Το μπεζ και το ακίνητο

Το ραδιόφωνο κολλημένο στην κλασσική συχνότητα, παίζει επιλογές αγαπημένες. Στο μικρό σαλόνι δυο χαμηλωμένα φώτα απομονώνουν το μπεζ της παλέτας τους και με αυτό χρωματίζουν τους τοίχους. Στη γωνία μία άφωνη οθόνη εναλλάσσει ζεστές εικόνες. Στην αναπαυτική πολυθρόνα χωμένη βαθιά, κουλουριασμένη μια ψυχή .. Στο τραπεζάκι δίπλα της, ακουμπισμένο το ποτήρι με το ζεστό βαθυκόκκινο ποτό παιχνιδίζει σύμφωνα με τις δονήσεις του μπάσου του ραδιοφώνου. Λατρεύει τα μπάσα .. στο έπακρο τα μπάσα!!

Ζαλισμένη από το ποτό, γυρνάει το βλέμμα στην οθόνη .. δυο ζευγάρια χεριών περιπλέκονται, δυο ζευγάρια χειλιών εναλλάσσουν την κυριαρχία τους, δυο κορμιά ενώνονται .. αυτό της έλειπε τώρα.
Αρπάζει το ποτήρι και αδειάζει το περιεχόμενο. Ψάχνει το τηλεκοντρόλ, μα όταν το βρίσκει κάτι την ωθεί να μην το αλλάξει. Μια ανατριχίλα διαπερνάει το δικό της κορμί. Αναζητά το μπουκάλι και ξαναγεμίζει το ποτήρι. Βολεύεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα.
Παραδίπλα κοιτά ένα άλλο ακίνητο ποτήρι, γεμάτο, από ώρα περιμένει ένα χέρι.
Ξάφνου κάποιο χέρι σηκώνει αυτό το ποτήρι προς την κατεύθυνσή της. Κάποιος την πλησιάζει, κάποιο χέρι ταξιδεύει στο πόδι της και μετά στο λαιμό της, Κάποια χείλη τη φιλούν, κάποια μάτια τη ζαλίζουν. Κάποια άγνωστη ηδονή την κατακλύζει. Αφήνεται. Τελειώνει. Ανοίγει τα μάτια. Δεν υπάρχει κανείς και το ποτήρι ακόμα ακίνητο απέναντί της, την κοιτά περιπαιχτικά.
Είναι μόνη. Στην συνειδητοποίηση αυτή, ξεσπά σε λυγμούς. Κρασί και δάκρυα γίνονται ένα. Στην οθόνη τα κορμιά έχουν πια χωρίσει, μια αγκαλιά πια τα ενώνει. Το άγνωστο κορμί έχει πια χωρίσει από το δικό της, μα πλέον δίπλα της δεν βρίσκεται κανείς.
Από το ραδιόφωνο ακούγεται το αγαπημένο της μπλουζ.. Ασυναίσθητα σηκώνεται και παίρνει το ποτήρι της στο χέρι. Αρχίζει να λικνίζεται στον αργόσυρτο ρυθμό .. σαν αερικό .. το κόκκινο κρασί πλέον ταξιδεύει μέσα της, όπως ταξιδεύει και αυτή από γωνιά σε γωνιά, μέχρι που η κορύφωση του τραγουδιού τη βρίσκει στο χαλί να σιγομουρμουρίζει το σκοπό. Το κρασί έχει πια σωθεί .. χαμογελά .. «σκέψου να με έβλεπε σε τέτοια χάλια» ..
Κάπου εκεί την πήρε ο Μορφέας στην αγκαλιά του .. σε μια γλυκιά, ζεστή αγκαλιά που τόσο αναζητούσε, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο πρωί.
Μια ακτίνα ήλιου που τρύπωνε από τα στόρια, είχε στοχεύσει τα μάτια της και είχε βάλει σκοπό να τρυπώσει και κάτω από τα βλέφαρά της. Και τα κατάφερε προκαλώντας ένα γουργούρισμα, ένα τέντωμα, ένα συνοφρυωμένο πρόσωπο. Όταν πλέον παραδέχτηκε την ήττα της απέναντι στην πηγή ζωής, ανασηκώθηκε. «Μα τι στο καλό;»
Ήταν γυμνή, με μια στυφή γεύση στο στόμα και με προσκεφάλι ένα αναποδογυρισμένο, κολονάτο ποτήρι κρασιού. Γύρισε το βλέμμα και σταμάτησε στο άλλο ακίνητο ποτήρι, που την παρατηρούσε όλο το προηγούμενο βράδυ. Σήκωσε το πόδι και το κλώτσησε με τόση δύναμη που εκσφενδονίστηκε στον απέναντι τοίχο, σπάζοντας σε χίλια μικρά κομματάκια και βάφοντας με κόκκινο το μπεζ του.
Σηκώθηκε και έτσι, δίχως να κρυώνει, άνοιξε διάπλατα τα στόρια και άφησε τον ήλιο να τη λούσει, να την εξαγνίσει, να την απαλλάξει .. από κάθε ακίνητο ποτήρι και κάθε μπεζ στους τοίχους.

Σοκ στο Λούσιο και .. σε μένα!

φωτογραφία από www.in.gr

Είναι στιγμές που σε ΣΟΚΑΡΟΥΝ πολύ (αδιάφορο το γιατί τόσο) και που σε ωθούν να γράψεις αυτό:
Κυριακή πρωί και έχω βγει για να αγοράσω εφημερίδες.
Τηλεόραση δεν έχω ανοίξει από το Σάββατο το πρωί, άρα είμαι αποκομμένη από τα γεγονότα.
13:13 μ.μ. χτυπάει το κινητό.
- "Έλα ζεις;" ένας φίλος
- "Εεε ναι καλέ, τι κάνεις" ανυποψίαστη και γεμάτη τύψεις που έχω εξαφανιστεί.
- "Είπα μήπως είσαι πάλι σε κανένα ποτάμι"
- "Όχι καλέ, πάλι" χαζοχαρούμενη εγώ
- "Δεν άκουσες τι έγινε στο Λούσιο;"
- "Όχι τι;"
Μου περιγράφει όλα τα γεγονότα ... εγώ σιωπηλή και σοκαρισμένη.
- "Είσαι καλά;"
- "Εε έχω πάθει πλάκα"
- "Καλά, σε αφήνω τώρα, τα λέμε μετά και ΧΑΙΡΟΜΑΙ πραγματικά που σε άκουσα!" Αυτό το τηλεφώνημα επαναλήφθηκε και από άλλους (συμπεριλαμβανομένης και της μητέρας μου).
Γύρισα σπίτι και άνοιξα τηλεόραση, όπου πολλά κανάλια έδειχναν εικόνες από την τραγωδία.
Η καρδιά μου χτυπούσε σταδιακά γρηγορότερα και όσο οι γνώριμες εικόνες στην τηλεόραση πλήθαιναν τόσο το χέρι μου με το τηλεκοντρόλ έτρεμε.
Γνώριμες όχθες, ενός γνώριμου ποταμού, γνώριμοι δρόμοι, γνώριμου χωριού ... μέρη γεμάτα πόνο και θάνατο, μέρη που μόλις μία εβδομάδα πριν αποτέλεσαν το σκηνικό μιας όμορφης εμπειρίας για μένα.

Και μοιραία έρχεται στο μυαλό η ερώτηση:
"Τι θα γινόταν αν είχα πάει αυτό το σαββατοκύριακό για rafting στο Λούσιο;;;".
Μπορεί τίποτα, μπορεί και τα πάντα.

Καταλήγω λοιπόν, για ακόμα μία φορά, στο ότι η ζωή είναι τόσο εύθραυστη και τόσο τυχαία δοθείσα, μα ακόμα πιο τυχαία και πιο αναπάντεχα αφαιρούμενη.

.........

Θα μπορούσα να σας πω πολλά ακόμα μελαγχολικά και "κοψοφλέβικα" που σκέφτομαι από σήμερα το πρωί, αλλά επιλέγω να μην το κάνω.

φωτογραφία από εμένα

Σήμερα αυτά από εμένα, από αύριο ξανά σε πιο αισιόδοξα post!

Κρατάς μυστικό;

Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι σε κάποιο προάστιο της Αθήνας. Σε ένα άδειο οικογενειακό διαμέρισμα, για ανεξήγητο λόγο γεννήθηκε μια σπίθα στο χώρο της κουζίνας. Η σπίθα αυτή, σε πείσμα της κοινής επιθυμίας, αναπτύχθηκε σχηματίζοντας μια φλόγα, η οποία με τη σειρά της γιγαντώθηκε και κατέληξε σε μία αξιοπρεπή φωτιά.

Η φωτιά που ξέσπασε λοιπόν, αρχικά δρούσε μυστικά και ύπουλα. Οι φλόγες της έγλυφαν κάθε γωνιά της κουζίνας του διαμερίσματος. Η θερμοκρασία άρχισε να αναπτύσσεται επικίνδυνα, σε σημείο που το τζάμι του παραθύρου θρυμματίστηκε. Ο θόρυβος που προκλήθηκε, αρχικά παραξένεψε την κουτσομπόλα γειτόνισσα του κάτω διαμερίσματος, αλλά στη θέα της φωτιάς που ξεπηδούσε στο πάνω διαμέρισμα από το δικό της τρομοκρατήθηκε.

Κάλεσε αμέσως την πυροσβεστική. Ένα όχημά της στριγκλίζοντας έσπευσε στην πολυκατοικία. Με ταχύτητα που θα ζήλευε και ο Flash, τέσσερις πυροσβέστες ανέβηκαν στο διαμέρισμα. Μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά, έσπασαν την πόρτα του διαμερίσματος και μπήκαν στο φλεγόμενο διαμέρισμα. Ευτυχώς η φωτιά ήταν περιορισμένη στο χώρο της κουζίνας, οπότε και μπόρεσε να αντιμετωπιστεί εύκολα.
Όταν μετά από κάποια ώρα κάθε φλόγα είχε πλέον καταπνιγεί, η κουζίνα παρουσίαζε ένα λυπηρό σκηνικό, βγαλμένο από ρεπορτάζ του Αλ Τζαζίρα για τον πόλεμο στο Ιράκ. Λιωμένα πλαστικά, καμένα ντουλάπια, κατεστραμμένες ηλεκτρικές συσκευές και όλα αυτά καλυμμένα με ένα γκρι πέπλο στάχτης και με ένα μαύρο χρώμα μουτζούρας στους τοίχους.
Κάπου εκεί, στην ώρα του απολογισμού από πυροσβέστες και γείτονες, καταφτάσανε στο διαμέρισμα οι ιδιοκτήτες του, οι οποίοι αποσβολωμένοι και άφωνοι παρατηρούσαν την καταστροφή. Τριγυρνούσαν σα χαμένοι ανάμεσα σε αποκαΐδια και μακάριζαν την τύχη τους που έλειπε ο γιος τους από το σπίτι. Τότε η μητέρα σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε το γιο της στο κινητό να του πει τα καθέκαστα.
Ξαφνικά ακούστηκε ένας υπόκωφο θόρυβος, σαν ring tone κινητού, αλλά από κάπου μακριά. Για την ακρίβεια όχι και από τόσο μακριά, πίσω από την κλειστή πόρτα του υπνοδωματίου του γιου της. !!! Μετά το πρώτο σοκ, όλοι ορμήσανε προς το υπνοδωμάτιο. Άνοιξαν την πόρτα και αντίκρισαν έναν όγκο σε σχήμα ανθρώπινου σώματος κάτω από ένα σεντόνι. Με ακόμα μεγαλύτερη απορία η μητέρα πλησίασε το κρεβάτι, σήκωσε το σεντόνι και είδε τον αγουροξυπνημένο γιο της να την κοιτάζει έκπληκτος. Αυτός όταν αντιλήφθηκε και τον υπόλοιπο κόσμο και μάλιστα όχι συνηθισμένο για ένα σπίτι, ρώτησε να μάθει τι συνέβη. Του περιέγραψαν όλο το σκηνικό, τη φωτιά, το σπάσιμο του τζαμιού που την έκανε αντιληπτή, τη «διάρρηξη» του σπιτιού από τους πυροσβέστες και τέλος την κατάσβεση της φωτιάς και πλέον ετέθη το ερώτημα πώς ο γιος δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό. Σε αυτή την ερώτηση δεν είχε ούτε ο ίδιος απάντηση.
Το περιστατικό λοιπόν, για την πυροσβεστική καταγράφτηκε ως παράδοξο και για την οικογένεια ως ανεξήγητο.
Μετά από κάμποσες ημέρες συνάντησα το γιο στο δρόμο και του ανέφερα το περιστατικό που είχε φτάσει στα αυτιά μου από κοινούς γνωστούς και του μετέφερα την απορία μου:
- «Μα καλά ρε Τάκη, δεν άκουσες το παραμικρό; Εδώ γκρεμιζόταν το σπίτι σου και δεν αντιλήφθηκες τίποτα;»
- «Κρατάς μυστικό;» ο Τάκης
- «Για λέγε..»
- «Εκείνη την ημέρα είχα ξαπλώσει για μεσημέρι και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά μέσα στον ύπνο μου άκουσα ένα κρότο σαν σπάσιμο τζαμιού (το τζάμι της κουζίνας) και τρόμαξα. Είπα να σηκωθώ να δω τι έγινε, αλλά μετά σκέφτηκα ότι μάλλον μπήκαν κλέφτες στο σπίτι και κουκουλώθηκα περισσότερο. Στη συνέχεια άκουσα κάποιον να σπάει την πόρτα του σπιτιού, συνομιλίες και γενικότερη αναστάτωση στους μέσα χώρους. Οπότε θυμήθηκα την προτροπή της αστυνομίας να κάνεις τον κοιμισμένο αν μπουν διαρρήκτες σπίτι και είσαι μέσα και ... πολύ απλά το έπαιξα κοιμισμένος. Δεν σου κρύβω τον τρόμο μου και την ανησυχία μου, μην μπουκάρουν στο δωμάτιό μου .. όταν ξαφνικά άνοιξε η πόρτα του δωματίου μου και κόσμος πολύς βρέθηκε μέσα, συνέχισα να κάνω τον κοιμισμένο προσευχόμενος για τη σωτηρία μου. Μέχρι που η μητέρα μου με ξεσκέπασε και .. βρέθηκα μπροστά στη συνειδητοποίηση της γκάφας μου. Δεν τολμώ να αποκαλύψω την αλήθεια ούτε στους δικούς μου. Κρατάς μυστικό;»

Αλεσσάνδρο

Στα 12 μου χρόνια, πραγματοποιήθηκε το όνειρο των γονιών μου, να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι στην Αθήνα. Μετά από 2 χρόνια καθημερινής επίβλεψης χτισίματος, 2 εισαγωγές της μητέρας μου στον Ευαγγελισμό από υπερκόπωση, πολλά πολλά έξοδα και ένα δάνειο που πριν ένα χρόνο αποπληρώσαμε αφού δώσαμε τα 100πλάσια λεφτά πίσω, αποκτήσαμε ένα δικό μας σπίτι.

Την μετακόμιση σε εκείνη την ηλικία δεν την πολυθυμάμαι, το μόνο που θυμάμαι είναι που τη μία μέρα κοιμήθηκα σε ένα άδειο σπίτι με στρώματα στο πάτωμα, σαν σε καταυλισμό και την επόμενη κοιμήθηκα σε ένα καινούριο χώρο που μύριζε μπογιά. Καθόλου δε μου άρεσε, πράγμα το οποίο θα έστελνε τη μητέρα μου για 3η φορά στον Ευαγγελισμό από νευρικό κλονισμό αυτή τη φορά, αλλά υπήρχε ένα θετικό που ανέτρεπε την άποψή μου για αυτό το σπίτι.

Το θετικό του νέου σπιτιού ήταν ότι βρισκόταν σε αδιέξοδο, οπότε αφενός είχε ησυχία, αφετέρου στο δρομάκι έξω από το σπίτι μπορούσαμε άνετα τα παιδιά της γειτονιάς να παίζουμε δίχως να ανησυχούν οι γονείς μας μη μας πατήσει κανένα αυτοκίνητο. Αυτό το θετικό προσέλκυε και τα υπόλοιπα παιδιά τη γειτονιάς, γεγονός που τελικά έσπασε τα νεύρα στη μητέρα μου, λόγω της καθημερινής φασαρίας που κάναμε.
Στο διπλανό σπίτι με το δικό μας, έμενε ένα αγόρι, ο Αλέξανδρος, με τη μητέρα και τη γιαγιά του. Η γιαγιά του τον φώναζε συνεχώς:
- «Αλεσσααααάνδρο, Αλεσσααααάνδρο!» και δεν καταλάβαινα το λόγο.
Το απέδωσα τότε στην έλλειψη δοντιών που την έκανε να μην προφέρει το «ξ».
Ο Αλέξανδρος για να καταλάβετε, ήταν το κωλοπαιδάκι της γειτονιάς, ο γόης, ο μάγκας. (Πάντα τα καλά παιδιά πάω και κοιτάω η άτιμη).
Σαν κλασσικό λαγωνικό λοιπόν, από μικρή, τον είχα μπανίσει αρχικά πίσω από τις φυλλωσιές του σπιτιού μου να κάνει ποδήλατο. Πάνω κάτω με το ποδήλατο αυτός, πέρα δόθε με τα φυτά της μάνας μου εγώ. Αυτό γινόταν καθημερινά, οπότε για να μη με τρώνε τα ζουζούνια ανάμεσα στις φυλλωσιές και να μην καταστρέφω τα φυτά της μαμάς πράγμα που θα την έστελνε ξανά στο νοσοκομείο, αποφάσισα πως έπρεπε κάτι να κάνω.
Εκείνο το Δεκέμβρη είχα πάρει το Lower, οπότε ο μπαμπάς μου αποφάσισε να μου κάνει ένα δώρο. Δίχως δισταγμό του είπα πως θέλω ένα ποδήλατο.
"Κοινά χόμπυ ... ευκαιρία για γνωριμία", σκέφτηκα.
Πήγαμε με το μπαμπά στο κατάστημα με τα ποδήλατα, όπου υπήρχαν τα τελευταίας τεχνολογίας και μόδας κομμάτια. Κάτι ωραιότατα γυαλιστερά ποδήλατα, με ψηλές σέλες και πολλές ταχύτητες. Ο υπεύθυνος, βέβαια κοιτώντας με, συνέστησε στον πατέρα μου να μου αγοράσει ένα ροζ του γουρουνιού ποδήλατο, με ροζ καλαθάκι μπροστά, χαμηλή σέλα και ψηλό τιμόνι, με κορδόνια στα χερούλια και ένα κουδούνιπου έκανε ένα πολύ διακριτικό ντριν ντριν. Και ξέρετε κάτι, ο υπεύθυνος είχε δίκιο, ντρέπομαι που το λέω αλλά τότε μου άρεσε. Οπότε κάπως έτσι η μικρή Seaina απέκτησε το ροζ ποδήλατάκι της.


Την επόμενη ημέρα, Κυριακή, έβγαλα το ποδήλατο στο αδιέξοδο και πάνω κάτω, πάνω κάτω, άρχισα να κάνω βόλτες, με το βλέμμα στην πόρτα του Αλέξανδρου. Ντριν ντριν και το κουδούνι, αλλά ο Αλέξανδρος άφαντος. Είχα βάλει και στο ροζ καλαθάκι, τη Barbie μου και γεμάτη περηφάνια έκοβα βόλτες, Κάποια στιγμή βαρέθηκα να περιμένω να φανεί και παράτησα το ποδήλατο στην άκρη. Ασχολιόμουν με την κούκλα μου και ενώ την είχα χτενίσει για 300ή φορά, δίχως να το αντιληφθώ, με πλησιάζει ένα ποδήλατο με τον Αλέξανδρο απάνω.
Πάνω στον πανικό μου να κρύψω την κούκλα μου, μη με περάσει και για κανένα χαζοκόριτσο, την πέταξα μακριά, πράγμα το οποίο σύγχυσε τη μαμά! (τελικά η μαμά έχει ευαίσθητο νευρικό σύστημα, κατέληξα)
Ο Αλέξανδρος κοίταξε μία εμένα, μία το ποδήλατό μου και με ρώτησε, με ύφος John Travolta στο Pulp Fiction:
- «Κολιές ξέρεις να κάνεις;», "καλημέρα" ή "γειά σου" ούτε κατά διάνοια, είμαστε και βαρύ πεπόνι βλέπεις!!
Ωστόσο εγώ δεν μπορούσα να κρύψω τη χαρά μου, που το ροζ ποδηλατάκι μου είχε επιτύχει το στόχο του, ... μου είχε μιλήσει ο Αλεξανδρος!!! Βέβαια μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, σκέφτηκα λίγο το παράλογο και άτοπο της ερώτησής του, αλλά με άνεση, χαμόγελο και αυτοπεποίθηση του απαντάω:
- «Αμέ».
- «Για κάνε» μου λέει γεμάτος δυσπιστία.
- «Τώρα;; Δεν έχω μαζί μου τα υλικά. Ξέρεις φτιάχνω συνέχεια κολιέ, από χάντρες, κλωστές, κοχύλια. Τα πετυχαίνω πολύ καλά, θες να σου φτιάξω κι εσένα ένα;»
- «.... ;;;;;»
Με κοίταξε, λίγο απορημένος να το πω, λίγο "μωρ τι είν' τούτο;" να το πω, θα σας γελάσω. Δεν απάντησε πάντως, μου γύρισε την πλάτη και απλά σηκώθηκε και έφυγε πάνω στο ποδήλατό του. Από τότε δε μου ξαναμίλησε ποτέ.
Μετά από αρκετό καιρό έμαθα ότι κολιές είναι οι φιγούρες με το ποδήλατο που ο ποδηλάτης φρενάρει και σπινιάρει την πίσω ρόδα και όχι τα κοσμήματα που έφτιαχνα εγώ. Κάπως έτσι άδοξα, χάλασε πριν καν αρχίσει μια γνωριμία. Βέβαια καλύτερα, αν το σκεφτείς, διότι αργότερα έμαθα επίσης ότι ο πατέρας του ήταν Ιταλός μαφιόζος. Εξού και το Αλεσσάνδρο της χωριάτας της γιαγιάς του!!!
Έτσι λοιπόν ήρθε και δεν ακούμπησε ο Αλεσσάνδρο!

Πήγα (rafting) κι ήρθα!

Το ΠΣΚ που μας πέρασε ξαναπήγα για rafting, αλλά είπα να μην το ξανα-ανακοινώσω, γιατί την προηγούμενη φορά κάποιοι δε χάρηκαν καθόλου.

Οπότε είπα να το περάσω στα ψιλά!
Εν ολίγοις, πήγα στην Πελοπόννησο αυτή τη φορά, στο Λούσιο και στον Αλφειό ποταμό. Ο καιρός ήταν χάλια, όπως καταλαβαίνετε αφού 10 λεπτά έβρεχε, 10 λεπτά είχε ήλιο .. όλο το 2ήμερο. Μια χαρακτηριστική μας ασχολία και τις 2 ημέρες ήταν βρεχόμαστε και να στεγνώνουμε ..

Την 1η ημέρα κάναμε πεζοπορία μέσα στο δάσος, η οποία ξεκίνησε με ήλιο, αλλά στη μέση του περίπου ακούσαμε κάτι βροντές και επιταχύναμε. Δεν τη γλιτώσαμε, ξέσπασε η καταιγίδα και περπατούσαμε μέσα στη βροχή .. πολύ ρομαντικό από τη μία αν το σκεφτείς ..
Καταλήξαμε σε ένα καταφύγιο, όπου είχαν αναμμένο τζάκι και μας προσέφεραν ζεστό τσάι (ΤΕΛΟΣ ΜΑΪΟΥ!!!)
Το βράδυ συνφάγαμε και συνδιασκεδάσαμε με τον "Πέτρο" από το "So you think you can dance". Ο οποίος πριν γνωριστούμε, μας ανακάλυψε που τον φωτογραφήσαμε. Καταλήξαμε να χορεύουμε μετά μαζί και στο τέλος χαιρετιστήκαμε εγκαρδίως!!

Την άλλη μέρα κάναμε το rafting. Η εποχή δεν είναι ιδανική, αφού αν δεν υπάρχει πολύ νερό, οι βάρκες κολλάνε στα βράχια και δυσκολεύονται. Αυτό το ΣΚ όμως επειδή έβρεχε συνεχώς, είχε φουσκώσει το ποτάμι, υπήρχε και ο μουντός καιρός πάνω από τα κεφάλια μας και ο τοπίο ήταν λίγο αγχωτικό.
Την προηγούμενη φορά, στον Άραχθο το τοπίο απαρτιζόταν από πέτρες, βράχια, φαράγγια και χαράδρες .. άγρια ομορφιά (άσε που είχε και έναν καλοκαιρινό ήλιο).
Αυτή τη φορά, υπήρχε πιο ποταμίσιο σκηνικό, δέντρα και χόρτα δεξιά και αριστερά και κλαδιά από πάνω μας τα οποία σκύβαμε να αποφύγουμε. Παρόλα αυτά ο Λούσιος ήταν αρκετά κατηφορικός και μας πήγαινε λίγο ως πολύ. "Ο Αλφειός δεν αστειεύεται, αναποδογυρίζει" μας είπε ο οδηγός μας και δεν μας άγχωσε καθόλου. Δεν αργήσαμε να το ανακαλύψουμε ... σε ένα ομολογουμένως δύσκολο πέρασμα η δική μας βάρκα σηκώθηκε κατά 90 μοίρες, κάθετα όπου χάσαμε 3 (μαζί με αυτούς και εμένα). Το να κολυμπάς σε ποτάμι καμία σχέση με το να κολυμπάς σε θάλασσα. Η αίσθηση του να σε παρασύρει το ρεύμα, δίχως να μπορείς να αντιδράσεις, να σε ρίχνει σε βράχια, πέτρες είναι λίγο τρομοκρατική. Το μόνο που κάνεις, αφήνεις να σε παρασύρει μέχρι να σε ξεβγάλει σε ήρεμα νερά. Αυτό έκανα κι εγώ και όταν πέρασα τα αφρίζοντα νερά προσέγγισα την όχθη και ανέβηκα σε ένα βράχο. Εκεί ήρθε και η βάρκα και μας μάζεψε. Σταματήσουμε να δούμε την επόμενη βάρκα, η οποία αναποδογύρισε και πέταξε τα παιδιά στα βράχια. Άρχισαν να κατεβαίνουν τα παιδιά, η βάρκα τα κουπιά και εμείς με τη δική μας βάρκα τους μαζεύαμε. Μετά από αυτό το περιστατικό και αφού όλοι μπήκαμε στις βάρκες, φτάσαμε σε ένα σημείο όπου υπήρχε ένας μικρός καταρράχτης και η βάρκα δεν μπορούσε να περάσει. Κατεβήκαμε και πηδήσαμε ένας ένας στα αφρίζοντα νερά και αφήσαμε να μας παρασύρει το νερό μέχρι λίγο πιο κάτω. Εκεί ήρθε η βάρκα πάλι και μας μάζεψε.
Συμπέρασμα αυτή η εμπειρία ήταν πιο extreme από την προηγούμενη!!
Αλλά και πάλι θα το ξανακάνω .. του χρόνου!!!

Η επικοινωνία σε .. άλλη διάσταση!!

Ήταν ένα μικρό κορίτσι, το οποίο μετά κόπων και βασάνων κατάφερε να μετοικήσει σε ανεξάρτητο διαμέρισμα. Επιθύμησε όμως κάτι παράλογο και ακραίο για την εποχή του και την πάτησε. Θέλησε στην Ελλάδα του 2007, να αποχτήσει ΚΑΙ σταθερό τηλέφωνό ΚΑΙ ADSL!! Απαράδεκτο, αν το σκεφτείς, αλλά το μικρό κορίτσι ήταν πιο προχωρημένο από την εποχή του.

Αρχικά λοιπόν απευθύνθηκε στη μεγάλη εταιρία της Ελλάδας, τον ΟΤΕ, για να αποκτήσει σταθερό τηλέφωνο. Πήρε στο 134 και έκανε μια τηλεφωνική αίτηση. Την πληροφόρησε η τηλεφωνήτρια, ότι στο όνομά της υπήρχε και μία παλαιότερη αίτηση σε άλλη διεύθυνση, στο πατρικό της. Βέβαια τότε, τους είχε πει να την ακυρώσουν, αλλά φαίνεται, για έναν περίεργο λόγο αυτό δεν έγινε. Πληροφόρησε λοιπόν, εκ νέου την τηλεφωνήτρια ότι η παλαιά αίτηση δεν ισχύει και ότι η καινούρια πρέπει να δρομολογηθεί.
Σε 5 εργάσιμες ημέρες παίρνει τηλέφωνο για να κλείσει ένα ραντεβού με το συνεργείο για να της βάλουν το πολυπόθητο τηλέφωνο. Με λύπη μαθαίνει ότι τα συνεργεία έχουν πολύ δουλειά και το νωρίτερο ραντεβού που δύναται να επιτύχει είναι σε ένα μήνα. Σε ένα μήνα; Σε ένα μήνα τι να κάνουμε. Αναγκαστικά θα έπερνε άδεια από τη δουλειά και θα τους περίμενε μεταξύ 8-14 κάποια στιγμή.
Περνάει ο καιρός και το μικρό κορίτσι ξοδεύει άπειρα ευρώ στο μόνο μέσο επικοινωνίας που διαθέτει, το κινητό τηλέφωνο. Αλλά δεν απελπίζεται, σε 1 μήνα θα έχει σταθερό τηλέφωνο!!
Πριν καμιά εβδομάδα από το καθορισμένο ραντεβού, της τηλεφωνάει ένας κύριος από τον ΟΤΕ και της λέει ότι στο όνομά της υπάρχουν 2 αιτήσεις σε 2 διαφορετικές διευθύνσεις!! Προσπαθώντας να συγκρατήσει την έκπληξη αλλά και την αγανάκτησή της, ενημερώνει ξανά τον υπάλληλο του ΟΤΕ, ότι η καινούρια και ισχύουσα αίτηση είναι η νεότερη (μάλιστα την επόμενη εβδομάδα έχει και ραντεβού για την εγκατάσταση), ενώ αυτή με την παλαιότερη ημερομηνία, δεν ισχύει και έχει ζητήσει επανειλημμένως να ακυρωθεί. Αφού επέρχεται συνεννόηση τελειώνει εκεί η επικοινωνία.
Φτάνει η παραμονή της εγκατάστασης του τηλεφώνου και ως οργανωτικό και προνοητικό κορίτσι, η ηρωίδα της ιστορίας μας, παίρνει τηλέφωνο στον ΟΤΕ να επιβεβαιώσει το ραντεβού και την άδεια από τη δουλειά της.
- «Καλημέρα σας, ονομάζομαι .... και θέλω να επιβεβαιώσω το αυριανό μου ραντεβού, με το συνεργείο για την εγκατάσταση του τηλεφώνου»
- «Μάλιστα, η διεύθυνσή και το τηλέφωνό σας;»
- «……………… και ...........»
- «Εεε εδώ βλέπω ότι στο όνομά σας υπάρχει μία αίτηση σε άλλη διεύθυνση από αυτή που μου λέτε και μία ακυρωμένη στη διεύθυνση που ζητάτε»
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Το μικρό κορίτσι μετά το πρώτο σοκ, διαπίστωσε το απίστευτο λάθος του προηγούμενου υπαλλήλου του ΟΤΕ, να ακυρώσει τη σωστή του αίτηση και να αφήσει σε ισχύ την παλαιά. Εξηγεί την κατάσταση, σε έντονο ύφος η αλήθεια είναι και απαιτεί αγανακτισμένο, να της εγκαταστήσουν το τηλέφωνο στην κανονισμένη προ μηνός ημερομηνία, αλλά στη σωστή διεύθυνση.
- «Εεε ξέρετε, αυτό θεωρείται νέα αίτηση και πρέπει να κλείσετε εκ νέου ραντεβού ... και το νωρίτερο που βλέπω ότι υπάρχει, είναι σε 25 ημέρες»
Το μικρό κορίτσι, αφού πήρε βαθιές ανάσες και απέφυγε το εγκεφαλικό, αλλά και το έμφραγμα του μυοκαρδίου, εξηγεί στον υπάλληλο, ότι όπως κάθε άνθρωπος προγραμματίζει τη ζωή του, έτσι και το ίδιο είχε κανονίσει, αφού αποκτήσει σταθερό τηλέφωνο, την επόμενη ημέρα να προλάβει μία προσφορά μιας εταιρίας για πακέτο σύνδεσης ADSL, η οποία θα έληγε σε 2 ημέρες.
- «Σας κατανοώ και έχετε δίκιο, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι»
Η ηρωίδα μας, εξαπόλυσε κάτι χριστοπαναγίες και κάτι χαριτωμένα κοσμητικά επίθετα για τον ΟΤΕ και όποιον μπόρεσε να σκεφτεί εκείνη την ώρα που του φαινόταν υπαίτιος και έκλεισε νέο ραντεβού. Στη Ελλάς του 2000, το μικρό κορίτσι κατάφερε να αποκτήσει σταθερό τηλέφωνο τελικά σε 2 μήνες.
Αποφάσισε να γίνει πιο προκλητικό και να επιθυμήσει ADSL στο σπίτι του. Άρχισε λοιπόν να ψάχνει εταιρίες, πακέτα σύνδεσης, προσφορές και κατέληξε στη λύση του 2play soho της forthnet (σταθερό τηλέφωνο στη forthnet με χρονοχρέωση και γρήγορο internet με 25€ το μήνα). Σκέφτηκε ότι πολλά τηλέφωνα σταθερά δεν κάνει, για τα κινητά τηλέφωνα έχει δωρεάν (ή προπληρωμένο καλύτερα) χρόνο ομιλίας στο κινητό, άρα ένα γρήγορο internet και καμιά κλήση από σταθερό, το συνέφεραν με αυτό το πακέτο.
Επιβεβαίωσε ότι έχει πρόσβαση, μέσω της ιστοσελίδας της forthnet και το αποφάσισε.

Βέβαια για να κάνει την αίτηση χρειαζόταν έναν προηγούμενο λογαριασμό του ΟΤΕ στο όνομά της, κάτι που δεν διέθετε, αφού είχε το τηλέφωνο μόνο για 1 εβδομάδα. Υπήρχε η εναλλακτική λύση να πάρει μία βεβαίωση από τον ΟΤΕ, ότι έχει τηλέφωνο στο όνομά του και να λυθεί αυτό το πρόβλημα.
Πήγε λοιπόν στο κατάστημα της Otenet στο Σύνταγμα (τι πιο κεντρικό) και τους εξήγησε χωρίς καμία τύψη και κανένα δισταγμό, ότι θέλει μια βεβαίωση μπλα μπλα, για να βάλει ADSL σε ΑΛΛΗ εταιρία. Λογικά σκεπτόμενο, φαντάζεται ότι η κοπέλα που κάθεται σε έναν υπολογιστή, θα χτυπήσει το νούμερο του τηλεφώνου στο computer, θα εμφανιστούν όλα τα στοιχεία, ως κάτοχος του συγκεκριμένου νούμερου, θα πατήσει το print και θα λήξουν όλα μια χαρά. Με λύπη μαθαίνει ότι αυτό δεν γίνεται (δεν κατανοώ γιατί) και ότι πρέπει να κάνει χειρόγραφη αίτηση, η οποία θα «μελετηθεί» και σε 10 ημέρες θα του αποσταλεί στο σπίτι ταχυδρομικά.
Το μικρό κορίτσι βρίσκεται μπροστά σε ένα παραλογισμό άνευ προηγουμένου και ζει ένα de javou, σε 2 μέρες λήγει και η νέα προσφορά που θέλει να αγοράσει! Αγανακτισμένο και απογοητευμένο για τις συνθήκες στη χώρα του, θυμάται ότι έχει μια γνωστή που δουλεύει σε ένα άλλο κατάστημα της otenet. Πάει για να επιχειρήσει να βρει μια λύση. Με έκπληξη διαπιστώνει ότι όταν έχεις ένα δόντι (και δεν εννοώ τον φαφούτη) όλα λύνονται. Σε 5 λεπτά το κορίτσι είχε ένα χαρτί με το σήμα του ΟΤΕ φαρδύ πλατύ πάνω και με τη βεβαίωση που τόσο επιθυμούσε.
Κατευθύνθηκε λοιπόν, σε ένα μικρό κατάστημα με υπολογιστές κοντά στο σπίτι του (υποστηρίζει και τις μικρές επιχειρήσεις, βλέπετε) για να κάνει την αίτηση στη forthnet. Ο κύριος του μαγαζιού, δεν γνωρίζει το 2play Soho πρόγραμμα που βρήκε το κορίτσι μέσω internet, αλλά μόνο το απλό 2play. Κάθεται λοιπόν η ηρωίδα μας και του εξηγεί αναλυτικά το συγκεκριμένο πακέτο. Ο ίδιος παίρνει τηλέφωνο στη forthnet και επιβεβαιώνει τα λεγόμενα του κοριτσιού.
Μετά επιβεβαιώνει ότι το νούμερο του τηλεφώνου του κοριτσιού, ανήκει στο δίκτυο της forthnet, λέγοντας ότι και ο ίδιος στο μαγαζί του με 4Mbps τρέχει. Ένας σχολαστικός φίλος του κοριτσιού, που ήταν παρόν, τον αμφισβητεί και τον προτρέπει να δοκιμάσει και άλλα νούμερα τηλεφώνου όπως:

τα οποία μιλάνε για το ιδιόκτητο δίκτυο. Παρόλα αυτά τους καθησυχάζει ότι μπορεί για το νούμερο του κοριτσιού να μην αναφέρει τίποτα παρόμοιο, αλλά όλα είναι εντάξει. Τι στο καλό, αντιπρόσωπος της forthnet είναι κάτι θα ξέρει παραπάνω. Το κορίτσι χαρούμενο συμπληρώνει την αίτηση και έτσι σε 20 ημέρες αναμένει να έχει σταθερή τηλεφωνία και γρήγορο internet στη forthnet! Πέρασαν 20 ημέρες και δεν υπήρχε εξέλιξη. Οπότε κάλεσε το τηλεφωνικό κέντρο της forthnet, να ενημερωθεί για την πορεία της αίτησής της. Της είπαν απλά ότι θα χρειαστούν άλλες 20 ημέρες, γιατί υπάρχει πληθώρα αιτήσεων.
Δεν ικανοποιήθηκε και λογικώς, οπότε ξαναπήρε άλλη ώρα και ημέρα, μήπως κάποιος άλλος τηλεφωνητής τη διαφωτίσει περισσότερο. Αυτό που διαπίστωσε ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ...
- «Γεια σας θέλω να ενημερωθώ για την πορεία της αίτησής μου»
- «Μάλιστα, ποιο είναι το τηλέφωνό σας;»
- «210-28_ _ _ _ _»
- «Εεε δεν φαίνεται να έχει οριστεί κάποια ημερομηνία ακόμα για την περίπτωσή σας»
- «Ουφ .. ξέρετε μου είχανε πει σε 20 ημέρες και έχουν περάσει. Ξέρετε περίπου πόσος καιρός ακόμα μπορεί να χρειαστεί;»
- «Δεν ξέρω αλλά το πολύ 1 μήνας»
Με υποχρέωσες .....
- «Δε μου λέτε, το θέμα έχει κολλήσει στον ΟΤΕ; Δηλαδή στη διακοπή του λογαριασμού μου από τον ΟΤΕ;»
- «Μα δε θα διακοπεί η σύνδεσή σας από τον ΟΤΕ;»
- «Πώς;; Αφού έχω κάνει αίτηση για το 2play Soho που περιλαμβάνει πλήρη απαλλαγή από τα πάγια του ΟΤΕ»
- «Ναι αλλά επειδή δεν ανήκετε στο ΙΔΙΟΚΤΗΤΟ δίκτυο της forthnet, θα ....»
- «ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ;;;;;;;;;;;;;»
- «Δεν ανήκετε στο ιδιόκτητο δίκτυο της forthnet.»
- «Μα τι είναι αυτά που λέτε. Ο αντιπρόσωπός σας μου είπε ότι ανήκω»
- «Δεν ξέρω γιατί σας το είπε αυτό, αλλά είμαι σίγουρος 100% ότι δεν ανήκετε»
- «Ξέρετε το είχα αμφισβητήσει κι εγώ, αλλά με καθησύχασε»
- «Δεν καταλαβαίνω γιατί σας το είπε αυτό»
- «Πφφφ ... οπότε τώρα τι πρόγραμμα θα έχω;»
- «Πάγια στον ΟΤΕ, πάγια και χρονοχρεώση για σταθερή τηλεφωνία στη forthnet και adsl στο 1Mbps πλέον από τη forthnet»
- «Δεν είναι δυνατό ...... ούτε τον Κόκκαλη δεν συμφέρει αυτό»
- «Το καταλαβαίνω»
- «Δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει.... Πώς μπορώ να τη ακυρώσω σας παρακαλώ;»
- «Με FAX στο ...» Κτλ κτλ .... .
Όπως καταλαβαίνετε, το μικρό μας κορίτσι, έπεσε θύμα αντιεπαγγελματισμού και ασχετοσύνης, ενός ιδιοκτήτη μικρού καταστήματος υπολογιστών (που επέλεξε να υποστηρίξει έναντι κάποιου κολοσσού). Απογοητεύτηκε πολύ, ακύρωσε με ένα οξύ, αυστηρό και καυστικό fax την αίτηση και πλέον δεν έχει το κουράγιο ούτε να ξαναψάχνει για να κάνει αίτηση, ούτε την υπομονή να περιμένει 1 μήνα ακόμα, για να αποκτήσει το ADSL.
Συμπέρασμα, στην Ελλάδα είναι πολυτέλεια η απόκτηση οποιασδήποτε παροχής σύγχρονου πολιτισμού, όταν αλλού αυτό εννοείται ότι διατίθεται δωρεάν. Αλλά θα μου πείτε σε κάποιες τριτοκοσμικές χώρες δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, παραπονιέσαι που δυσκολεύεσαι να αποκτήσεις γρήγορο internet;
End of story!!

Δε πήγα στο μαγαζί με τους υπολογιστές να του πω τίποτα, μιας και δεν είχε νόημα να τον βρίσω και να τσακωθώ. Αλλά όποτε περνάω από έξω, φαντασιώνομαι ότι κόβω το τιμόνι και μπουκάρω με το starletάκι μου μέσα στη βιτρίνα και του τα κάνω όλα λίμπα!

Το 1ο μου post το ανέβασα σε ένα internet café, το 90% των υπολοίπων από τη δουλειά μου, όπου τρέχουμε με ταχύτητες χελώνας και τα υπόλοιπα από το σπίτι μου τον τελευταίο μήνα μπαίνοντας στο internet με κάρτες των 10€ και τέτοια!!
Απελπίστηκα ..... Βαρέθηκα .....

29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν Seaina!

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να αγαπώ και να αγαπιέμαι.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Μια εκδρομή.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Μιλώντας πριν λίγο με ένα φίλο στο τηλέφωνο και καταλήγοντας στο ότι για να βγάλουμε λεφτά πρέπει να πάμε στα Παρατράγουδα και στο Je t' aime και να κάνουμε CD.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Αυθορμητισμός.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Γκρίνια και εγωισμός.

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα δικά μου.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Του Τσε.

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Όλοι οι άνθρωποι που κυνηγούν τα όνειρά τους πρακτικά και όχι θεωρητικά.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στη Μύκονο στο 1ο έτος του Πολυτεχνείου.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Εύα Ομηρόλη, Αγκάθα Κρίστι.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Ντομπροσύνη.

12. … και σε μια γυναίκα;
Ντομπροσύνη.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Όποιος έχει έμπνευση.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Ό,τι έχει να μου κολλήσει.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Οι θρύλοι του Πάθους

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Λεονάρντο Ντα Βίντσι

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το κόκκινο

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Ότι καταφέρνω και πραγματοποιώ τα όνειρά μου από μικρή ηλικία.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Black Russian (Βότκα και Καλούα)

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που δεν πέρασα την εφηβεία μου στην ώρα της.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την ασυνέπεια και την ανοργανωσιά.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Τα ταξίδια.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο επώδυνος και μη, θάνατος αγαπημένων ανθρώπων

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν προστατεύω κάποιον ή κάτι.

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Η αγάπη είναι ζωοδότης μα και στυγνός εκτελεστή.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Στον ύπνο μου και σε μεγάλη ηλικία.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Τελικά υπάρχεις εε;

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε αναμπουμπούλα αναμονής για σημαντικά πράγματα για το μέλλον μου.

Η Seaina φεύγει (από Πάρο), το καλοκαίρι έρχεται [μέρος ε' και τελευταίο!]

Η ένδοξη, εργατική Πρωτομαγιά, μας βρήκε μέχρι αργά στο κρεβάτι .. ως γνήσιους εργαζόμενους. Για πρώτη φορά σε αυτή την εκδρομή κατάφερα να κοιμηθώ, απολαμβάνοντας φυσιολογικές θερμοκρασιακές συνθήκες. Και θα καταλάβαινα σύντομα το λόγο. Κατευθύνθηκα προς την μπαλκονόπορτα και το θέαμα που αντίκρισα ήταν αυτό:

Πετάρισα μια δυο φορές τα βλέφαρα, αλλά και πάλι η εικόνα παρέμενε η ίδια.
Τι έγινε ρε παιδιά; Πού είναι ο ήλιος; Οο εε οο;;
Χθες που έπεσα για ύπνο ήταν καλοκαίρι και τώρα που ξυπνάω φθινοπώριασε;
Κι όμως ο καιρός είχε χαλάσει .. έτσι για να μας σπάσει ακόμα περισσότερο τα νεύρα που τελείωνε η εκδρομή. Πάει και το πικ νικ, πάει και το 1ο μας μπάνιο στη θάλασσα.
Αποκαρδιωμένη γύρισα την πλάτη στην εξωτερική μουντίλα και το βλέμμα έπεσε στην εσωτερική .. καταιγίδα κατσαρολικών. Όλα τα κατσαρολικά είχαν μουλιάσει πια στο νερό και ήταν έτοιμα για πλύσιμο. Ήπιαμε ένα ριμαδοκαφέ και βαλθήκαμε να τακτοποιήσουμε την κουζίνα. Μετά επιδοθήκαμε στην πιο μελαγχολική δραστηριότητα κάθε ταξιδιού, το μάζεμα των βαλιτσών, για το οποίο δεν έχω να σχολιάσω τίποτα.
Κατά το μεσημεράκι, φορέσαμε ζεστά ρούχα, μπουφάν, κασκόλ και αποφασίσαμε να πάμε στις Λεύκες για καφέ. Οι Λεύκες για όσους δεν ξέρουν είναι ένα ορεινό, πολύ γραφικό χωριό, χτισμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει καταπληκτική θέα! Έχει δε μια τεράστια εκκλησία και ένα από τα ωραιότερα .. νεκροταφεία που έχω δει, χτισμένο και αυτό σε μια πλαγιά με καταπληκτική θέα. Θυμάμαι σε μια παλαιότερη επίσκεψή μου στην Πάρο με τους γονείς μου, είχε πει ο πατέρας μου ότι: "άμα πεθάνω και δεν με θάψετε στο χωριό με θέα τον Ψηλορείτη, επαέ θέλω να με θάψετε!!" Τέτοια αισιόδοξα ο μπαμπάς!
Στο δρόμο για τις Λεύκες, το σκηνικό θύμιζε σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου, με ψιλοβροχή, ομίχλη και αέρα. Όταν φτάσαμε στις Λεύκες, αφήσαμε το αυτοκίνητο και πήραμε .. τις ομπρέλες. Χωθήκαμε στα σοκάκια του χωριού, τα οποία λόγω καιρού ήταν ψιλοέρημα. Εμείς πάλι, κόντρα στην βροχή, κάναμε τη βόλτα μας. Αλλά κάποια στιγμή, όταν το .. δαγκώσαμε (μετά συγχωρήσεως) βρέθηκε το μοναδικό ανοιχτό καφενείο στο δρόμο μας. Καθίσαμε λοιπόν στην αυλή του, πίσω από μουσαμάδες που απέτρεπαν τη βροχή να μας ξαναβαφτίσει. Τα μπουφάν βέβαια τα είχαμε φορεμένα. Μας πήρε παραγγελία μία κυριούλα με σαμπό (θέλω σα μέσα σου θα μπω, να με χτυπάς με το σαμπό .. αξέχαστη επιτυχία). Λόγω θερμοκρασίας και εθιμοτυπίας, παραγγείλαμε ζεστά ροφήματα και γλυκό κυδώνι_χειροποίητο.

Χαλαρώσαμε, ακούγαμε και τη βροχή, αναπολήσαμε και τις όμορφες στιγμές της εκδρομής μας και στο τσακ ήμουν να τα μπήξω. Άντε να ξανάρθουμε!!



Κάποια στιγμή ο All Star πάει στην τουαλέτα, όπου βρίσκεται πίσω από την μπλε πόρτα που βλέπεται εδώ δίπλα. Στήνομαι λοιπόν κι εγώ με τη φωτογραφική μηχανή και τον περιμένω να τον φωτογραφήσω με φόντο αυτή την υπέροχη εναλλαγή μπλε και άσπρου. Ακούω καζανάκι, περιμένω, πειμένω και βλέπω το πόμολο να κινείται. Παίρνω θέση, ανοίγει η πόρτα και ... κλικ .. φωτογραφία! Χμμ με τη διαφορά, ότι από την πόρτα βγήκε μια ηλικιωμένη τουρίστρια, η οποία αφενός τρόμαξε βλέποντάς με να τη φωτογραφίζω, αφετέρου ετοιμάστηκε να μου τα σούρει, αλλά εγώ είχα εξαφανιστεί προς το τραπέζι μου, κατακόκκινη από τη γκάφα μου. Προς στιγμή χάζεψα την κυριούλα, να διαπιστώσω αν πίσω από την μπλε πόρτα υπήρχε μηχανισμός μετατροπής προσωπικοτήτων, αλλά μαντέψτε η κυριούλα δεν φορούσε All Star! Έρε All Star τι τραβάω για να σε φωτογραφήσω .. ο οποίος βέβαια και δεν εφωτογραφήθει!!
Θα καθόμαστε κι άλλο, αλλά δυστυχώς η ώρα, σα Δαμόκλειος σπάθη μας πίεζε. Έτσι πληρώσαμε γύρω στα 10€ (!) για 4 καφέδες και 2 γλυκά κυδώνι. Ναι 10€! Υπάρχουν και τέτοιες τιμές σε κάποιο ξεχασμένο καφενεδάκι σε ελληνικά χωριουδάκια.
Επιστρέψαμε σπίτι, όπου φάγαμε τα σνακς που είχαμε ετοιμάσει για το πικ νικ και ό,τι περίσσεψε τα κάναμε ταπεράκι για το καράβι. Με γεμάτα τα στομάχια, πήραμε ανά χείρας και πλάτας τα σακ ντε βουαγιάζ, αποχαιρετήσαμε το όμορφο σπιτάκι του οικοδεσπότη μας και φύγαμε για το λιμάνι. Με διάθεση τελείως διαφορετική από εκείνη όταν ξεκινούσε το ταξίδι, καθίσαμε σε μια καφετέρια για να πιούμε τον καφέ της παρηγοριάς και μαντέψτε .. ξέσπασε μπόρα όση ώρα καθόμαστε .. έτσι για το "Καλό Κατευόδιο".
Όταν το Blue Star Naxos έσκασε μύτη στον κόλπο της Παροικιά, κατευθυνθήκαμε προς την μπουκαπόρτα. Αποχαιρετιστήκαμε με τον γλυκό οικοδεσπότη μας, ο οποίος ξέχασα να πω μας έκανε και από ένα δώρο σουβενίρ από την Πάρο. Επιβιβαστήκαμε στο πλοίο και ξεκίνησε ο Γολγοθάς. Το πλοίο γεμάτο και θέση για να κάτσουμε πουθενά. Λίγο η ταλαιπωρία, λίγο η μελαγχολία της επιστροφής τα νεύρα τσιτώθηκαν. Εμένα μου βγήκε και ένα κρύωμα, ένα συνάχι, ένας πονοκέφαλος .. τι να πω. Τόσο πια καταλυτικό ρόλο παίζει η ψυχολογία; Επηρεάζει και την υγεία;
Πήραμε κάτι καρέκλες από το κατάστρωμα (μέσα στην αλμύρα και τη μπίχλα της καραβίλας) και την αράξαμε στο διάδρομο. Κάναμε και βόλτες στο κατάστρωμα την ώρα που έδυε και έδυε και έδυε, ο ήλιος!

Στο μεταξύ κανένας από τους ταξιδευτές δεν είχε όρεξη για κουβέντα, ούτε καν εγώ .. φανταστείτε κούραση!

Όταν το καράβι έπιασε Σύρο εξακοντιστήκαμε σε κάθε πλευρά του πλοίου για να βρούμε κάποια καλύτερη θέση να κάτσουμε, αλλά το καλύτερο που βρήκαμε ήταν κάτι αεροπορικές θέσεις. Το υπόλοιπο του ταξιδιού δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, αρκεί να πω πως όλοι βγάλαμε τους πιο εκνευριστικούς και αντιδραστικούς χαρακτήρες μας. Στο τέλος αποφασίσαμε να μην επικοινωνούμε άλλο μεταξύ μας και ο καθείς ασχολιόταν με τον εαυτό του.
Ώρα άφιξης στον Πειραιά γύρω στη 1:00.
Ώρα άφιξης στο σπίτι γύρω στις 2:00.
Ώρα έναρξης ύπνου γύρω στις 3:00.
Ώρα ξυπνήματος την επομένη το πρωί, γύρω στις 6:30.
Αυτό ήταν το ταξιδάκι μου στην Πάρο.

Από εμένα : (ΤΑΡΑΑΑΜΜΜΜΜΜΜ!!)


















και τον Ευλυγιστούλη (μετά από απαίτηση του/της "ανώνυμο")
















μια προτροπή :

Να ταξιδεύετε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Άντε και στο επόμενο!

Η Seaina φεύγει (από Πάρο), το καλοκαίρι έρχεται [μέρος δ']

Η τρίτη ημέρα ξεκίνησε με τη διαπίστωση ότι η πικέ κουβερτούλα αποδείχτηκε ανεπαρκής, με αποτέλεσμα να ξυλιάσουμε. Δηλαδή εγώ να ξυλιάσω γιατί κάποιοι άλλοι την πέρασαν μια χαρά τραβώντας συνεχώς την κουβέρτα πάνω τους, ξεσκεπάζοντας εμένα .. γκρρρ!! Κατέληξα λοιπόν, ότι στην Πάρο δεν πρόκειται να ρίξω έναν ύπνο της προκοπή.

Ξυπνήσαμε νωρίς, μιας και είχαμε και δουλειές. Από τη μία ο οικοδεσπότης είχε να πάει στην εργασία του (Δευτέρα βλέπετε) και έπρεπε να μας κατατοπίσει για κάποια πράγματα, από την άλλη έπρεπε εμείς να μαγειρέψουμε, να ψωνίσουμε να, να, να .. Είχαμε αποφασίσει τη Δευτέρα, μιας και ο κουβαλητής οικοδεσπότης θα πήγαινε για το μεροκάματο, για να τον ξεκουράσουμε και να τον ευχαριστήσουμε για τη φιλοξενία του, να του κάνουμε το τραπέζι ... με δικό του κρέας, αλλά δεν έχει σημασία.
Ανακαλύψαμε από την περασμένη, ένα κομμάτι αρνί στην κατάψυξή του και είπαμε να το μαγειρέψουμε. Βέβαια όταν το βγάλαμε από την κατάψυξη και αποκαλύφθηκε όλο το μέγεθός του, διαπιστώσαμε ότι αυτό είναι 5 με 6 κιλά, αρνί κατεψυγμένο. Τι να κάνουμε, μια μέρα ολόκληρη το αφήναμε να ξεπαγώσει. Με την τσίμπλα στο μάτι λοιπόν, το ρίξαμε στη γάστρα (!) με αλατάκι, πιπεράκι, σκορδάκι, λαδάκι και μπόλικο λεμονάκι (δική μου παρέμβαση με υπερηφάνεια το λέω!!) και ανάψαμε την παλαιολιθική κουζίνα του οικοδεσπότη, η οποία πιάνει τους 150oC σε κανά μισάωρο!! Καταλαβαίνετε τη φούρια μας λοιπόν να το μαγειρέψουμε από νωρίς!!
Ο οικοδεσπότης, έφυγε για τη δουλειά του, αφού μας χαρτογράφησε όλη την Παροικιά, σε ένα χαρτί, με τα πιθανά μέρη που θα θέλαμε να επισκεφτούμε και αφού μας άφησε τα κλειδιά και το αυτοκίνητό του για να μετακινούμαστε!! (Τι καλός οικοδεσπότης δε νομίζετε; Β. μου είσαι γλύκας!!) Εμείς αφού έφυγε και αφού το κρέας άρχισε να ψήνεται, «ψηνόμαστε» κι εμείς να πάμε για ύπνο πάλι, αλλά αντισταθήκαμε. Και πιο πολύ η Ι. (η αδερφή του ιδιοκτήτη των All Star, αν θυμάστε) η οποία είχε αγχωθεί μιας και εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζαμε και πολλά από μαγειρική. Οπότε το είχε πάρει πατριωτικά, να επιτύχει!! Έπεσαν αναρίθμητα τηλέφωνα στη μητέρα της, η οποία σε on line σύνδεση βοηθούσε στο ψήσιμο!! "Κατέβασε θερμοκρασία", "δες αν έχει νερό", "πρόσθεσε νερό", "τσίμπα το", "δοκίμασέ το", .. ουφ μόνο που την άκουγα κουραζόμουνα!! Τελικά δεν θα γίνω ποτέ μαγείρισσα, το κατάλαβα!!
Με αφορμή την επικοινωνία με Αθήνα, διαπιστώσαμε ότι το σταθερό νούμερο του οικοδεσπότη δεν το γνωρίζαμε. Οπότε για να μη χρεώνεται, πήραμε τη μητέρα της Ι. από το κινητό και απλά μας πήρε πίσω στο κινητό. Σε κάποια στιγμή μας ξαναπαίρνει στο κινητό και μας λέει (γυναίκα γύρω στα 60 τώρα εε;) «Και γιατί δεν παίρνετε από το σταθερό στο κινητό σας να δείτε το νούμερο από την αναγνώριση;» Ντόινγκ!!!! Μιλάμε τα παίξαμε αφενός για την οικειότητα με την τεχνολογία της 3ης ηλικίας, αφετέρου για την μαλάκυνση εγκεφάλου της «νέας γενιά» .. τρομάρα μας!!! Εεε ήταν και πρωί μωρέ, ακόμα κοιμόταν ο εγκέφαλος!!
Στην πορεία της ημέρας, εγώ και ο ιδιοκτήτης των All Star, πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε για ψώνια. Αφήσαμε την Ι. να προσέχει το φαγητό και την κάναμε με ελαφρά! Είχαμε φτιάξει μια λίστα με ψιλοπράγματα που θέλαμε να πάρουμε (για να συμπληρώσουμε το τραπέζι, αλλά και για το πρωτομαγιάτικο πικ νικ που θα ετοιμάζαμε). Τελικά για τα ψιλοπράγματα το 50€ρο το δώσαμε .. πώς έχει ακριβύνει έτσι η ζωή ρε παιδιά!!
Γυρίσαμε στο σπίτι, όπου είχε επιστρέψει και ο οικοδεσπότης μας και ήταν πλέον η σειρά μας με τον All Star να παραμείνουμε να προσέχουμε το φαγητό (αρνάκι στη γάστρα και πατάτες φούρνου). Οι άλλοι πήγαν για καφεδάκι και για κανά ψώνιο – σουβενίρ!! Χμμ τελικά τις πατάτες τις ψιλο-κάψαμε, δηλαδή άρπαξαν λιγάκι, δηλαδή μόνο κάτι μικρούλια κομμάτια έγιναν κάρβουνο, δηλαδή τις άλλες αν τις αναποδογύριζες ήταν ωραιότατες κίτρινες κίτρινες, προσωπικά θα τις περιγράψω ως βαριά ξεροψημένες!
Βαλθήκαμε λοιπόν, μετά από αυτή την «πατάτα» που κάναμε να καταπλήξουμε τους συνδαιτυμόνες με άλλα τερτίπια. Στρώσαμε ένα ωραιότατο τραπέζι στη βεράντα, με θέα το Αιγαίο!. Στο μεταξύ επέστρεψαν και οι υπόλοιποι, οι οποίοι ευτυχώς δε μας έβρισαν για τις πατάτες. Ετοιμάσαμε σαλάτα, κόψαμε τυρί και ψωμί, σερβίραμε το φαγητό στα πιάτα και καθίσαμε να φάμε! Το φαγητό λουκούμι, το αρνάκι έλιωσε στην κυριολεξία .. το κρέας είχε αποκολληθεί από τα κόκαλα από μόνο του. Το κόκκινο κρασί έρεε άφθονο, το αρνί και το αιγαίο πιάτο μπροστά μας και η λαμπυρίζουσα από τον ήλιο θάλασσα .. τέρψη των οφθαλμών μας!! Ανατρίχιασα ...
Φάγαμε του σκασμού .. τα αδειάσαμε τα πιάτα μας (όχι τη γάστρα, περίσσεψαν και 2 μερίδες κρέας για τις μοναχικές-εργένικες ημέρες του οικοδεσπότη μας) και μετά μείναμε νωχελικοί και φουσκωμένοι να αγναντεύουμε το πέλαγος! Η μεξικάνικη σιέστα φλέρταρε μαζί μας, αλλά της ρίξαμε μια χυλόπιτα και σηκωθήκαμε να ορμήσουμε στο παγωτό!! Στην κατάψυξη κατοικοέδρευε ένα κουτί με 4-5 γεύσεις παγωτό, το οποίο απέκλειε κάθε σκέψη για αντίσταση! Ναι, πανωλεθρία 2000 θερμίδων και βάλε!!!
Καλά εσείς τώρα, εδώ βλέπετε ένα "λιωμένο παγωτό κολλάει στο .. μπωλ", αλλά πείτε μου θα ήμουν φυσιολογικός άνθρωπος, αν μπροστά στην εικόνα ενός μπωλ παγωτού με 3 μπάλες και σιρόπι σοκολάτας, άρπαζα τη φωτογραφική μηχανή και άρχιζα να φωτογραφίζω, αντί να ορμήξω;
Δε νομίζω, οπότε μετά από καμια δεκαριά κουταλιές, ιδου το .. παγωτό!!
Σιγά σιγά σουρούπωνε .. ο καθείς μετά από την προσωπική του ήττα από το φαγητό, βυθίστηκε στις προσωπικές του σκέψεις! Το μπαλκόνι του οικοδεσπότη, έβλεπε ηλιοβασίλεμα. Αράξαμε λοιπόν και χαζεύαμε του χρωματισμούς του ουρανού. Προσπαθήσαμε να τους αποτυπώσουμε με τις φωτογραφικές μηχανές και σας παραθέτω δείγμα της προσπάθειάς μας! Ήταν ένα όμορφο από πολλές απόψεις απόγευμα, από αυτά τα οποία ενώ δεν «δρας», κάθεσαι και απολαμβάνεις, δραστηριοποιείται η ψυχή σου! Ανεκτίμητες στιγμές!

Όταν πλέον αποχαιρετήσαμε τον ήλιο, καλά χωνεμένοι, καλησπερίσαμε τους party animal εαυτούς μας! Κάναμε μπάνιο, ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και εξορμήσαμε για την τελευταία μας βραδιά στην Πάρο!! Αρχικά πήγαμε σε ένα μαγαζί, που δεν ήταν ακριβώς μαγαζί αλλά σαν πολιτιστικό κέντρο, "Tao's" λεγόταν, ανατολίτικης φιλοσοφίας, όπου θα έπαιζε ένα συγκρότημα με φίλους του οικοδεσπότη. Αυτό το μέρος είναι έξω από τη Νάουσα, στον Αμπελά νομίζω, όπου πας μέσω κάτι χωματόδρομων και κατσικόδρομων. Προς στιγμήν νόμιζα ότι ο οικοδεσπότης, μας βαρέθηκε και βρήκε μέρος για το τέλειο έγκλημα .. τα πουρνάρια την Πάρου! Όταν φτάσαμε στην άκρη κάποιων βράχων και γκρεμών και λέω «Έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή ..», ορθώθηκε μπροστά μας το φωταγωγημένο αυτό κτίριο. Ανακουφίστηκα η αλήθεια είναι ..
Εκεί μέσα στο μεταξύ όλοι σχεδόν ήταν ξένοι, από τους ιδιοκτήτες, τους εργαζόμενους και τους περισσότερους θαμώνες! Μπήκαμε μέσα και ο διάκοσμος, το μενού και τα σερβίτσια θύμιζαν Άπω Ανατολή. Κλασσικοί ελληνάρες εμείς παραγγείλαμε κρασί (θα μου πεις τσάι από γιασεμί θα πιω βραδιάτικα να διασκεδάσω) και περιμέναμε το πρόγραμμα. Ήμουν τελείως έξω από τα ελληνικά «νερά» μου, καθώς όπου και να γύριζα το βλέμμα έβλεπα αλλοδαπούς, λες και βρισκόμουν στο εξωτερικό! Κάποια στιγμή ξεκίνησε το συγκρότημα να παίζει και λες και του τσίμπησε όλους τους ξένους κάτι, πήδησαν στην πίστα. Άρχισαν να χτυπιούνται και να χτυπιούνται και να διασκεδάζουν λες και δεν είχαν ξαναδιασκεδάσει ποτέ πριν.
Κλασσικοί τουρίστες, με τα πέδιλα (άντρες-γυναίκες), τα κάπρι παντελόνια, τις μπαντάνες και τα καπέλα, τα γυαλιά ηλίου, τα μαγιώ κάτω από τα φουστάνια από καραβόπανο, τις ξεφλουδισμένες μύτες και πλάτες, τα ηλιοκαμένα μάγουλα και χέρια, πόδια ... ναι! ήρθε το καλοκαίρι λέω ναι!!
Στο μεταξύ ένα άλλο χαρακτηριστικό των ξένων είναι τα άτομα της 3ης ηλικίας τους (θα πρέπει να τα έχετε παρατηρήσει). Εσύ αγαπημένε μου έλληνα, ξέρεις ότι έχεις μια γιαγιάκα ηλιοκαμένη και ροζιασμένη από τα βάσανα, τις κακουχίες και τις σκληρές δουλειές στην κατά τα άλλα ένδοξη ελληνική επαρχεία, μαυροφορούσα, που μυρίζει τυρί και γάλα, που πάει στην εκκλησία, κάθε τόσο κάνει μνημόσυνα στον εκλιπόντα σύζυγό της, που κάθεται και πλέκει και κεντάει με μια γατίσια ουρά όλη μέρα στα πόδια της! Σωστά τα λέω; Σωστά!
Εεε οι ξένοι εκπρόσωποι της 3ης ηλικίας, είναι τελείως διαφορετικοί! Καταρχήν όλο ταξίδια στο εξωτερικό είναι και έτσι μπορούμε να τους γνωρίσουμε κι εμείς. Επίσης ντύνονται με την τελευταία λέξη της μόδας, πάνε κομμωτήριο, βάφουν τα λευκά μαλλιά τους (αν έχουν), εξοπλίζονται με τα τελευταία επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας (βλ. Ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμερες, κινητά), κάνουν μπάνιο στη θάλασσα και επιδίδονται και σε άλλα θαλάσσια και μη αθλήματα, πίνουν, τρώνε και ξενυχτάνε σε μπαράκια το βράδυ.
Μία τέτοια τύπισσα γνωρίσαμε εγώ και ο All Star εκείνο το βράδυ τη Mari Louise. Ήταν μια ηλικιωμένη, η οποία 12:00 η ώρα το βράδυ ήταν ξύπνια (βασικό), φορούσε παντελόνια (ανεκτό) και χόρευε σαν κατσίκι (αποκαρδιωτικό)! Εμείς η Νέα Γενιά καθόμαστε και την παρατηρούσαμε και τη βιντεοσκοπούσαμε. Όταν τελείωσε ο χορός πέρασε από δίπλα μας για να πάει στη θέση της και η στιγμή προσφέρθηκε γαι κουβέντα.
- «Oh, I love dancing» τι μου λες δεν το παρατήρησε κανείς ..
- «You dance very nice» κάτι πρέπει να της πεις ..
- «Oh, thank you» παρακαλώ δεν κάνει τίποτα..
- «We feel very jealous of you» αυτά τα χαριτωμένα τα είπε ο All Star ..
- «Oh thank you, ask me how old I am» εδώ το είχα .. αλλά αφού το θες ..
- «Ok how old are you?» άιντε ..
- «86!» μαμά μου!!
- «Well done!! Where are you from?» τα χαριτωμένα του All Star που λέγαμε ..
- «I am from South Africa, my husband died last year. I have a daughter here in Paros and a son in Canada» πλήρες CV ..
- «Oh!» τα κλασσικά εγγλέζικα επιφωνήματα που άρχισα εγώ τώρα!
- «My daughter is angry with me, because I dance like a 20 years old girl, not like a 86 years old woman. I don’t like old people, I like young people!» καλή τύχη All Star, θα σου την πέσει ...
- «Oh» εγώ ..
- «You are very beautiful girl and you are very handsome boy!» Να τα , να τα!!
- «Oh!!» εδώ αυτό το Oh, βγήκε πιο τσιριχτό!!
Εκεί προτείνει ο All Star να τον βγάλω μια φωτογραφία με τη Mari Louise (τα θέλει ο κ***ς του) και λέω μέσα μου θα τον καρυδώσω, που δεν την αφήνει να φύγει. Αλλά μετά σκέφτομαι το blog και όσα σας είπα ήδη, οπότε ιδού!!
Στην πορεία της βραδιά ξαναχόρεψε και μάλιστα βρήκε και ένα καβαλιέρο, μάλλον την βρήκε ένα παντρεμένος, ο οποίος την χόρευε ενόσω η γυναίκα του τους απαθανάτιζε!! Είναι τρελοί αυτοί οι τουρίστες!!! Κατά τη 1:00, νυστάξαμε εκεί μέσα και είπαμε να φύγουμε. Βγήκαμε έξω στα γκρεμνά και τότε μόνο παρατήρησα την ομορφιά του τοπίου. Απέναντι φαινόταν η Νάξος. Είχε και ένα φεγγάρι ....
Στο αυτοκίνητο κόντεψα να κοιμηθώ και είπα μήπως να πηγαίναμε σπίτι, αλλά έπεσε η ιδέα να κάνουμε λίγο clubbing στη Νάουσα! Ουπς φίλε/η «ανώνυμο» συγγνώμη, είδες εγώ νύσταζα, άλλοι με έσυραν!
Πήγαμε λοιπόν στο περιβόητο «Tonic», ένα clubbάκι, το οποίο μέσα ήταν σαν κυκλαδίτικο σπίτι, σε διαφορετικά επίπεδα χτισμένο, κατάλευκο και μόνο κάτι πολύχρωμα πουφ και οι φωτισμοί έσπαγαν αυτή την ασπρίλα! Πολύ κυκλαδίτικο! Κάτσαμε, αρχίσαμε να πίνουμε, μαζευτήκαμε και άλλο και αποτελέσαμε μεγάλη παρέα, γνωστοί γνωστών ξέρετε πως γίνονται αυτά.
Τα αίματα ζεστάθηκαν. Όταν το πρόγραμμα έπιασε 60’s και 70’s έγινε χαμός ξεσηκωθήκαμε (αυτή η νέα γενιά!!) και σταματημό δεν είχαμε .. που θα μου τη βγει εμένα η Mari Louise με τα ανατολίτικα! Μετά έπεσαν και κάτι latin όπου έπρεπε να δικαιολογήσω τα 2 χρόνια χορού που έκανα .. καλά τα πήγα! Όχι πως να το παινευτώ, αλλά το μαγαζί εμείς τελικά το ζωντανέψαμε και σε μια ένδειξη ευγνωμοσύνης μας κεράσανε σφηνάκια (σε κάτι σφηνακοπότηρα όνειρο)! Ένα κοκτέιλ σε ένα σέικερ που ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν .. ίσως καμικάζι! Το γεγονός ότι έκλεψα σφηνακοπότηρο με κινηματογραφική επιδεξιότητα και το ότι τελικά στην Αθήνα το έφερα σπασμένο, δεν θα σας το πω και αν το ακούσετε από αλλού ψέματα θα είναι!
Αφού γίναμε λίγο κουρούμπελα και είχαμε ξεχαζωθεί στο χορό και στα γέλια, είπαμε κάποια στιγμή να φύγουμε και να πάμε για ύπνο. Ξημέρωνε Πρωτομαγιά και με βάσει τον εκπληκτικό καιρό που είχε τόσες ημέρες, είπαμε πέρα από πικ νικ σε παραλία να κάνουμε και το 1ο μας μπάνιο στη θάλασσα!! Επιστρέψαμε σπίτι και κάτσαμε άλλη 1 ώρα και χασκογελάγαμε κάνοντας παλαβομάρες (τον οικοδεσπότη η σπιτονοικοκυρά που μένει από κάτω θα τον διώξει σίγουρα). Η υπερένταση φταίει σίγουρα. Τελικά όταν βγήκαμε NOK AOYT, πέσαμε για ύπνο!
Και να δεις που εγώ νύσταζα και δεν ήθελα να ξενυχτήσω! 6:00 ώρα κοιμηθήκαμε! Αχχ τραβάτε με κι ας κλαίω είμαι κι εγώ, ώρες, ώρες!!

Η Seaina φεύγει (από Πάρο), το καλοκαίρι έρχεται [μέρος γ']

Την τρίτη ημέρα μας στην Πάρο ξυπνήσαμε λίγο ξυλιασμένοι. Είχαμε αποφασίσει να απαλλαγούμε από το πάπλωμα-θερμοφόρα και να σκεπαστούμε με ένα ανοιγμένο sleeping bag. Διαπίστωσα ωστόσο ότι ένα ανοιγμένο sleeping bag δεν είναι και τόσο φαρδύ, οπότε όλο το βράδυ επιδοθήκαμε σε γυμναστικές επιδείξεις, τραβώντας και κλωτσώντας!

Οι γυμναστικές αυτές επιδείξεις κράτησαν πάρα πολύ μιας και όταν αποφασίσαμε να ξυπνήσουμε η ώρα είχε πάει ήδη 14:00 το μεσημέρι, Ετέθη το ερώτημα πιο από τα δύο βασικά γεύματα της ημέρας να τιμήσουμε και πιο να πάει στην ευχή. Καταλήξαμε αρχικά να πάρουμε ένα πρωινό, να ανοίξει και το μάτι (μακάρι να μπορούσα να σας δείξω αγουροξυπνημένη φάτσα) και να φάμε έξω αργότερα. Αλλά λίγο να στυλωθούμε, λίγο να τα πούμε, λίγο να τσιμπήσουμε κάτι, τρώγαμε (corn flakes, κέικ, κρουασανάκια) και πίναμε (καφέδες, γάλατα, χυμούς), τελικά χορτάσαμε μια χαρά!

Ετοιμαστήκαμε και αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στην ηλιόλουστη Νάουσα. Δεν σας είπα πως ο καιρός ήταν κάτι παραπάνω από καλοκαιρινός. Οπότε και αποφάσισα να φορέσω φούστα. Έλα όμως που τα παπούτσια για τη φούστα που είχα φέρει δεν άρεσαν σε κανέναν. Μου δάνεισαν λοιπόν ένα ωραιότατο ζευγάρι μαύρα All Star και όλοι ενθουσιάστηκαν .. τι να πω .. Που τα πόδια μου έχουν να δουν All Star από το Λύκειο. Μπήκα στη διαδικασία να σκέφτομαι "βρε λες να το γυρίσω στα πάνινα;" Ακόμα το σκέφτομαι. Ααχ τα πεδιλάκια που αγόρασα πέρυσι το καλοκαίρι μου κλαίω από τώρα!
Καβαλήσαμε το χιλιοτραγουδισμένο μας Corolla και φτάσαμε στη Νάουσα, το πιο κοσμοπολίτικο μέρος της Πάρου (επομένως και το πιο πιασοκωλέ .. ακόμα θυμάμαι τα "σαγόνια" του shark!). Εύκολα πραγματοποιήσιμο 4ήμερο, κοντά στο καλοκαίρι, δίπλα στην Αθήνα, Κυριακή μεσημέρι προς απόγευμα .. πού αλλού θα βρίσκονταν όλοι; Στη Νάουσα!!

Περιδιαβήκαμε στα σοκάκια, στο λιμάνι, τις ταβερνούλες, στο κάστρο και σας παραθέτω μερικές φωτογραφίες .. έτσι για τη μυρωδιά!!

Αφού κάναμε τις βόλτες μας στη Νάουσα, είπαμε να αποφύγουμε τα τουριστικά μαγαζιά στο λιμανάκι, τα οποία τα χαρακτηρίζουν η χαμηλή ποιότητα σε σχέση με την υψηλή τιμή.
Έτσι καταλήξαμε σε έναν κολπίσκο δίπλα στο λιμάνι, όπου υπάρχουν πολύ όμορφες και γραφικές καφετέριες.



Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι βρίσκονται κυριολεκτικά πάνω στο κύμα, αφού τα τραπεζάκια είναι τοποθετημένα πάνω στην άμμο.


Αυτό σαφώς δεν άρεσε σε όλους μας .. προσωπικά άρχισα να χοροπηδάω στην άμμο, αλλά ο ιδιοκτήτης των All Star με αγριοκοίταζε και μου φώναζε να μην τα γεμίσω άμμο. Ξενέρωτοι άνθρωποι παιδί μου, τι να πεις. Οπότε κι εγώ αφού βγήκα από την άμμο, τα έβγαλα, τα τίναξα και ούτε γάτος ούτε ζημιά. Βέβαια κάτι ειπώθηκε ότι δεν θα μου ξαναδοθούν, αλλά δεν καταλαβαίνω το λόγο.



Καθίσαμε λοιπόν σε μία καφετέρια με όνομα "Fotis", ελληνιστί "Fotis" μιας και ο τύπος κάθε άλλο παρά έλληνας ήταν.

Το χαρακτηριστικό της καφετέριας αυτής είναι τα άσπρα τραπεζάκια και καρέκλες με τα πράσινα τεράστια τασάκια για αντίθεση. Πολύ γραφικά. Παραγγείλαμε, άλλοι καφέ, άλλοι χυμούς, μία κοπελιά τσάι ζεστό (πώς την πάλευε καλοκαιριάτικα, δεν ξέρω!) και μία πήρε μία πολύ λιμπιστερή μαργαρίτα φράουλα! Επειδή είδε τα γεμάτα λύσσα βλέμματά μας πήγε και μας παρήγγειλε σφηνάκια μαργαρίτα, μπας και σώσει το ποτό της. Η αλήθεια είναι ότι ηρεμήσαμε με το σφηνάκι. Στη συνέχεια όμως που εγώ με "τρόπο" (όσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν) "πήρα" το σφηνακοπότηρο για τη συλλογή μου, ο ιδιοκτήτης των All Star μου είπε: "Seaina, όταν κάνουμε μια επιλήψιμη πράξη για κάποιους δεν την κάνουμε τόσο απροκάλυπτα" ή κάπως έτσι. Γενικά με έβαλε σε σκέψεις .. αυτός ο άνθρωπος πώς καταφέρνει πάντα να με γειώνει ..
Εκεί πάνω στα βοτσαλάκια, βρήκαμε και πολλά κλωναράκια από αποξηραμένα φυτά, τα οποία μετά ανακαλύψαμε ότι αποτελούσαν εσωτερικό διάκοσμο του μαγαζιού. Κλασσικά εγώ πήρα μερικά να κοσμήσω τα μαλλιά μου. Αφού τα σταθεροποίησα, ι ιδιοκτήτης των All Star μου λέει ότι είναι χάλια προσπάθησε να μου τα φτιάξει καλύτερα. Όταν μετά από 3 ώρες τελικά έμεινε ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, έπρεπε να μην κινώ το κεφάλι μου για να μην πέσουν. Λες και φορούσα κολάρο και δεν έπρεπε να στρίβω το λαιμό, ένα πράγμα. Αλλά λέω, αφού είναι μια ομορφιά, θα το υποστώ. Μετά από λίγο μου λέει μια κοπελιά, ότι μοιάζω με την "Άνοιξη" του Μποτιτσέλι και χάρηκα .. μου φάνηκε πολύ ποιητικό και ρομαντικό! Σώπα λέω, ακόμα και παράλυτη από την ακινησία, είμαι μια θεά! Στην πορεία διαπίστωσα ότι κάθε άλλο παρά για κομπλιμέντο το έλεγε, αλλά με διακριτικό τρόπο ήθελε να μου πει πως μοιάζω με περικοκλάδα! Τι να πω, τσάμπα τόση ετοιμασία και ακινησία!!
Βγάλαμε και αναρίθμητες φωτογραφίες, όπως πολύ καλά καταλαβαίνετε. Σε κάποια φάση στον οίστρο της κουβέντα, εκεί σιμά στο κύμα, πλησιάζει το .. ιστιοφόρο μου .. ναι ναι είχα πει στο μπαρμπα-Νικόλα, τον καπετάνιο να περάσει να μας πάρει να πάμε μια κρουαζιέρα. Το είπα στην υπόλοιπη παρέα λοιπόν, αλλά κανείς δε έδειξε να ενθουσιάζεται και κανείς δε μου έδωσε σημασία. Συνέχισαν την κουβέντα τους ατάραχοι .. έτσι κι εγώ είπα στο μπάρμπα-Νικόλα να φύγει!! Αυτοί χάσανε..
Επισκέφτηκα κάποια στιγμή και την τουαλέτα του μαγαζιού η οποία ήταν πολύ όμορφα διακοσμημένη. Όταν τελείωσα από το δωμάτιο της "ανάγκης" και πέρασα στον προθάλαμο για να πλυθώ άνοιξε η πόρτα και ένας νεαρός (πολύ ωραίο παιδί) με κοίταξε διστακτικά.
"Πέρασε, τελείωσα εγώ και πλένω τα χέρια μου" .. χμ τώρα που το διαβάζω δεν κάνει και για πολύ αθώα πρόταση.
Anyway αυτός με προσπέρασε και μπήκε στο μέσα χώρο. Ενώ έπλενα τα χέρια μου ξαφνικά ακούω έναν θόρυβο λες και εκτοξεύεται κάτι από υπερπίεση ... ναι ο χριστιανός φυσούσε τη μύτη του, με επιμονή, σχολαστικότητα και θόρυβο, αδιαφορώντας για το ότι τον άκουγα. Και να μην φεύγουν και οι σαπουνάδες από τα χέρια μου γμτ!! Με μισοπλυμένα χέρια την έκανα από εκεί μέσα! Ού να μου χαθείς .. ωραίος αλλά γύφτος!
Όταν πια πέρασε η ώρα και κλείσαμε κανά 5ωρο στην καφετέρια είπαμε να φύγουμε. Ο Fotis πρέπει πολύ να χάρηκε μιας και εξαιτίας μας είχε χάσει μερικές παρέες μέσα στις 5 αυτές ώρες. Ο ήλιος πήγαινε για ύπνο πια και αποφασίσαμε να πάρουμε τα σαρκία μας και να τα μεταφέρουμε σε κάποιο μεζεδοπωλείο. Βλέπετε πρωινό είχαμε φάει αλλά σε μεσημεριανή ώρα.














Ο οικοδεσπότης μας πρότεινε το μαγαζί του κυρ-Βαγγέλη, όπου είχε πάει παραμονές της 25ης Μαρτίου, με μεγάλη παρέα και είχανε περάσει τέλεια! "Να δείτε γλέντια που κάναμε με τον κυρ-Βαγγέλη" ..
Μπαίνουμε στο μαγαζάκι που έχει μια αύρα από τα παλιά και ο οικοδεσπότης μας, χαιρετά τον κυρ-Βαγγέλη:
- "Κυρ-Βαγγέλη!"
- .... σηκώνεται ένα μισοκοιμισμένο βλέμμα (έβλεπε ποδόσφαιρο) και τον κοιτάει ..
- "Κυρ-Βαγγέλη, τι γίνεται; Με θυμάσαι;"
- "Ποιος είσαι;"
Άντε γεια λέω, ή αλτσχάιμερ έχει ο κυριούλης, ή ο οικοδεσπότης μας δουλεύει ..
- "Είχαμε έρθει μεγάλη παρέα την παραμονή της γιορτής σου εδώ και γλεντάγαμε ..." επιμένει ο φίλος μας
Τι να πει και ο κυρ-Βαγγέλης, να κακοκαρδίσει πρώην και νυν πελάτη;
- "Δε θυμάμαι ..."
Τελικά καταλήξαμε ότι αφενός ο φίλος μας περνάει απαρατήρητος και αφετέρου ο κυριούλης δε λεγόταν ποτέ κυρ-Βαγγέλης, αλλά παραμονές του Ευαγγελισμού "ονομάστηκε" έτσι για να κάνει το χατίρι του φίλου μας μάλλον...
Τέλος πάντων παραγγείλαμε ένα κάρο μεζέδες και ήπιαμε τη λεγόμενη "σούμα". Αρχικά νόμιζα ότι εννοούσαν σουμάδα, αλλά αν ο Κατακουζινός έπινε από τη σούμα σίγουρα θα αλλαξοπιστούσε! Η σούμα μοιάζει πολύ με το τσίπουρο .. είναι δυνατή και με την πρώτη γουλιά θυμήθηκα ένα "ωραιότατο" μεθύσι στα τσιπουράδικα στο Βόλο!! Τελικά είναι αλήθεια ότι αν μεθύσεις από ένα ποτό μετά και στη μυρωδιά δεν μπορείς! Παρόλα αυτά, με νεράκι πολύ και παγάκια κάτι ήπια!
Όταν πια είχε πάει 22:30 περίπου και είχαν κοκκινίσει οι μύτες μας και χαζοχαμογελούσαμε σηκωθήκαμε να φύγουμε! Αλλά όχι για ύπνο, για ένα ποτάκι σε κάποιο μπαράκι, έτσι στα χαλαρά!
Επιστρέψαμε Παροικιά και πήγαμε στο "House", ένα ψιλο-ethnic μπαράκι, με ιδιοκτήτη-χτίστη-διακοσμητή-σερβιτόρο-dj έναν πολύ ωραίο τύπο που φέρνει πολύ στο Τζίμη Πανούση, αλλά στο πιο γλυκό του!! Προσωπικά ήπια μια Mac Farland μιας και η φίλη μου η Μ. μου λέει ότι ο καλύτερος τρόπος να ηρεμήσει το στομάχι μετά από πολλά ξύδια, είναι η μπύρα!! Και έτσι το επιχείρησα .. βέβαια δεν μου είπε ότι σε συνδυασμό με 2 μπωλ φιστίκια δεν έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα ...
Παρατήρησα επίσης ότι κλασσικός θαμώνας των μπαρς στην Πάρο πρέπει να είναι τα σκυλιά! Και μέσα στο House υπήρχαν 2 σκυλιά που δεν μπορώ να σας πω τι έκαναν ακριβώς και για αυτό δεν τράβηξα και φωτογραφίες. Αλλά όταν έφυγε το ένα, το άλλο με παράπονο κούρνιασε στη γωνίτσα του μόνο του! Ήταν γλυκύτατο!! Δεν είναι;;
Κάποια στιγμή κατά τις 12:30 αποφασίσαμε να το λήξουμε για εκείνη την ημέρα και να πάμε να ξεραθούμε, μπας και ξυπνήσουμε λίγο νωρίτερα! Άλλωστε η επόμενη ήταν εργάσιμη, Δευτέρα και θα είχαμε δουλειές!!
Υ.Γ. Κάποιες από τις φωτογραφίες τις έχει τραβήξει ο οικοδεσπότης κάποιους μήνες πριν!!