Μήνα Μάρτη στη Νέα Μάκρη!

Κατά καιρούς έχω και έχουμε όλοι γκρινιάξει για την έλλειψη "πρασίνου" και γενικότερα πάρκων στην Αθήνα. Επιπλέον διαρκώς αναρωτιόμαστε "και πού να πάμε;", "τίποτα δεν υπάρχει εδώ κοντά".
Σε πείσμα λοιπόν του κακού μου εαυτού και της κοινότυπης τακτικής την ημέρα της εθνικής μας αργίας (25η Μαρτίου), με πρόταση των γονιών μου, πήγαμε για βόλτα στη Νέα Μάκρη.

Το χαρακτηριστικό της Νέας Μάκρης είναι ένα λιθόστρωτο μονοπάτι, παράλληλα με την παραλία, το οποίο εισχωρεί μέσα σε "πράσινο". Δεξιά και αριστερά υπάρχουν φροντισμένα δέντρα, καθώς επίσης και κάτι "χαμόσπιτα" εκκατομμυρίων πάνω στο κύμα. Ο δήμαρχος (προφανώς) έχει φυτέψει και φοίνικες πάνω στην παραλία, δίνοντας ένα πιο εξωτικό στυλ στην περιοχή.

Με σύμμαχο τον ήλιο, κάναμε βόλτα πάνω κάτω σε αυτό το μονοπάτι, χαζεύοντας το τοπίο, που ομολογουμένως είναι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Υπήρχαν και κάποιοι θαρραλέοι που έκαναν πικ-νικ και κάποιοι άλλοι που επιδόθηκαν σε ... αθλοπαιδείες στην άμμο.

Σε ένα μέρος της διαδρομής το μονοπάτι σε οδηγεί σε ένα κατάλευκο εκκλησάκι, με θαλασσί τρούλο, τέτοιο που συναντά κανείς στις Κυκλάδες. Αν θυμάμαι καλά είναι της Αγ. Κυριακής.

Και επειδή το περπάτημα ανοίγει την όρεξη (και όχι μόνο), καθίσαμε σε ένα ταβερνάκι για τον παραδοσιακό μπακαλιάρο-σκορδαλιά, ο οποίος παρεπιπτόντως ήταν λουκούμι.
Φεύγοντας σκέφτηκα ότι η Νέα Μάκρη είναι ένας κοντινός στην Αθήνα, προορισμός ο οποίος ενδείκνυται για κοντινές εξορμήσεις. Βέβαια κρίνοντας από τον αυξημένο κόσμο, Μάρτη μήνα, μάλλον δεν θα πέφτει καρφίτσα το καλοκαίρι. Ίδομεν λοιπόν.

Musicovery.com

Το ανακάλυψα πρόσφατα και το βρήκα ενδιαφέρον.
Είναι ένα site το οποίο σου δίνει τη δυνατότητα να ακούς διαφόρων ειδών τραγούδια, ανάλογα με τη διάθεσή σου. Δηλώνεις αρχικά τη διάθεσή σου, το είδος μουσικής που σου αρέσει, αν θες το ρυθμό των τραγουδιών (αν θες dance ή όχι κομμάτια), αν θες δηλώνεις ένα εύρος δεκαετιών των μουσικών επιλογών και στο τέλος με βάση τα παραπάνω φτιάχνεται ένα είδος δενδροδιαγράμματος, με κόμβους τα επιλεγόμενα τραγούδια.
Εν συνεχεία αν θες δηλώνεις αν απο αυτά που παίζουν κάποιο σου αρέσει ή όχι και έτσι φτιάχνεται και μια προσωπική λίστα τραγουδιών. Αν σας ενδιαφέρει, παίξτε λιγάκι.

Καθαρά Δευτέρα στα .. καμμένα.

- "Και πού να πάμε;;", ετέθη για ακόμα μία φορά η κλασσική ερώτηση.
- "Βουνό ή θάλασσα;"
- "Χμμμ ... μιας και η μέρα επιβάλλει θαλασσινά, τα παραλιακά μέρη θα έχουν την τιμητική τους, άρα πολύ κόσμο, άρα 5 ώρες επιστροφή" λέω εγώ
- "Ωραία, σε πιο βουνό;"
-"Ένα βουνό που να συνδυάζει και ξέφωτα για το πέταγμα αετού και μέρη με πυκνά φυλλώματα για να κάνουμε το πικ νικ μας"
Μη σας τα πολυλογώ αποφασίσαμε να πάμε στην Πάρνηθα. Αφού περάσαμε όλες τις χασαποταβέρνες που σέρβιραν σαρακοστιανά, αφού πληρώσαμε 15€ για 2 μερίδες καλαμαράκια και 1 μερίδα πατάτες σε πακέτο, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε.
Σε ένα από τα μεγαλύτερα ξέφωτα (όπου από παιδί θυμάμαι να κάνουμε εκδρομές) είχε μια εκδήλωση το ΚΚΕ και είχε γεμίσει τα δένδρα με κόκκινες σημαίες. Παραπλεύρως του δρόμου αυτοκίνητα, επαναστατικά τραγούδια από κάποια μεγάφωνα, τσίκνα και κόσμος ... Χμμμ είναι που στο βουνό θα αποφεύγαμε τον κόσμο. Όπως μάθαμε γινόταν μία εκδήλωση υπέρ των αναδασώσεων στην Πάρνηθα.
Anyway αποφασίσαμε να αφήσουμε τους πολύβοους πρόποδες και να ανηφορίσουμε. Όσο ανεβαίναμε τόσο πιανόταν η ψυχή μας. Και όχι από το υψόμετρο, αλλά από τη γύμνια. Δεν είχα πάει στην Πάρνηθα μετά την καλοκαιρινή πυρκαγιά. Ένα έχω να πω .. κρανίου τόπος .. μαύροι κορμοί, σταχτί ξερό χώμα και που και που κάποια δενδράκια που γλίτωσαν τη φωτιά με μερικά καψαλισμένα κλαδιά.
Μέσα σε όλο αυτό το νεκρό τόπο, αγέρωχο και στο παρά τσακ σωσμένο το Καζίνο. Είχα ακούσει ότι δόθηκε υπεράνθρωπη μάχη να μην παραδοθεί στις φλόγες και πράγματι έτσι πρέπει να έγινε. Μέχρι την είσοδό του είχε καμένα δένδρα. Βρήκαμε λίγο χώρο με λίγο πράσινο και λίγη άπλα και λίγη θέα και στρώσαμε τις ψάθες μας. Βγάλαμε και τα ταπεράκια μας με όλα τα σχετικά εδέσματα και ... τα παρατήσαμε. Σηκωθήκαμε να δώσουμε φιλότιμες προσπάθειες ώστε να πετάξουμε τον αετό μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε και πολύ αέρα εχθές. Εεε αφού πέταξε για 4-5 δευτερόλεπτα και αφού έπεσε ουκ ολίγες φορές, είπαμε να παρατήσουμε την προσπάθεια, να τον αφήσουμε να φλερτάρει με το έδαφος και να φάμε. Σκάσαμε. Δεν το κρύβω. Το αποδώσαμε όλοι στο ότι, η φύση ανοίγει την όρεξη! Αλλά επειδή ορισμένα μέλη της παρέας "τρωγόντουσαν" να ξαναπροσπαθήσουν, μετά το φαγητό ξαναπροσπάθησαν. Και ας έλεγα εγώ ότι "η χώνεψη είναι ιερή διαδικασία" και ότι "η καρδιά θα ζοριστεί" .. στου κουφού την πόρτα ... Πέταξε όμως .. και πήγε πολύ ψηλά!! Και αμόλα την καλούμπα! Αμόλα, αμόλα ... .... ουπς πού πηγε το σκοινί;; Άφαντο το σκοινί. Μείναμε με την καλούμπα στο χέρι που λένε.
Η καλούμπα είχε ένα κόμπο (;;) ο οποίος από την αντίσταση κόπηκε. Και έτσι πάει ο αετός μας!! Έπεσε σε μια χαράδρα ... για να αποτελέσει πιθανό προσάναμα για την επερχόμενη πυργαγιά..
Αυτός ήταν το χρονικό μιας Καθαράς Δευτέρας στα καμμένα .. Άντε και του χρόνου!!

emo - seaina

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκα

Το παραπάνω τρίπτυχο το βρήκα σε ένα site και αποτέλεσε την αφορμή για να ανεβάσω αυτό το post. Ειδικά το "Γιορτή γι΄αυτές στο δυτικό κόσμο" με προβλημάτισε.

Γιορτή γι΄αυτές στο δυτικό κόσμο,
μέρα αγώνα για τις γυναίκες που ζουν σε δικτατορικά καθεστώτα,
άγνωστη έννοια για τις -πολλές- του τρίτου κόσμου

Αλλά αρχικά ας το πάρουμε ιστορικά.
Η ιστορία μας διδάσκει ότι το γυναικείο κίνημα ξεκίνησε δειλά από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής γύρω στο 1820 και κορυφώθηκε στις 8 Μαρτίου του 1857. Οι γυναίκες που δούλευαν στις βιομηχανίες ρούχων απείργησαν με αίτημα ίσες απολαβές με τους άντρες, καλύτερες συνθήκες εργασίας και μείωση του ωραρίου εργασίας. Η απεργία πνίγηκε στο αίμα, αλλά αποτέλεσε την απαρχή των αγώνων για ίσα δικαιώματα των δύο φύλων που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Το 1910 στην Κοπεγχάγη η Δεύτερη Διεθνής Διάσκεψη Σοσιαλιστριών καθιερώνει την ετήσια Ημέρα της Γυναίκας.
Το 1977 ο O.Η.Ε. στη Γενική του Συνέλευση καθιέρωσε την Ημέρας της Γυναίκας, ως Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.
Ας πάμε και στην Ελλάδα.
"Oι γυναίκες της χώρας μας, για πολλούς αιώνες καταπιεσμένες, δέχονταν παθητικά τις διακρίσεις που γίνονταν σε βάρος τους και το ρόλο που τους δόθηκε μέσα στις παραδοσιακά πατριαρχικές κοινωνίες, ζώντας στη σκιά των ανδρών απληροφόρητες, αγράμματες, μακριά από τη δημόσια και οικονομική ζωή του τόπου, παρόλο που συνέβαλλαν αποφασιστικά τόσο στους απελευθερωτικούς αγώνες, όσο και στην ανάπτυξη της χώρας.
Το 1930 οι Ελληνίδες αποκτούν το δικαίωμα του "εκλέγειν" στις Δημοτικές εκλογές, μετά τη συμπλήρωση του τριακοστού έτους της ηλικίας τους, όμως το 1936 η δικτατορία του Μεταξά ανακόπτει την εξέλιξη του Γυναικείου Κινήματος. Μόλις το 1950 και ύστερα από διεθνή επίδραση, οι γυναίκες αποκτούν το δικαίωμα του "εκλέγεσθαι" στις Δημοτικές εκλογές και το 1952 στις Βουλευτικές.
Μετά την επικύρωση του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και της Διεθνούς Σύμβασης της Νέας Υόρκης "Περί πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών" καταργήθηκαν και στην Ελλάδα κραυγαλέες θεσμοθετημένες διακρίσεις σε βάρος των γυναικών και άνοιξε ο δρόμος για τη συμμετοχή τους στη δημόσια ζωή του τόπου.
Μετά τη Μεταπολίτευση το Γυναικείο Κίνημα μπαίνει σε νέα φάση και εμφανίζεται ιδιαίτερα δυναμικό διεκδικώντας τις ίσες ευκαιρίες που δικαιούται, ενώ συνδέεται με τις γενικότερες κοινωνικο-οικονομικές διεκδικήσεις και αποκτά πολιτικό χαρακτήρα. Σήμερα το Γυναικείο Κίνημα, έχοντας πετύχει πολλά τόσο σε θεσμικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, διεκδικεί την πλήρη ένταξη της γυναίκας με ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Η 8η Μάρτη σε όλο τον κόσμο είναι μέρα μνήμης των αγώνων των γυναικών, μέρα αποτίμησης των κατακτήσεων και αφετηρία νέων στόχων για την ουσιαστική κατοχύρωση της Ισότητας των φύλων. "

Από το site του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΤΕΕ).

Θα προσθέσω ενδεικτικά ότι μόλις το 1984 ο νομοθέτης αποφάσισε ότιο για το βιασμό πρέπει να ασκείται αυτεπάγγελτη δίωξη.

Και όλα αυτά για να καταλήξω στο ότι είμαστε οι πρώτες γενιές που καρπωνόμαστε το οφέλη των αγώνων κάποιων γυναικών, οι οποίες ήταν γιαγιάδες και προγιαγιάδες μας. Είναι πολύ κοντά μας όλα αυτά, δεν είναι αρχαία ελληνική ιστορία και ΣΑΦΩΣ δεν έχουν επιτευχθεί όλα όσα θα έπρεπε. Παραδέχομαι ότι κατακτήθηκε η έλλειψη διακρίσεων μεταξύ των 2 φύλων, στο μεγαλύτερο βαθμό, αλλά υπάρχουν πάρα πολλά κατάλοιπα φαλλοκρατικής φύσης στη σημερινή κοινωνία. Αν ψάξετε στον κοινωνικό περίγυρο πόσες οικογένειες δεν κρύβουν στα σπλάχνα τους ξυλοκοπημένες, καταπιεσμένες, απατημένες, βιασμένες γυναίκες;; Γυναίκες που υφίστανται όλα αυτά μέσα στην οικογένειά τους;;
Από την άλλη υπάρχουν και οι ακραίες φεμινιστικές απόψεις που δεν μάχονται για ισότητα, αλλά για τον αφανισμό του αντρικού φύλου. Δηλαδή υπάρχουν γυναίκες που επιθυμούν να φτάσουμε σε ένα σημείο καταπίεσης των αντρών από τις γυναίκες. Έλεος.
Προσωπικά πιστεύω ότι η ισότητα δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Ισότητα των 2 φύλων δεν μπορεί να υπάρξει εκ φύσεως. Ο άντρας και η γυναίκα είναι διαφορετικά όντα, με διαφορετικούς ρόλους. Αυτό που πρέπει να υπάρχει για μένα είναι σεβασμός στη διαφορετικότητα των ρόλων των 2 φύλων. Κοινές ευκαιρίες σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας (εργασία, παιδεία, "εκλέγεσθαι"), αλλά σεβασμός στη διαφορετικότητα. Δεν μπορεί για παράδειγμα το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε (για να σχολιάσω και την επικαιρότητα) να μη σέβεται ότι μια γυναίκα που είναι μητέρα, έχει πολλαπλές ευθύνες και αρμοδιότητες έξω από το επαγγελματικό της περιβάλλον. Για μένα αυτό είναι μια λάθος ισότητα.
Για να μη σχολιάσω το γεγονός ότι στη σημερινή πολιτισμένη ελληνική κοινωνία απολύονται γυναίκες όταν μείνουν έγκυες, ότι η εγκυμοσύνη στον ιδιωτικό τομέα σε σχέση με το δημόσιο αντιμετωπίζεται τελείως διαφορετικά κτλ κτλ.
Anyway, όλοι λίγο ως πολύ τα ξέρουμε επειδή τα βιώνουμε.
Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, που αποτελεί ημέρα μνήμης, ας αναλογιστούμε πως την ισότητα ή το σεβασμό στη διαφορετικότητα των ρόλων ΔΕΝ τον φέρνουν οι νόμοι, αλλά οι άνθρωποι.
Ο συνάδερφος και ο εργοδότης που σέβονται την εργασία μιας συναδέρφου/υφιστάμενης, ο σύζυγος/σύντροφος που δεν θεωρεί ότι οι δουλειές του σπιτιού είναι αποκλειστική ευθύνη της συζύγου/συντρόφου και που δεν ασκεί βία αντί λόγου, οι γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους δίχως παράλογες διακρίσεις και γενικά όλοι μας που σεβόμαστε το συνάνθρωπό μας για αυτό που είναι, θα φέρουμε ουσιαστικές αλλαγές για την ομαλή συνύπαρξή μας σε αυτό τον πλανήτη.

Υπάρχει και site για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

"Όσο μπορείς"

Με κάλεσε ο Πολυχρόνης σε ένα παιχνίδι ποιημάτων.
Παραθέτω λοιπόν ένα από τα αγαπημένα μου:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

K.Π. Kαβάφη, Ποιήματα I, (1896-1918)

Η πρώτη στροφή είναι χαραγμένη μέσα μου από μαθήτρια, όταν το κάναμε στο Νεοελληνικά Κείμενα.
Θα ήθελα να προσκαλέσω το Γκρινιάρη, τη Σοφία, το Νίκο, την Ιουλία, τον Πίκο Απίκο και όποιον άλλο θέλει.