κινητό. Είναι πολλή άχαρη η εικόνα του (παρόλο το όμορφο background) χωρίς το συμβολάκι για μήνυμα ή αναπάντητη να περιμένουν. Οι συνειρμοί πολλοί!! Κορνάρισμα ...
"Βρε δε μας παρατάς .. καλά ξεκινάω ... ορίστε τι κατάλαβες προχωρήσαμε 10 μέτρα και ξανακολλήσαμε ... εδώ δεν έχω κανέναν στη ζωή μου, είμαι μόνη, οι φίλοι εξαφανισμένοι, οι γκόμενοι ανύπαρκτοι, οι συγγενείς απόμακροι ... και συ μας κορνάρεις !! Άμα πια!"
Ένα απορημένο βλέμμα από το διπλανό αμάξι σε κοιτά και σε σταματά από το μονόλογό σου ...
"Αμάν πια κι εσύ, πρώτη φορά βλέπεις άνθρωπο να έχει άσχημη μέρα;"
Φτάνεις στο γραφείο .. άλλη μια μέρα σε ένα χώρο που δε μου αρέσει ... πάλι συνειρμοί!! ... τι σπούδασες; γιατί το σπούδασες; αφού δε σου άρεσε ..
"Άρε ζωή .." σκέφτεσαι
Ανεβαίνει ο τομεάρχης και αρχίζει να σου αναθέτει τις σημερινές μου δουλειές. Αφού φύγει, ανοίγεις τα email σου, κανένα νέο email. Μπαίνεις στο blog σου, κανένα νέο comment.
"Δε βαριέσαι" λες, "άλλωστε μόνοι μας ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, μόνοι φεύγουμε!!"
Ακούγεται μουσική, όση ώρα δουλεύεις. Στα λυπητερά τραγούδια, τα μάτια καίνε και υγραίνονται .. προσπαθείς να συγκρατηθείς ..
"Άει στο καλό τι έπαθα;"
Βαριέσαι να δουλέψεις και χαζεύεις .. λες ψέματα για την πορεία της δουλειάς σου. Όσοι συναντάς στο διάδρομο σε χαιρετάνε και σε ρωτάνε τι έχεις; "Δεν σου πάει να είσαι μουρτζούφα βρε κοριτσάκι" ..
Κλείνεσαι στο γραφείο για να μην εξαναγκάζεις τους άλλους στο λυπημένο πρόσωπό σου. Στην ανάγκη για τουαλέτα θα δεις πως θα ξεγλιστρήσεις .. Κοιτάς το ρολόι .. η ώρα περνάει βασανιστικά αργά .. τα τραγούδια το ένα μετά το άλλο σε συγκινούν, ακόμα και το: "Ντρούγκου-ντρούγκου-ντρούγκου τα βραχιόλια της βροντούν!!"
Κάτι γέλια στο διάδρομο σου αποσπούν την προσοχή, αλλά δεν σε παρασέρνουν, ίσα ίσα σε ωθούν σε νέα μελαγχολία. Κάποια ώρα τελειώνει το ωράριο και νοιώθεις να λυτρώνεσαι .. χμ τι αυταπάτη.
Γυρνάς σπίτι, ανοίγεις το ψυγείο, άδειο ως συνήθως .. Πού να μαγειρεύεις τώρα βαριέσαι. Καταφεύγεις στις γνωστές ακραίες αηδίες ..
"Στην τελική αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, ας πάμε χορτάτοι με νόστιμα πράγματα"
Ανοίγεις τηλεόραση και ακούς ανθρώπους να φωνάζουν, να κλαίνε, να γελάνε. Αποχαυνώνεσαι και δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα .. τα μάτια κλείνουν και σε παρασέρνουν σε όνειρα .. όνειρα μαύρα κι άραχνα .. ξυπνάς απότομα και κλαις .. δεν ξέρεις το λόγο, αλλά κλαις.
Σηκώνεις το βλέμμα και παρατηρείς το χώρο σου. Πόσο θλιβερά σου φαίνονται όλα, όσα με τόσο κέφι και όρεξη είχες διακοσμήσει πριν κάποια χρόνια !! Δεν σε χωράει ο τόπος, σηκώνεσαι και κόβεις βόλτες ..
"Λες να διαβάσω κάτι;" αναρωτιέσαι, αλλά στην πρώτη σελίδα έχεις βαρεθεί και νευριάσει μιας και στο βιβλίο περιγράφεται ένας ανεκπλήρωτος έρωτας ..
"Τώρα δέσαμε αυτό μας έλειπε" σκέφτεσαι.
Κλείνεις το βιβλίο και το πετάς πέρα ..
"Λες να δω κανα DVD;"
Κοιτάς τη συλλογή σου και τα παίρνεις περισσότερο: "Gone with the wind", "When a man loves a woman" .. δεν αντέχεις άλλο ..
"Μήπως να πάρω κανένα φίλο τηλέφωνο;" άσε σκέφτεσαι γιατί μάλλον θα τον βρίσεις που έχει εξαφανιστεί, παρά θα τον ευχαριστήσεις με το τηλεφώνημα σου ..
"Λες να πάω καμια βόλτα με το αυτοκίνητο;" .. άντε να δούμε .. μπαίνεις στο αμάξι και βάζεις μπρος. Όπως έβαλες μπρος έτσι έσβησες τη μηχανή .. ο δείκτης της βενζίνης στο χαμηλότερο σημείο ..
"Άει στον κόρακα!" .. βγαίνεις από το αυτοκίνητο και γυρνάς σπίτι,
"Βαριέμαι να ψάχνω ανοιχτό βενζινάδικο τέτοια ώρα!"
Γυρνάς στο σπίτι κοιτώντας τα φωτάκια από τα γειτονικά σπίτια και αναλογίζεσαι πόσους ευτυχισμένους ανθρώπους μπορεί να φιλοξενούν αυτά τα κτίρια άραγε; Πόσοι απόψε νοιώθουν μόνοι, εγκαταλελειμμένοι, αποτυχημένοι, άσχημοι, δυστυχισμένοι; Μπαίνεις στο άδειο, κρύο σπίτι και αποφασίζεις να χωθείς στα σκεπάσματα, άλλωστε πονάει και η κοιλιά σου λιγάκι.
"Ίσως στην ονειροχώρα η ζωή να είναι πιο όμορφη και πιο ενδιαφέρουσα!! Ποιος ξέρει;"

Την άλλη μέρα ξυπνάς και ανακαλύπτεις ότι ... ούτε αυτό το μήνα δεν έμεινες έγκυος και ότι ο οργανισμός σου λειτουργεί ρολόι!!!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 24/10/2006
Από γενικά σχόλια και παρατηρήσεις, αντιλήφθηκα ότι ο λόγος της μελαγχολίας και το κύριο θέμα που πραγματεύεται το post, δεν έγινε αντιληπτό! Προσπάθησα να το πω όσο πιο διακριτικά γίνεται αλλά μάλλον απέτυχα μέσα στην διακριτηκότητα να το κάνω εμφανές.
Αυτό λοιπόν που ήθελα να τονίσω είναι η "μηνιαία" μελαγχολία η οποία ενδεχομένως μας πιάνει εμάς τα κοριτσάκια κάθε 28 ημέρες του μήνα, πριν και κατά τη διάρκεια της έμμυνου ρύσεως!!
Ουάου!! Απομυθοποίηση του post εε; Λυπάμαι αλλά αυτό ηθελε να πει η φράση:
"Την άλλη μέρα ξυπνάς και ανακαλύπτεις ότι ... ούτε αυτό το μήνα δεν έμεινες έγκυος και ότι ο οργανισμός σου λειτουργεί ρολόι!!!"

Δεν ξέρω αν εσείς οι γυναίκες έχετε αισθανθεί παρόμοια .. τις συγκεκριμένες ημέρες του μήνα.
Παλαιότερα δεν πίστευα ότι οι ορμόνες τις εν λόγω ημέρες μπορεί να επηρεάσουν σε τέτοιο βαθμό τη διάθεσή μου. Τα τελευταία χρόνια το παρατηρώ όλο και περισσότερο ..
Το θέμα είναι όμως ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό και απλά το βιώνεις η ίδια και οι γύρω σου!
Καλό κουράγιο!

Ζηλεύω άρα αγαπώ ή αγαπώ άρα ζηλεύω;

Έχω ακούσει πάμπολλες φορές τη φράση: "Αν δεν ζηλεύεις, δεν αγαπάς" ή "Αν δεν αγαπάς, δε ζηλεύεις" και παρόμοιου τύπου φράσεις. Η αλήθεια είναι ότι έχω μπει στο τρυπάκι να κάνω το συγκεκριμένο ταξίδι αναζήτησης γύρω από το θέμα ΖΗΛΙΑ και όσοι πιστοί προσέλθετε!

ΖΗΛΙΑ, λοιπόν ..

Τι είναι ζήλια γενικά;
Γενικά ζήλια είναι ένα συναίσθημα το οποίο έρχεται απρογραμμάτιστα, το οποίο "τρώει" ποικιλοτρόπως τον άνθρωπο και τις περισσότερες φορές αποτελεί πολύ καλό λόγο και αφορμή για εσωτερική αναζήτηση και συνειδητοποίηση. Ζηλεύω γενικά κάποιον συνάνθρωπό μου, όταν έχει κάτι που δεν έχω και θα ήθελα να έχω ανεξάρτητα από το αν μπορώ, ταιριάζει πρέπει να το έχω.
Θα χωρίσω τη ζήλια σε δύο είδη: τη θετική, υγιή και αποδοτική ζήλια και την αρνητική, φθονερή και αρρωστημένη ζήλια. Είναι πολύ φυσικό να μπορείς να ζηλεύεις υγιώς, να θαυμάζεις κάτι που δεν έχει ο άλλος, να αισθάνεσαι ότι θα ήθελες να το έχεις κι εσύ χωρίς να θες να προκαλέσεις κακό στον άλλο που το έχει και να μπορέσεις το συναίσθημα αυτό να το μετατρέψεις σε κινητήριο δύναμη και έναυσμα να αποκτήσεις αυτό που σου λείπει. Από την άλλη, να φθονείς κάποιον που διαθέτει κάτι ενώ εσύ όχι, είναι μια αρρωστημένη κατάσταση η οποία αφενός καταρρακώνει ψυχολογικά το άτομο που ζηλεύει και αφετέρου μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις, επιθετικότητα, βία, ανισορροπία. Είναι λοιπόν στο χέρι του καθενός να μπορεί να χαλιναγωγεί το συναίσθημα της ζήλια που συχνά αισθάνεται και με λογική να μπορεί να το μεταλλάσσει σε αφορμή για απαδρανοποίηση και στασιμότητα.


Τι ζηλεύω όμως;
Οι άνθρωποι μπορεί να ζηλεύουν υλικά αγαθά, εσωτερικά και εξωτερικά χαρακτηριστικά συνανθρώπων, τους ίδιους τους κοντινούς ανθρώπους τους πολλές φορές-φίλους, ερωτικούς συντρόφους. Τα υλικά αγαθά ανάλογα με το πόσο αφήνουμε να μας επηρεάζουν τη ζωή πολλές φορές μας μπορεί απλά είτε να μας βάλουν στη σκέψη να τα αποκτήσουμε είτε πιο ακραία να μας στεναχωρήσουν σε σημείο κατάθλιψης που δεν τα έχουμε. Τα χαρακτηριστικά προσωπικοτήτων μπορούμε να τα θαυμάζουμε, να προσπαθήσουμε να τα αποκτήσουμε προσαρμοσμένα στις δικές μας προσωπικότητες, να παραδειγματιζόμαστε και να θέλουμε να τα μιμηθούμε επιτυγχάνοντας προσωπική βελτίωση. Τώρα υπάρχει και η περίπτωση να μισώ κάποιον ο οποίος είναι τόσο δοτικός και καλός, κοινωνικός και φιλικός, ακριβώς επειδή δεν μπορώ να είμαι έτσι και από έναν πιθανό καλό φίλο να αποκτήσω έναν εχθρό!


Ζήλια και έρωτας
Ας περάσουμε τώρα στην αφορμή για το συγκεκριμένο post. Έχω μια σχέση με ερωτικό ενδιαφέρον με κάποιον. Η σχέση αυτή μπορεί να είναι συμβατική ή μη, μακροχρόνια ή μη, σοβαρή ή περιστασιακή, γενικά μπορεί να έχει πολλές μορφές ανάλογα με τις ανάγκες και τα πιστεύω των εμπλεκομένων, αλλά κοινός άξονας όλων αυτών το ερωτικό στοιχείο. Όταν αισθανθώ ζήλια για τον άνθρωπο που είμαστε μαζί μπορεί να είναι για δυο λόγους: είτε θίγεται ο εγωισμός μου (ακόμα κι αν δεν αγαπώ) είτε αγαπώ και νιώθω απειλούμενος.
Αν αισθάνομαι ερωτικό ενδιαφέρον δίχως να αγαπώ (ναι αλλά τι σημαίνει αγαπώ(;):προσωπικά εννοώ όταν νοιάζομαι τον άλλο, θέλω τα καλύτερα για αυτόν και επιθυμώ να είναι ευτυχισμένος), μπορώ να ζηλέψω απλά επειδή ο σύντροφός μου βρήκε αλλού αυτό που έψαχνε κι όχι σε εμένα ... έλα όμως που κι εγώ δεν είχα αυτό που ήθελα μαζί του .. εγωισμός θιγμένος.
Αλλά ας πάμε στην περίπτωση που και ερωτικό ενδιαφέρον υφίσταται και αγάπη υπάρχει. Ζήλια μπορεί να αισθανθώ αν ο άνθρωπος που μου εμπνέει τα παραπάνω συναισθήματα κοιτάξει, αγγίξει, θαυμάσει, αστειευτεί, συχνωτιστεί, επιθυμήσει .. πιο έντονα; άμα αγκαλιάσει, φιλήσει, κάνει έρωτα με κάποια άλλη ..
Κάποια μπορεί να θεωρηθούν υπερβολές (όπως ας πούμε το να αστειευτεί με κάποια άλλη) ενώ κάποια απόλυτα δικαιολογημένα (όπως να κάνει έρωτα με κάποια άλλη) .. για σκεφτείτε όμως πόσο σημαντικό μπορεί να είναι ένα πείραγμα, ένα αστείο για κάποιον όταν αποτελεί βασικό στοιχείο μιας σχέσης, ίσως και η πηγή ενδιαφέροντος για μια σχέση ή ακόμα και η αφορμή έναρξης της σχέσης. Και πόσο ασήμαντη μπορεί να είναι μια σεξουαλική συνύπαρξη με κάποια άλλη, όταν έχει προκύψει από αστάθμητους, ψυχολογικά φορτισμένους παράγοντες. Ζηλεύω τον άνθρωπό μου όταν μοιράζεται δικές μας, προσωπικές, μοναδικές για μας καταστάσεις, συναισθήματα, στιγμές με κάποια άλλη.
Ζηλεύω επειδή αγαπάω; Όχι απαραίτητα. Μπορώ να ζηλεύω κάποιον και να μην τον αγαπάω, στην περίπτωση του θιγμένου εγωισμού που λέγαμε παραπάνω.
Αγαπάω επειδή ζηλεύω; Όχι απαραίτητα. Μπορώ να αγαπάω κάποιον και να μην το ζηλεύω. Να φτάσω στο υπέρτατο σημείο να τον δω ευτυχισμένο με κάποιον άλλο και να αισθανθώ χαρά και μόνο .. δίχως το παραμικρό τσίμπημα. Θέλει πολύ κόπο και εσωτερική διεργασία να το επιτύχεις αυτό!!
Η ζήλια πάντως για τον ερωτικό μου σύντροφο, δεδομένης της αγάπης, σίγουρα δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για αυτόν. Σίγουρα για να τον ζηλεύω είναι σημαντικός για τη ζωή μου. Αισθάνομαι ένα τσίμπημα όταν νιώθω την απειλή της απώλειας της μοναδικότητας της σχέσης μας, είτε παρεισφρήσει κάποιος τρίτος είτε όχι. Απλά αν παρεισφρήσει κάποιος εξω-σχεσιακός είναι πιο εύκολο να βρεθεί εξιλαστήριο θύμα και να βρουν στόχο οι ευθύνες.
Πολλοί τώρα όταν ζηλεύουν, δοθείσας και μη αφορμής το δείχνουν κιόλας και μάλιστα πολλές φορές με έντονο τρόπο. Άλλοι πάλι επιθυμούν να τους ζηλεύει ο άνθρωπός τους, επιβεβαιώνοντας το ενδιαφέρον του άλλου, αλλά όπως προαναφέραμε αυτό δεν είναι απαραίτητα ένδειξη αγάπης. Όταν γνωρίζεις ότι ο άνθρωπός σου σε αγαπάει (με τον τρόπο που θες), όταν η ζήλια υπονοείται με ήπιο και χαριτωμένο τρόπο, μια ένδειξη ή δήλωση ζήλιας μπορεί να τονώσει και αναζωπυρώσει ερωτικό ενδιαφέρον.
Τότε ναι θέλω κι εγώ να με ζηλεύει ο άνθρωπος που είναι δίπλα μου και έτσι θέλω να εκφράζω τη ζήλια μου κι εγώ σε αυτόν!
Εν κατακλείδι, ο εκάστοτε άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα μας δεν μας ανήκει, δεν είναι κτήμα μας. Είναι μια ελεύθερη προσωπικότητα η οποία επιλέγει να είναι δίπλα μας, αν τώρα μας αγαπάει κιόλας, τότε υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια πολύ όμορφη σχέση. Η υγιής ζήλια μπορεί να αποτελέσει το αλατοπίπερο της σχέσης, προσδίδοντας νοστιμιά και ενδιαφέρον!
Άρα δεν ζηλεύω επειδή αγαπώ, ίσως ζηλεύω επειδή ζω. Δεν αγαπώ επειδή ζηλεύω, κάποιες φορές αγαπώ ακριβώς επειδή δεν ζηλεύω!

Χαρούμενα Γενέθλια!

Σήμερα έχει γενέθλια ένα αγαπημένο μου άτομο, το οποίο κλείνει αισίως τα 28!!

Λευτεράκη μου χρόνια σου πολλά, να αποκτήσεις ό,τι επιθυμείς και κυρίως να διατηρήσεις ό,τι έχεις αποκτήσει!

Να είσαι πάντοτε αγαπητός και να σε χαίρονται όσοι σε αγαπούν!

Να μείνεις ο χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος που γνώρισα πριν 9 χρόνια!!!

Φιλιά πολλά από την "Κωκών" σου !!!

Να τα εκατοστήσεις !!!!!

Ένας γάμος, μια καταιγίδα κι ένα ατύχημα

Αφορμή: ο γάμος αδερφού φίλου μου

Σκηνικό: Ν. Σμύρνη, κοντά στο σταθμό του τραμ «Αγ. Παρασκευή» στην Ελευθερίου Βενιζέλου.

Ημέρα: Σάββατο 7-10-06

Ώρα: 20:45 μμ - 21:15 μμ

Περιγραφή :

Το περασμένο Σάββατο 7 Οκτωβρίου, η παρέα μου κι εγώ είμαστε καλεσμένοι στο γάμο του αδερφού ενός καλού μου φίλου (πρώην boyfriend για την ακρίβεια).

Από το πρωί λοιπόν, όπως είναι εύκολο να καταλάβει κανείς, οι προετοιμασίες (όχι μόνο στο σπίτι της νύφης) αλλά και στο δικό μου έδιναν κι έπαιρναν. Σιδέρωμα του σατέν φορέματος σε χρώμα απαλού σωμών, γαλλικό μανικιούρ κι πεντικιούρ, χαλάουα, μπάνιο, λούσιμο, μαλλιά στα ρόλεϋ όλη μέρα, μακιγιάζ, χτένισμα, λουλούδι στο μαλλί, ντύσιμο, παπούτσια, πασμίνα, τσάντα κι επιτέλους έξω από το σπίτι ....

Μαζευτήκαμε λοιπόν, όλη η παρέα στο σπίτι του Χ. και αποφασίσαμε να πάμε με 2 αυτοκίνητα και όχι με 4. Φτάσαμε στην περιοχή και παρκάραμε τα αυτοκίνητα 3-4 τετράγωνα μακριά από την εκκλησία.

Το μυστήριο, ωραιότατο και σύντομο θα έλεγα ...

Όταν τελείωσε, κατά τις 20:40 βγήκαμε από την εκκλησία περιμένοντας το ζευγάρι να βγει, να φύγει, να το χειροκροτήσουμε και να πάμε στη δεξίωση. Σε κάποια φάση εκεί έξω στο δρόμο, γυρίζω τα μάτια, σηκώνω το βλέμμα και βλέπω στον ουρανό μακριά σαν να αστράφτουν πολλά «φλας» μαζί, αστραπές του κερατά! Ευτυχώς όμως όλο αυτό ήταν πολύ μακριά μας και το σημαντικότερο δεν έβρεχε ....

Τι ήταν να το πω .. ξάφνου στο μάγουλο προσγειώνεται μια σταγόνα. Λες να με φτύνει κανένας; Σκέφτομαι και περιεργάζομαι με διερευνητική ματιά τους γύρω μου. Όπα, να’ σου κι άλλη σταγόνα και τώρα στο μαλλί. Ααα όλα κι όλα δεν έφαγα εγώ 10 ώρες να φτιάξω το μαλλί για να έρθει τώρά κάποιος άσχετος να μου το χαλάσει. Δεν προλαβαίνω να τα πάρω και οι «ροχάλες» πληθαίνουν επικίνδυνα. Συνειδητοποιούμε πως αρχίζει να ψιχαλίζει και λέμε, να μην περιμένουμε το ζευγάρι, αλλά να φύγουμε. Μαζί με μας βέβαια κι όλοι οι καλεσμένοι .. αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι όταν έφυγε το ζευγάρι από την εκκλησία υπήρχε κανείς έξω να τους περιμένει, πέρα από την .. καταιγίδα;

Όση ώρα, λοιπόν μέσα στην εκκλησία το ζευγάρι φωτογραφιζόταν, έξω εκτυλισσόταν ένα δραματικό γεγονός. Άνθρωποι πανικόβλητοι, ντυμένοι με σακάκια και τουαλέτες, να τρέχουν να σωθούν από τη βροχή, η οποία όσο πήγαινε και δυνάμωνε. Μέσα σε 5 λεπτά έριχνε καρεκλοπόδαρα, εμείς τρέχαμε (ήρωας με τα 10ποντα τακούνια!!) μέσα σε λακούδες με νερό και λάσπη (πάει το σατέν φόρεμα σε χρώμα απαλού σωμών, το οποίο μετατράπηκε σε χρώμα απαλού σκατί!!), οι πασμίνες προσπαθούσαν να παίξουν το ρόλο της .. ομπρέλας πάνω από τα κεφάλια μας (πάει και το μαλλί, τσάμπα το πιστολάκι και τα ρόλλεϋ, έγινε ένα πατικωμένο, πεθαμένο σγουρό από την υγρασία, με μόνη εναπομείνασα ζωντάνια το λουλούδι στα .. μαλλιά) και γενικά οι κόποι μιας ολόκληρης ημέρας πήγαν στράφι!

Ωστόσο μιας και στην παρέα διαθέτουμε και gentlemen, ο Χ. μας είπε να περιμένουμε κάτω από ένα υπόστεγο, να φέρει το αυτοκίνητο, να μπούμε όλοι μέσα και με το αυτοκίνητο να πάμε στο άλλο αυτοκίνητο και να μοιραστούμε.

Έτσι κι έγινε ... ξεκινήσαμε λοιπόν το αυτοκίνητο του Χ. μπροστά και της Δ. από πίσω να ακολουθεί εν μέσω κοσμοχαλασμού. Οι υαλοκαθαριστήρες δεν προλάβαιναν να καθαρίζουν τη βροχή από το τζάμι, η θολούρα σε όλα τα τζάμια να αυξάνεται απειλητικά, να μην μπορούμε να ανοίξουμε παράθυρα γιατί η βροχή θα ορμούσεμέσα στο αυτοκίνητο, να ανοίγουμε τον εξαερισμό να ξεθολώσουν τα τζάμια, οι μισοί να κρυώνουν να τον κλείνουμε, να ανοίγουμε καλοριφέρ, οι άλλοι μισοί να ζεσταίνονται να το κλείνουμε ... όλα αυτά ενώ κινούμαστε στην οδό ΑΙΜΟΥ Εκείνη την ώρα η «προφητική» Ι. λέει : «Βρε παιδιά, δεν σταματάμε λίγο να κοπάσει και μετά φεύγουμε;», χμ χμ ... δεν κατάλαβα τελικά αν θα σταματούσαμε ή όχι, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν σταματήσαμε έγκαιρα...

ΑΙΜΟΥ και Ελευθερίου Βενιζέλου γωνία

Ερχόμαστε από την ΑΙΜΟΥ και θέλουμε να στρίψουμε αριστερά στην Ελευθερίου Βενιζέλου. Από την Ελευθερίου Βενιζέλου για όσους δεν ξέρουν, περνάει το τραμ .. αυτό το γρήγορο μέσο που παίρνεις άμα βιάζεσαι να πας κάπου (κι άμα φτάσεις έγκαιρα να μου τρυπήσεις τη μύτη;) Ε αυτό.

Τις γραμμές του τραμ λοιπόν τις χωρίζει από τον υπόλοιπο δρόμο ένα κράσπεδο ύψους γύρω στους 20 πόντους. Επί της Ελευθερίου Βενιζέλου λοιπόν είναι παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο δεξί μέρος του, διπλοπαρκαρισμένος ένας βλάκας πάνω στη στροφή καταλαμβάνοντας μία λωρίδα κίνησης αυτοκινήτων, μία ελεύθερη λωρίδα κίνησης αυτοκινήτων και αριστερά μια λωρίδα για το τραμ.

Ο φίλος μου ο Χ. καλείται να στρίψει δεξιά, παίρνοντας αρκετά ανοιχτά τη στροφή αποφεύγοντας τον διπλοπαρκαρισμένο βλάκα, αλλά και αρκετά κλειστά να μην πέσει πάνω στο κράσπεδο του τραμ.

Χμ χμ χμ, όλα αυτά σε φυσιολογικές συνθήκες και ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ότι υπάρχει κράσπεδο, είναι πολύ εύκολο και θα λες τώρα αγαπητέ αναγνώστη σιγά το δύσκολο.

Με το τουλούμι της βροχής να βομβαρδίζει το αυτοκίνητο, ο Χ. μπαίνει στη στροφή. Λόγω έλλειψης ορατότητας και από 2 προβολείς που αναβοσβήνουν στα δεξιά μας καταλαβαίνουμε ότι κάποιος μας αφήνει να στρίψουμε. Και τότε συμβαίνει το μοιραίο ... αποφεύγουμε το διπλοπαρκαρισμένο βλάκα στα δεξιά μας και με ταχύτητα στρίβουμε στην Ελευθερίου Βενιζέλου. Ξαφνικά το αυτοκίνητο τραντάζεται και ανεβαίνουμε πάνω σε κάτι (;). Ο Χ. κάνει όπισθεν αμέσως αλλά τίποτα, βάζει πρώτη τίποτα .. το αμάξι κοκαλωμένο.

Κατεβαίνουν τα αγόρια να δουν τι έγινε και διαπιστώνουν ότι το αυτοκίνητο έχει καβαλήσει το κράσπεδο του τραμ και ότι η μπροστά αριστερή ρόδα του αυτοκινήτου είναι .. στον αέρα!!! Οπότε με την κίνηση στους 2 μπροστινούς τροχούς και τη μία από αυτές να μην πατάει σε έδαφος, το αμάξι δεν κινείται. Το τραγικότερο; Εμποδίζουμε την κυκλοφορία και στην Ελευθερίου Βενιζέλου αλλά και του τραμ που από στιγμή σε στιγμή θα έρθει!! Ευτυχώς ανάμεσα σε εμάς και τον διπλοπαρκαρισμένο βλάκα υπάρχει λίγος χώρος, ούτως ώστε τα αυτοκίνητα τσίμα-τσίμα να περνάνε.

Ο Ν. Τρέχει στο διπλανό σταθμό του τραμ, να ειδοποιήσει να μην περάσει το τραμ με ταχύτητα και συγκρουστεί μαζί μας. Ο Χ. ανοίγει ντουλαπάκια και ψάχνει για οδική βοήθεια. Η Ι. κι εγώ στο πίσω κάθισμα έχουμε παγώσει και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Ένας πανικός, ο Χ. ιδιαίτερα σοκαρισμένος και με υψηλό το αίσθημα της ευθύνης για την περιπέτεια στην οποία μας έβαλε αλλά και με την αγωνία στο κατακόρυφο για το αν έχει πάθει κάτι σοβαρό το αυτοκίνητο .. της μαμάς του (άουτς!!), κάνει σπασμωδικές κινήσεις, δεν κάθεται στα αυγά του και γενικά πηγαινοέρχεται. Η βροχή εντωμεταξύ πέφτει ασταμάτητα και τα αγόρια έχουν βραχεί μέχρι κόκαλο. Σαν gentlemen που είναι μας λένε να μη βγούμε από το αυτοκίνητο ... τώρα που το σκέφτομαι αν ξαφνικά το τραμ ερχόταν με ταχύτητα κατά πάνω μας και δεν προλαβαίναμε να βγούμε τι θα γινόταν;!!

Anyway, η κατάσταση έχει ως είπα. Ξαφνικά 2 παιδιά με ένα μηχανάκι (παπάκι) τα οποία ήταν κυριολεκτικά παπιά από τη βροχή, σταματάνε και προθυμοποιούνται να βοηθήσουν. Ο Χ. στο μεταξύ βαριέται να περιμένει να ακούει τα «Κύματα του Δουνάβεως» στην αναμονή της κλήσης του στην οδική βοήθεια και μου δίνει το τηλέφωνο να περιμένω εγώ. Στο μεταξύ μαζεύεται κόσμος, κατεβαίνει και η Ι. από ο αυτοκίνητο και είναι όλοι μαζεμένοι μπροστά κοιτώντας τη ρόδα στη βροχή. Εγώ μέσα σε ένα αυτοκίνητο περιμένοντας με το ακουστικό στο χέρι.

Σε κάποια φάση παίρνει πάλι το τηλέφωνο ο Χ. και αρχίζει να μιλάει με μια παν-άσχετη κοπέλα, αλλά επειδή χρειαζόντουσαν χέρια αφήνει σε μένα το τηλέφωνο να συνεχίσω τη στιχομυθία:

- «Ναι με ακούτε;» κάνω την σύνδεση εγώ

- «Ναι, πείτε μου τον αριθμό κυκλοφορία του αυτοκινήτου»

... χμ χμ, ανοίγω παράθυρο, μπαίνει όλη η βροχή μέσα και φωνάζω:

- «Χ..ηηηη!!, Τι νούμερο έχει το αυτοκίνητο;»

- «Υ..-....» εν μέσω νεύρων και αποδιοργάνωσης

- «Ναι με ακούτε; Υ..-...»

- «Μάλιστα, τι χρώμα είναι το αυτοκίνητο;»

... χμ χμ, ανοίγω παράθυρο, ξαναμπαίνει όλη η βροχή μέσα και φωνάζω:

- «Χ..ηηηη!! Το αυτοκίνητο είναι άσπρο ή ασημί;”

- «Ασημί!!» απαντά η βρεγμένη και μαζεμένη από το κρύο η Ι.

- «Ναι με ακούτε; Ασημί» εγώ

- «Και τι πρόβλημα έχετε ακριβώς;» ρωτάει αυτή

- «Ναι, το αυτοκίνητο έχει καβαλήσει το κράσπεδο του τραμ και η αριστερή μπροστινή ρόδα βρίσκεται στον αέρα. Δεν μπορεί να πάει ούτε μπρος ούτε πίσω και ...»

- «Εε ποια ρόδα είπατε;”»

- «Η μπροστινή αριστερή, του οδηγού ... και είναι σημαντικό γιατί κλείνουμε την κυκλ...»

- «Τι έχει καβαλήσει η ρόδα;»

Ντόιν!!!

- «Εεε, το κράσπεδο του τραμ, το τοιχίο που χωρίζει τις γραμμές του τραμ από τον υπόλοιπο δρόμο;» καταλαβαίνει τι της λέω ή με δουλεύει (;) σκέφτομαι...

Ακούω από την άλλη γραμμή ένα "παιδάκι Α’ Δημοτικού" που μαθαίνει ορθογραφία να ψιθυρίζει:

- « .. τ ο ι χ ί ο π ο υ χ ω ρ ί ζ ε ι τ ι ς γ ρ α μ μ έ ς τ ο υ τ ρ α μ α π ό τ ο δ ρ ό μ ό» έγραφε μάλλον ό,τι ακριβώς της έλεγα ... «Μάλιστα» συνεχίζει «και πού ακριβώς είστε;»

- «Ν. Σμύρνη, επί της Ελευθερίου Βενιζέλου, λίγο μετά τη στάση του τραμ «Αγ. Παρασκευή»

- «Ν. Σμύρνη;»

- «ΝΑΙ!!!» αρχίζω να τα παίρνω ...

- «Υπάρχει κάποιος κάθετος δρόμος εκεί κοντά για να σας βρει εύκολα το παιδί!»

Κοιτάω πίσω τον κάθετο δρόμο από τον οποίο είχαμε βγει αλλά δεν υπήρχε πινακίδα.

- «Κοιτάτε δεν βλέπω κάποια πινακίδα αλλά σας λέω στο σταθμό «Αγ. Παρασκευή του τραμ, λίγα μέτρα μετά είμαστε»

- «Ααα στο σταθμό του τραμ;»

- «ΝΑΙ!!!» δεν το πιστεύω .. φαντάσου να δουλεύει τηλεφωνήτρια στο ΕΚΑΒ και να κρέμεται η ζωή κανενός κακομοίρη από αυτή....

- «Ακούστε με σας παρακαλώ, είναι σημαντικό να έρθει κάποιος γρήγορα γιατί κλείνουμε την κυκλοφορία και του δρόμου και του τραμ και θα δημιουργηθεί χάος!!»

- «Ναι βεβαίως σε μισή ώρα θα έρθει κάποιος!!»

Καλά κρασιά!!!!

- «Καλά γεια σας!» λέω τσατισμένη και το κλείνω

Στο μεταξύ τόση ώρα που πάλευα να συνεννοηθώ με την .. τηλεφωνήτρια .. ο Θεός να την κάνει, .. έξω από το αμάξι είχε μαζευτεί κόσμος και κάτι έκανε μπροστά στο αυτοκίνητο. Η αλήθεια είναι ότι κώλωσα να κατέβω από το αυτοκίνητο, το παραδέχομαι, άλλωστε από μέσα ήμουν πιο χρήσιμη, θα δεις παρακάτω αγαπητέ αναγνώστη την καταλυτική μου βοήθεια στην όλη ιστορία!!

Από ό,τι έμαθα μετά έβαλαν κάτω από τη ρόδα κάτι παρατημένα λάστιχα και κάτι πανιά και κάτι σακούλες, για να μπορέσει να πατήσει κάπου η ρόδα και να μπορέσει να γυρίσει και να δώσει κίνηση στο αυτοκίνητο. Όταν τελείωσε το πρόχειρο αναστήλωμα, μου λέει ο Χ. «Μπες μπροστά και βάλε όπισθεν να δούμε αν σπρώχνεται το αυτοκίνητο»

Κατεβαίνω λοιπόν, και μπαίνω στη θέση του οδηγού και τι να δω .. ένα λεβιέ που είχε την όπισθεν τέρμα αριστερά πάνω. Πατάω συμπλέκτη και βάζω τέρμα αριστερά πάνω και γκαζώνω ...

Ξαφνικά από το cockpit μέσα, βλέπω έντρομους όλους να σηκώνουν χέρια και να μου λένε να σταματήσω. Ανοίγω το παράθυρο να ρωτήσω τι έγινε ρε παιδιά; και έρχεται μέσα μια μυρωδιά καμένου λάστιχου που μου ήρθε να λιποθυμήσω. Ακούω και ένα βλάκα, περίεργο που κοιτούσε κάτω από την ομπρέλα του να λέει: «Καλά ρε παιδιά την κοπέλα βάλατε να κάνει όπισθεν; Κατέβα ρε κοπελιά!»

Τι έγινε ρε παιδιά σκέφτομαι και κοιτάω το λεβιέ των ταχυτήτων και διαπιστώνω ότι είχε .. δαχτυλίδι!! Ναι είχα βάλει 1^η αντί για όπισθεν και πήγα να σκοτώσω όλο τον κόσμο μπροστά από το αυτοκίνητο.

Σαν βρεγμένη γάτα (στην κυριολεξία μιας και από το ανοιχτό παράθυρο πλέον έμπαινε αβέρτα η βροχή) βάζω όπισθεν αυτή τη φορά και πατάω γκάζι. Τίποτα το αναστήλωμα δεν λειτούργησε. Το ενισχύσανε ωστόσο και για να μην τα πολυλογώ, μπήκε ο Χ. να κάνει όπισθεν αυτή τη φορά (μμμ δεν το σχολιάζω!) και το αυτοκίνητο κατάφερε μα ξεκαβαλήσει το κράσπεδο και να μπει πια στο δρόμο κανονικά!! Όλα αυτά ευτυχώς μέσα σε 15 λεπτά!!

Όταν μπήκαμε όλοι στο αυτοκίνητο να φύγουμε, επικρατούσε αρχικά μία σιωπή, μετά οι πολλές αιτήσεις για συγχώρεση του Χ. για αυτό που έγινε, οι αναρίθμητες κουβέντες του τύπου: «Δεν έγινε τίποτα, εσύ να είσαι καλά, το σημαντικό είναι που όλοι είμαστε καλά και που όπως όλα δείχνουν και το αυτοκίνητο είναι καλά, δεν πειράζει που θα αργήσουμε στο γλέντι κτλ». Αλλά ο φίλος που ο Χ. δεν έπαιρνε από λόγια, .. ήταν εμφανώς σοκαρισμένος και σε μια υπερδιέγερση.

Πήγαμε λοιπόν πρώτα από το σπίτι του, όπου η μητέρα του μας έφερε πιστολάκια, πετσέτες, πουκάμισα για τα αγόρια, ένα φόρεμα για την Ι. (εγώ δεν είχα βραχεί πολύ οπότε με το πιστολάκι το σατέν φόρεμα σε χρώμα απαλού σωμών-σκατί στέγνωσε. Για μαλλί ή μακιγιάζ δεν θα σχολιάσω .. τι να περισώσεις και τι να διορθώσεις .. Δέχτηκα μοιρολατρικά τη μοίρα, ξεαγχώθηκα για το πως είμαι και το πως δείχνω και αποφάσισα να το γλεντήσω πάραυτα! Αφού χαλαρώσαμε λιγάκι, φύγαμε για το ξενοδοχείο όπου γινόταν η δεξίωση με τη βροχή να πέφτει αλύπητα και να βρέχει πλέον και τα καινούρια στεγνά μας ρούχα!!

Τελικά μετά το πρώτο σοκ, θες η υπερένταση, θες το κρασί, θες το αναπάντεχο του πράγματος, περάσαμε ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ αφού από τους τελευταίους φύγαμε. Τώρα σκεπτόμενη την ιστορία όλη, νομίζω ότι δεν θα περνούσαμε τόσο όμορφα αν δεν είχε συμβεί αυτό ... κοινές, αναπάντεχες, αρχικά σοκαριστικές, ακολούθως διδακτικές εμπειρίες, που δένουν τους ανθρώπους και που σπάνε τα τετριμμένα!!

Άντε πάντα τέτοια και στα δικά μας οι λεύτεροι!!!

Υ.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω αφενός όλους εκείνους που βοήθησαν για να απεγκλωβίσουμε το αυτοκίνητο, ιδιαιτέρως τα 2 «παπιά» με το παπάκι και αφετέρου τη μητέρα του Χ. που μας περιέλαβε με ζεστασιά και .. στέγνωμα!!

.. αυτό είναι Megalicious!

Ξέρω πως άργησα να ασχοληθώ με το posting, όπως λέμε και στα ελληνικά (γιατί από blogging άλλο τίποτα) και ζητώ ταπεινά συγνώμη από τους αναρίθμητους και φανατικούς αναγνώστες μου!! Είμαι απαράδεκτη και αδικαιολόγητη .. πώς ξεκινάς έναν δίαυλο επικοινωνίας κυρία μου και μετά τον παρατάς? Στην άλλη άκρη του διαύλου μπορεί να υπάρχει κάποιος που σε περιμένει .. που αγωνιά να μάθει τι σου συμβαίνει .. που μπορεί να στηρίζεται σε εσένα και το λόγο σου .. που μπορεί να ζει καθημερινώς αναμένοντας ένα σου σημάδι, ένα σου post! Σε όλους αυτούς που αισθάνονται προδομένοι από εμένα, ζητώ ακόμα μια φορά συγχώρεση.
Ξέρω αγαπητέ μου αναγνώστη πως η δημιουργία ενός blog υπηρετεί διαφορετικές ανάγκες και ποικίλους σκοπούς, ανάλογα με το ύφος και το γενικότερο στυλ του. Είναι άλλωστε προσωπικό ημερολόγιο στην πραγματικότητα, όπου ο καθείς καλείται να γράψει ή και να μη γράψει, ό,τι θέλει, να επικοινωνήσει με όποιο τρόπο θέλει. Προσωπικά ξεκίνησα το blog μου χωρίς να έχω τη διάθεση να του προσδώσω κάποιο χαρακτηρισμό και μάλιστα συνεχίζω να μη θέλω κιόλας. Σήμερα έχω διάθεση να μιλήσω για το τάδε γεγονός ή για τον δείνα άνθρωπο, αύριο για το πώς αισθάνομαι, μεθαύριο έχω όρεξη να αστειευτώ κτλ.
Σήμερα λοιπόν, έχω όρεξη, όπως είναι πασιφανές άλλωστε, να μιλήσω γενικά και χωρίς κάποιο συγκεκριμένο θέμα .. και μπορεί να κουράζεσαι αγαπημένε μου αναγνώστη και να μονολογείς : "Μα καλά τι λέει σήμερα?"
Ναι σήμερα έχω όρεξη απλά να ξαναεπικοινωνήσω με τους αναγνώστες μου και να μοιραστώ αυτή μου τη διάθεση για αστεία και για νοσταλγία και για απολογισμό και για επανασύνδεση και και και για ό,τι άλλο.
Λοιπόν ναι το παραδέχομαι σήμερα είμαι μια αλλοπρόσαλλη.
Τι κάνεις λοιπόν αγαπητέ μου αναγνώστη; Αναγνώστη; Πού είσαι καλέ;
Ααα νόμιζα προς στιγμήν ότι σε έχασα ... (όχι ότι οι περισσότεροι δεν έχουν λακίσει ήδη) αλλά χαρά στο κουράγιο σου που συνεχίζεις!!
Για εσένα τον ένα που συνεχίζεις λοιπόν, έχω να σου πω πως καθυστέρησα να γράψω ο,τιδήποτε (και ίσως θα ήταν καλύτερα πιθανόν να σκέφτεσαι) λόγω αυξημένου φόρτου εργασίας. Όπως οι υποψήφιοι δήμαρχοι και νομάρχες και εγώ ... σε οργασμό .. εργασίας. Έτσι λοιπόν για 2 εβδομάδες σέρνω το σαρκίο μου (καλά μη με εικονίσεις τώρα και σαν τον Όσιο Ονούφριο, αλλά τρόπος του λέγειν) από δουλειά σε κρεβάτι και από κρεβάτι σε δουλειά. Πτώμα και στα δύο .. και μη βιαστείς να χαρείς για μένα .. κυριολεκτικά πτώμα στο γραφείο και ημι-Λάζαρος στο κρεβάτι.
Αλλά τι να το κάνεις όταν αυτός ο "νταβατζής" - η δουλειά ντε (δεν βγήκα στο κλαρί ακόμα) υπάρχει αναγκαστικά στη ζωή μας και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς; Σε απομυζεί, δεν σε ευχαριστεί αλλά είναι εκεί και χαίρεται που δεν μπορείς να κάνεις δίχως αυτόν.
Αλλά cheer up baby!! Δεν έχω διάθεση για down-ιάσματα σήμερα, 1η επίσημη εμφάνιση μετά από τόσο μεγάλη διακοπή.
Τώρα που το σκέφτομαι μαζί με τα νέα τηλεοπτικά προγράμματα κι εμφανίζομαι κι εγώ:"Να μη ντρέπεσαι να εκφράζεσαι για ό,τι κι αν είναι αυτό .. αυτό είναι Megalicious!!" .. (Μόλις βρήκα τον τίτλο αυτού του post)
Φιλάκια πολλά πολλά αγαπημένε αναγνώστη και ελπίζω να χάρηκες που με "ξαναείδες".
Υπόσχομαι να μην ξαναδιακόψω τη ροή του προγράμματός μου και να μη το ρίξω στις επαναλήψεις!
Γιατί η "Dolce Vita" υπάρχει και δεν είμαστε "Δυο ξένοι" αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά "Είσαι το ταίρι μου" και "Σ'αγαπώ - Μ'αγαπάς"!!! Όχι??

(Περίμενες μη αλλοπρόσαλλες εικόνες σε αυτό το post?)